Sxiaj lastaj tagoj (1)

Mia patro forpasis antaux tridek kelkaj jaroj, kiam li estis 76 jara. Dek kelkajn jarojn post la forpaso de sia edzo mia patrino eklogxis kun mi. Sxi estis ne tre sana pro la ftizo en sia juneco. Dum dek kelkaj jaroj antaux sia morto sxi uzis inhalilon de oksigeno. Sed sxi tre bone zorgis pri si mem. Kvankam sxi ne povis fizike ekzerci sin, kusxante cxiam movigxis siajn piedojn cxe la maleoloj. Dank' al tio sxi gxis sia morto povis pasxi proprapiede.
Mi havigis al la patrino sxaltilon de alarmo, per kiu sxi povis sciigi ian deziron al mi (aux al mia edzino). Ekz. por iri al la necesejo, kiu estas tuj najbare de sxia cxambro, sxi alvokis nin per la alarmilo, kaj ni helpis al sxi. Cxar sxi estis jam preskaux 90 jara, kaj ni devis iom zorgi, ke sxi ne falu.
Iun nokton la alarmo sonoris. Mi tuj iris al sxi, kiu falis en la necesejo. Mi starigis sxin. Falante sxi batigxis kun la lavpelvo cxe sia busxo kaj iom sangis, sed felicxe sxi ne tre grave vundigxis. Sxi diris, "Mi pensis, ke mi povas sola iri al la necesejo, sed stumblis pro la tapisxeto." Mi kondukis sxin al sxia cxambro, kusxigis sxin sur la lito.
Cxi tiu okazajxo estis la komenco de iom stranga mensostato (cxu povas diri "agnozio", mi ne scias) de la patrino.