Kiam mia patro estis salajrulo, en feriaj tagoj li ofte ludis magxangon. Fojefoje li prenis min al la klubejo. Mi, ankoraux malgranda infano, ludis per magxangaj pecoj. Mi konstruis fervojon per la pecoj, kaj veturigis la peco-trajnon. Mi cxiam estis "bona knabo".
Foje mia patro ekhavis ideon malfermi magxangludejon en mia domo. Oni enportis kelkajn ludtabulojn en la domon. Sed la bruo de la ludo multe iritis mian patrinon. Li devis rezigni dauxrigi la ludejon. Li povis havi gxin nur dekkelkajn tagojn.
Perdinte la laboron, la patro denove faris fotisto. Li iom rekonstruis nian ludomon, faris novan studion. Sed krientoj estis ankoraux tre malmultaj. Ne havante farendajxon, mia patro preskaux cxiam estis en la magxangklubejo. Kiam venis kriento, kuris venigi la patron cxefe mia dua frato. Oni ne povas tuj eliri el la magxangludo, do la kriento devis atendi iom, ecx iomege da tempo. Finfine mia patrino studis la fotadon, kaj mia frato estis liberigita de la ne placxa tasko.
Post dekoj da jaroj mi kaj miaj du fratoj ludis magxangon kun la patro. Mi kredas, ke la ludo multe dependas de hazardo, sed la ludon preskaux cxiam gajnis la patro.
