マルタを読む（222）

La sinjoro de la kreitaĵoj marŝas sur strato de granda urbo, flekseblan bastoneton li svingas kiel sceptron.  Brilas sur lia kapo la ĉapelo, brilas sur la manoj la gantoj kun duobla kunkudro, brilas sur la brusto ora ĉeneto kaj balanciĝas gracie sur la malluma fono de la surtuto, kiun pretigis la dignaj manoj de la plej granda tajloro Chabou.  Kia majesto!  Li kantetas duonvoĉe kanteton el La Bela Heleno, kaj penetremajn rigardojn li ĵetas ĉirkaŭen.  La randon de la ĉapelo li ofte ektuŝas per la mano, ĉiujn li salutas, ĉiuj lin salutas, ĉiujn li konas, ĉiuj lin konas.  Kia digna socia pozicio!  Li interrompis sian kantetadon, li etendas la kolon, kaj la piedon* li haltigas en la aero simile al ĉashundo, kiu ekflaris ĉasaĵon, li streĉas la rigardon, li ridetas...  Tie sur la angulo de la strato preterpasis bela buŝeto, eklumis blanka vizaĝeto, ekbriletis nigraj okuletoj...  Antaŭen! kuru kaj pelu!  Singarde! la ĉasaĵo estas jam proksime! oni devas kiel eble plej rapide ĝin ĉirkaŭbari, ĉar ĝi povus formalaperi!  Li aliras de flanke, li levetas la ĉapelon, li faras saluton plej respektan (ho, ironio!) kaj per voĉo, plene kopianta la hieraŭ sur la scenejo aŭditan voĉon de Pariso, li demandas: ĉu vi permesas, sinjorino, ke mi vin akompanu?  Se ŝi permesas, li iras kun ŝi.  Se ŝi ne permesas, li iras ankaŭ.  Ĉu li ne estas sinjoro de la kreitaĵoj?  Dum la irado li renkontas konatojn (li havas da ili tiom, kiom la maro havas da gutoj da akvo), li palpebrumas petole kaj montras per la okuloj la akompanatinon.  De tempo al tempo la koro kun pligrandigita forto batas en lia brusto: tio estas la unuaj ektremoj de vekiĝanta papilia amo aŭ eble la ĝojo de triumfo; plej ofte ambaŭ kune.  Ĉiufoje kiam ĉi tiu sinjoro de la kreitaĵoj ekvidas belan aŭ eĉ beletan ekzempleron de virina vizaĝo, li ĵuras al ĉiuj kaj antaŭ ĉio al si mem, ke li estas furioze, morte enamiĝinta.  Li faras tion kun plena sincera kredo.  Lia koro estas vulkano, kiu eksplodas kelke da fojoj en tago.  Krom tio li sentas bone, ke la okuloj de la homoj sekvas kun intereso la novan epizodon de la granda epopeo de lia vivo.  Tiuj homaj okuloj tiel kutimis vidi lin nevenkebla, ke tuj de la unua paĝo ili divenas, ke sur la lasta ili trovos venkon! 

　人々の主人が柔らかい杖を笏のように振りながら大都会の通りを歩いていた。彼の頭には帽子が輝き手には二重縫いの手袋が輝き胸には金の鎖が輝いて最も有名な仕立て職人であるチャボウの品のある手で仕上げられた外套の暗い地の上に優雅に揺れていた。なんと堂々としていることか！　彼は美しきエレーヌの歌を小声で歌い、見抜くような眼差しを周囲に投げていた。彼はしょっちゅう帽子の縁を手で触り、誰にでも挨拶をし、誰もが挨拶を彼に返した。誰をも彼は知っていたし、誰もが彼を知っていた。何という立派な社会的地位！　彼は歌うのをやめて獲物の匂いを嗅いだ猟犬のように首を伸ばして片足を上げて立ち止まった。彼は目を凝らし、微笑んだ…

*la piedon：単数に注意。・・・両足を空中に停めることはできない訳だが。

　通りの片隅では美しい唇が通り過ぎ白い顔が光り黒い目が輝いた。前へ！　走れ、追え！　注意深く！　獲物は近い！　できるだけ早く囲い込まねばならない、なぜならそれは消えてしまうかもしれないから！　彼は横から近寄り、帽子を少し上げて最も敬意を持った挨拶をした（なんという皮肉）、そして昨日舞台で聴いたパリーソの声をそっくり真似て訊いた：奥さん、お供させていただいてよろしいでしょうか？　もし彼女が許せば彼は一緒に歩くし、許さなくてもやっぱり一緒に歩くのである。彼は人々の主人なのだ。彼が歩いている間に知人（彼は滴る水が大海になるほど多くの知人がいるのだ）に出会うと悪戯っぽく目配せして同行している女性を示すのである。時々彼の胸で心臓が強く高鳴るが、それは目覚めたうつり気な愛の震えであるか、おそらくは勝利の喜びであり、大抵はその両方であった。この人々の主人は美しい、あるいは少し美しい女性の顔を見るといつでも、誰にでも、何よりも自分自身に、自分が激しく死ぬほど恋焦がれていると宣言する。彼はそれを全く真剣に信じているのである。彼の心は1日に何度も噴火する火山のようなものである。その他、人々の目は彼の人生の叙事詩の新しいエピソードに興味を持ってついてくると彼は感じている。そのような人の目は彼を無敵と見ることに慣れていて最初のページですぐに最後のページには勝利を見るであろうとわかってしまうのだ。

Vojaĝo en montaro (2)

En la tria (lasta) tago de nia vojaĝo ni dungis taksion. La ŝoforo estis bona ĉiĉerono. Ni veturis al Tatamidaira, parkejo de la monto Norikura-dake.

La parkejo estas 2702 metrojn alta, la plej alta loko en Japanio, kien oni povas iri per aŭto. Tien oni povas iri per du vojoj, sed ambaŭ vojoj estas fermitaj ĝenerale al aŭtoj escepte de buso kaj taksio, biciklo por protekti naturan medion. Apud la parkejo troviĝas lageto Turuga-ike (lageto de gruo). Tie tiam estis pluvema, en la vespero supozeble neĝos. Oni ne povus iri tien post sekvanta tago. Ni kaptis la lastan ŝancon.

Sur voje de la veturo kaj reveturo ni ĝuis kololiĝintajn foliojn. Precipe belaj estis sorpoj, kies folioj jam falis kaj fruktoj restis ruĝaj.

Ni vizitis la arbon "Granda acero", kiu nun ankoraŭ ne sufiĉe ruĝiĝis, sed ĉirkaŭe estis bele ruĝiĝis.

Kaj miskanoj aldonis aŭtunan etoson.

Kiu estas la malgrandaj flavaroj fruktoj? 

Vojaĝo en montaro (1)

Lastatempe kun mia edzino kaj niaj geamikoj esperantistaj mi vojaĝis en la montara regiono.

En la unua tago ni alvenis al la montevenaĵo Norikura-kougen, tie ni promenis sur la promenejo. 

Mi vidis ruĝan fungon, laŭ mia amiko ĝi estas muŝfungo venena.

Ni promenis ĉirkaŭ la lageto Usidomari-ike, kiu rememorigis al ni la pentriston Claude Monet.

De la lageto ni vidis la monton Norikura-dake, kiu estas alta 3026 metrojn super la marnivelo.

Apud la lageto troviĝis interesa arbo, kiun faris la naturo.

En la dua tago ni vizitis tre faman vidindejon Kamikouti. Ĝi estas la valo ĉirkaŭ 1500 metrojn alta, kaj bazo de montgrimpado al la japanaj alpoj, ekz. Hodaka-dake, Yariga-take, ktp. En la valo fluas la rivero Azusa-gawa. Iam la vulkano Yake-dake digis la riveron kaj faris kelkajn lagetojn en ĉi tiu loko. Ankoraŭ nun de la montoj falinta tero enfluas en la lagetojn kaj la lagetoj pli kaj pli malvastiĝas.

Ni transpasis la ponton Kap'pa-basi, kaj promenis al la supro de la rivero.

Ni ĝuis la pejzaĝojn de la rivero.

En la pura akvo naĝis fiŝeto.

Survoje troviĝis simioj, kiuj akompanis nin. Supozeble ili atendis nutraĵon de ni, sed preskaŭ ne petis nin pri manĝaĵoj.

Ni atingis la lageton Myoujin-ike.

Kvazaŭ japaneska ĝardeno ornamita per aŭtunaj koloriĝintaj folioj.

Supre staras la monto Myoujin-dake. Ni revene promenis al la ponto Kap'pa-basi.

Ni piediris entute ĉirkaŭ 7 kirometrojn. Facila promenado, sed por mi estis tre lacige.

マルタを読む（221）

Ĉiuj grandaj urboj ĝenerale kaj precipe Varsovio posedas en sia mezo ian nombron da viroj diversaĝaj, kiuj havas perfekte fiksitan kaj larĝe faman reputacion de glutantoj de virinaj koroj kaj ruinigantoj de virina honoro.  Tiuj homoj, tuj depost la momento, kiam la patrinonaturo aperigas sur ilia supra lipo la unuan lipharan lanugon, ĝis la momento kaj ofte eĉ post la momento, kiam la komuna patrino ornamas al ili la kapon per blanketa prujno de grizhareco, faras al si kvazaŭ profesion kaj ĉiutagan okupon el admirado de virinaj ĉarmoj, admirado platona, kie oni alie ne povas, admirado ne platona ĉie, kie oni povas.  Ili estas ordinare homoj tre agrablaj, viglaj, spritaj, gajaj, komplezemaj, en societoj ili estas tre dezirataj, en kolegaj rondetoj ili estas admirataj.  Ili ofte havas koron ne sole senteman, sed ankaŭ bonan; intence kaj kun antaŭpretigita plano ili neniel volus malutili al iu; kaj se ili tamen ofte kaŭzas malprofitojn, menso malsevera kaj bone ilin komprenanta ne povas sen maljusteco apliki al ili aliajn vortojn krom la evangelia: Dio, pardonu ilin, ĉar ili ne scias, kion ili faras!  Cetere, konsiderinte la ordinarecon de la apero, kiun ili per si prezentas, konsiderinte ĉion, kion ili ordinare plenumas kaj kion ili ordinare atingas en la vivo kaj en la socia graveco, tio estas ĝenerale figuretoj, kiuj havas tre malgrandan signifon en la socio kaj por la socio, ili estas bagatelaj ŝaksoldatoj, sur la granda ŝaktabulo de la homaro, mikroskopaj insektetoj, kiuj glitas libere sur la por aliaj tro malglata ŝelo de la vivo.  Sekve, konsiderante ilian malgrandecon, oni povus ĉe la prijuĝado de la sociaj aperoj tute preterpasi tiujn gajajn sensignifulojn, aŭ eĉ kun rideto apliki al ili tiun faman ekkrion de la poeto pri la mizera lanugo, se ĉi tiu mizera lanugo, ĉi tiuj eterne moviĝantaj ŝaksoldatetoj, ĉi tiuj eterne gajaj senkulpaj insektetoj ne estus mortige danĝeraj por certa klaso da homaj estaĵoj.  Ĉi tiu klaso estas la malriĉaj virinoj.  Ni ne parolas jam eĉ pri la koroj, ĉar la koroj ĉe la tiel nomata bela sekso estas ĉiam tre sentema kaj samtempe tute sendefenda loko, tute egale ĉu ili troviĝas sub silkaj aŭ sub lanaj kaj katunaj talivestoj; plej granda bagatelaĵo povas ilin vundi, plej granda bagatelaĵo* povas ilin venki.  De tio venas la doloroj kaj plendoj, larmoj kaj ĝemoj, ŝirado de haroj kaj grincado de dentoj egale en la salonoj kaj en la subtegmentoj.En ĉi tiu rilato inter tiuj petolistoj ekzistas tiel grandaj potenculoj, ke ofte sen longa penado, iafoje eĉ sen intenco, per la sola alproksimiĝo, per kelke da paŝoj faritaj apud la virino, per kelke da rigardoj ĵetitaj sur ŝin, ili mortigas ŝian bonan reputacion, ili kreas en la kapoj de la homoj malbonajn suspektojn.  Tio estas agrabla frukto de ilia bone fortikigita kaj larĝe fama gloro; agrabla efektive por ili, ĉar ĝi montras antaŭ la mondo ilian vere viran energion, la grandegan potencon de ilia influo en la mondo, la grandegan abundon da impresoj, kiujn ili ricevas kaj ricevigas, kaj da plenumataj faroj; sed eble ne tre agrabla por tiuj, sur kiujn okaze falas la rigardo de la sinjoro de la kreitaĵoj... 

　全ての大都市には普通、とりわけワルシャワの真ん中には女性の心を貪り女性の名誉を破壊するという完全に固定され広く知られた評判を持ついろんな年代の男たちが一定数いるものである。そのような男たちは母なる自然がその上唇の上に口髭の最初の産毛をはやさせた時から共通の母親が彼の頭をごま塩の白っぽい霜で飾る時まで、しばしばその後まで、女性の魅力の称賛、他にやりようのないところでは精神的な称賛、できるところではどこでも精神的でない賞賛をあたかも自分の職業であり毎日の仕事であるかのようにしている。彼らは普通とても感じがよく活発で気の利いた、陽気で親切な人であり、社会では必要とされ仲間達の間では称賛される。彼らは単に感じ易いだけでなく良い心を持っている。意図的にかつあらかじめ準備された計画で誰かに害をなそうとは決して考えない。しかしながらもし彼らがしばしば不利益をもたらすとすれば寛容でかつ彼らをよく理解しようとする心は公平に見て彼らに次の福音書の以外の言葉を与えることはできない：神よ彼らを許したまえ、彼らは、何をしているのか自分でわからないのです！　彼ら自身で示すその出現の一般性、彼らが普通やり遂げることと彼らの人生と社会的な重要さの中で一般的に到達することの全てを考慮すると、社会にとって彼らは人類の巨大な将棋盤の上の取るに足りない駒であり、他の者にはとても障害の多い人生の表面を自由に滑っている微細な虫である。従って彼らの小ささを考慮して、社会的な出現を判断するにあたってそれらの陽気で無意味な連中を全く無視することができるし微笑みを持って惨めな産毛についての詩人のあの有名な叫びを当てることさえできるのである。これらの永久に動き続ける小さな駒、永遠に陽気な罪のない虫たちは人間たちのある階級には恐ろしく危険だということではないかもしれない。この階級というのは貧しい女性たちである。我々は心については語っていない。なぜなら心は美しいと呼ばれる性においては常に感じやすくて同時に全く無防備な場所だからである。彼女たちが絹のブラウスを着ていようとそれが羊毛や木綿であろうとに関わらず、最も些細なこと*が彼女たちを傷つけることができるし最も些細なことが彼女たちに打ち勝つことができるのである。

　　* plej granda bagatelaĵo: ”最も大きな取るに足りないこと”と訳すと変だと思うので、bagatela の”度合いが大きい”と解釈してみた。

そのことから客間であろうと屋根裏であろうとに関わりなく苦痛と嘆き、涙とうめき、髪をかきむしり歯軋りをすることが起こるのである。しかしこれらの遊び人たちの間のこの関係においてしばしば長い間の努力もなしに、時には無意識に、ただ女性の傍で数歩歩き、ただ近づいただけで、彼女に投げられた数回の視線だけで彼女の良い評判を殺してしまうほどの権力者たちが存在する。彼らは人々の頭の中に悪い疑いを起こさせる。それは彼らのうまく強化され広く知られた栄光の心地よい結実である。実際彼らにとっては心地よいのである。なぜならそれは世界に向かって彼らの真に男のエネルギーを、この世での彼らの影響力の偉大な力を、彼らが受け、また受けさせる膨大な量の印象と成し遂げられたことを見せているからである。しかしおそらく創造されたものたちの主の視線がたまたま落ちた者たちにとってはそれほど快適ではないであろう。

13. Ankoraŭ daŭras la mizero

13. Ankoraŭ daŭras la mizero

En la homoj, kiuj marŝis kun ĝojo al sia hejmloko, Yagobee sola pensis, “Nanbu-han kredeble ne tenos la promeson, tiam mi denove okazigu insurekcion.”

Yagobee denove komencis vizitadi vilaĝojn. Dume Nanbu-han ordonis, ke arestu la ĉeforganizanton de la insurekcio, Yagobee.

En neĝa Tago Yagobee vizitis tiniston San’nosuke. San’nosuke per raspaj manoj alkroĉiĝis al Yagobee, kaj diris, “S-ro Yagobee, bonvolu konduki min al ien ajn, kie ni povas vivi pli bone ol ĉi tie”. “Vi bone komprenas situacion!” Yagobee forte premis la manojn de San’nosuke. 

“Paĉjo, mi deziregas manĝi!” “Mi malsategas, manĝon, manĝon!”

Ĉiuj etaj infanoj petegis. La patrino kuŝis, ŝajne ŝi estas malsana.

Yagoroo elmetis monujon de sia vestaĵo, “Pardonu, mi portas nenion. Mi donu iomete da moneron, per kiu aĉetu manĝaĵon.”

“Ûa! Ûa¡”, ĝojkriante ili elkuris el la domo.

マルタを読む（220）

--- Ĉe sinjorino Szwejc! mi scias! mi scias! mi vizitadas ŝin!  Unu filino, tiu, kiu altranĉas, estas monstro, sed la dua, juna edzino de bierfaristo, kaj ankaŭ la nepino per la filo, fraŭlino Eleonoro, estas ne malbelaj... Tie do pasigas la tempon mia diino!  Ho! morgaŭ... morgaŭ... mi kuros, flugos, rapidos. 

　シュヴァイク夫人のところ！　知っているよ！　僕はよく行くんだ。裁断している一人の娘は化け物だが、だけど二人目のビール屋の若奥さんと息子の娘、孫のエレオノーロは悪くない… そこで僕の女神が過ごしているんだ！　おぉ、明日だ、明日、僕は走って跳んで、急いで行こう。

Li kaptis la ĉapelon kaj staris jam sur la sojlo. 

　彼は帽子をとり、もうすでに敷居の上にいた。

--- Ĝis revido! --- li ekkriis. 

　さようなら！　彼は叫んだ。

De post la sojlo li ankoraŭ revenis. 

　敷居の後ろから彼はまた戻ってきた。

--- Sinjorino Karonjo iras hodiaŭ en la teatron?  Kaj kion oni ludas? 

　カローニョさんは今日劇場に行くんですね。出し物はなんです？

La virino staris ĉe la pordo de sia dormoĉambro kun brulanta kandelo en la mano. 

　女性は手に燃えているロウソクを手にして自分の寝室の扉のところに立っていた。

--- Flik kaj Flok, --- ŝi diris.

　フリックフロックよ、彼女は言った。

--- Flik kaj Flok! --- ekkriis la homo de eterna rido, --- mi devas tie esti kaj vidi Laŭron en la egipta danco!  Sed ĉu ne estas tro malfrue? mi devas ankoraŭ iri por momento al Bolĉjo!  Ĝis revido; ĝis revido! mi kuras, flugas, rapidas! 

　フリックフロック！　いつも笑っている男は叫んだ。　僕も行ってエジプトダンスの栄光を見なくちゃ！　でももう遅すぎではないか？　まだボルチョのところにもちょっと行かねばならないし！　さようなら、また会いましょう！　僕は走って跳んで急ぎます！

12. La favora promeso de la ĉefvasalo

12. La favora promeso de la ĉefvasalo

En la paperoj skribiĝis 26 Petoj aŭ postuloj al Nanbu-han. Tosanokami ekzamenis ilin, kaj publikigis, “El la 26 petoj pri 12 petoj ni pristudos, kaj poste respondos. Aliajn 14 petojn ni akceptas”.

Kontraŭ ĉi tiu respondo la insurekcianoj el la Regiono Noda insistis pri ĉiuj petoj, sed aliaj persvadis ilin, “Se ni insistus pri ĉio, ni nenion akirus!”

Nitta Kojuurou disdonis al ĉiuj insurekcianoj rizon stokitan en la kastelo, kaj iom da mono, kaj diris, “Survoje en la reveno al viaj vilaĝoj ne kondutu kanajle, kaj en la vilaĝo diligente laboru”.

La insurekcianoj emociiĝis pro la ago de Kojuurou.

Ili estis tre kontenta, ĉar neniu el ili puniĝis, kaj akceptigis iliajn petojn al Nanbu-han. Kaj ili reiris al siaj vilaĝoj per facila paŝo kun ĝojo, ke ili povos manĝigi rizon al la familianoj, kiuj senpacience atendas ilian revenon en sia domo.

マルタを読む（219）

--- Kompreneble, mi ŝercis, --- ŝi diris mallonge kaj rigardis denove la ardantajn karbojn. 

　もちろん冗談よ、彼女は短く言って再び燃える炭を見つめた。

La gaja Aleĉjo estis ĉiam pli ekscitita. 

　陽気なアレーチョはますます興奮した。

--- Kian humoron vi havas hodiaŭ, --- li murmuris, --- ĉu mi nenion pli sciiĝos? 

　どういうユーモアを今日のあなたは持っているのですか、彼は呟いた。私はそれ以上何も知ることはできないのですか？

--- Vi tedas min terure, --- respondis la virino. 

　くどいわね、女性が答えた。

--- Kie ŝi loĝas ? --- insiste demandis la juna homo. 

　彼女はどこに住んでいるのですか？　若い男はしつこく訊いた。

--- Mi ne scias, mi forgesis demandi ŝin pri tio. 

　知らないわ。彼女に聞くのを忘れたの。

--- Jen bonega historio! kion do mi nun faros? mi devos ŝin serĉi, sed la urbo estas kiel arbaro, antaŭ ol mi ŝin trovos, mi denove ŝin forgesos... 

　なんということだ！　では僕は何をすればいいんだろう？　僕は彼女を探さなくてはならない。でも街は森のようなものだ。彼女を探し出す前にまた彼女を忘れてしまいそうだ…

Li diris tion kun tre granda ekscitiĝo, preskaŭ kun kolero kaj plendo en la voĉo.  Li timis, ke la nekonstanteco de lia memoro kaj la ĉiutaga granda nombro da impresoj eble forprenos de li tion, kio en la nuna momento pasie lin interesas. Subite li ekklakis per la fingroj, ĝoje ekkriis kaj saltis denove al la kameneto. 

　彼はひどく興奮してほとんど怒ったようにそして不満な調子の声でそう言った。彼は彼の記憶の不安定さと毎日のたくさんの強い印象とが今このときに彼が情熱的に関心を持っているそのことを奪い取ってしまうのではないかと恐れた。突然彼は指を鳴らして喜んで叫びふたたび暖炉に向かって跳んで行った。

--- Eureka!* --- li ekkriis; --- ŝi estas ja kudristino? kie? ĉu en ia laborejo?  Bela, ĉarma, ora sinjorino Karonjo, diru... 

　*Eureka!: ギリシャ語に由来する感嘆詞、アルキメデスが叫んだとされる言葉。「見つけた」「分かったぞ」など（ウィキペディア）。

　そうだ！　彼は叫んだ。彼女は縫い子なんだ！　どこで？　どこかの作業所なのか？　美しい、魅力的な、黄金のようなカローニョさん、言ってください。

La virino leviĝis kaj larĝe oscedis. 

　女性は立ち上がって大あくびをした。

--- Nu, tie... ĉe la strato Freta, en la kudrejo de sinjorino Szwejc --- ŝi diris kun mieno de plej granda enuiĝo, --- iru do jam fine, mi devas vesti min por la teatro... 

　ほら、あそこ、フレタ通りのシュヴァイク夫人の縫製所で。彼女は全くうんざりしたという顔で言った。だからもう行きなさい、私は劇場に行く服を着なければいけないから…

Aleĉjo ŝajnis feliĉigita. 

　アレーチョは幸せになったようだった。

11. Al la ĉefvasalo de Nanbu-han

11. Al la ĉefvasalo de Nanbu-han

En la sekvanta tago, 2-a de decembro, Tosanokami akompanate de Kojuurou kaj oficistoj venis la ebenaĵon apud la rivero Hayase-gawa.

“Pro kio kolektiĝis tiel multe! Tio estas perforta peto! Diru al mi la kialon!”

“Silentado nenion klarigas!  Kiu povas diri vian celon?" Kiom ajn demandis Tosanokami, ĉiu el dekdu mil insurekcianoj obstinis en silentado.

Tio forte impresis la ĉefbasalon Tosanokami. Li pensis “Ili estas teruraj”, kaj iom timigite retiriĝis el la loko.

En la sekvanta tago, 3-a de decembro, Tosanokami denove demandis Samon, sed ili ankoraŭ silentis.

Unu el la unua vico flirtigis flageton, kaj ĉiuj insurekcianoj ĥore ekkriis laŭte: “Ŭa’ho, ŭa’ho!”. Ŝajne ili pretendis, ke ili ne parolos kun tia samurajo.

Oficistoj kriis, ”Hej, hej! Silentu!” “Ne ofendu la s-ron Tosanokami!”.

Sed ili pli laŭte bruis. “Ŭa’ho, ŭa’ho!”.

Intertempe unu maljunulo paŝis antaŭen. Li kun blankaj haroj, sunbruna kaj sulkoplena haŭto ĵetante akran rigardon al Tosanokami, proksimiĝis al Kojuurou, kaj diris, “Mi nomiĝas Yagobee, kamparano en la regiono Noda, sincere deziras diri al via sinjora moŝto Nitta Kojuurou”

Konfuzitaj oficistoj diris, “Hej, diru al Tosanokami. Ĉu vi komprenas?”. Sed Yagobee ŝajnigis sin muta. Kojuurou ne povis aŭdi la peton de la insurekcianoj anstataŭ la ĉefbasalo de Nanbu-han, sed li pensis, ke se tia stato daŭros Nanbu-han mem falos en danĝeron, kaj mallevante la kapon al Tosanokami, diris al la maljunulo, “Certe vi devas havi gravan kialon por la kunigo de Tiel multe da homoj. Diru vian peton”. Yagbee  ĝentile mallevis sian blankharan kapon, kaj eltiris paperojn pakitajn en oleita papero el sia vestaĵo, transdonis ĝin al Kojuurou.

La paperoj estis trandonita al Tosanokami. Tosanokami grimacis ignorate de la insurekcianoj. Li eklegis la paperojn, kaj pli fortigis sian grimacon. Li laŭtege kriis, “Kio estas la eksterordinara imposto? Diru klare!”

“La politikisto mem ne scias, kian imposton li trudis al ni, kaj do li ne povas kompreni nian suferon!” La insurekcianoj ekbruis. “Ni donu al li la informon pri la nova imposto?”

マルタを読む（218）

--- Tre povas esti, ke vi povus esti tiu feliĉulo, --- respondis la virino, sidante antaŭ la kameneto.  Ŝi tamen ne forturnis la kapon kaj faris nenian movon.  Li alsaltis al ŝi.  Hela ruĝo kovris liajn vangojn. 

　その幸福な人にあなたはきっとなれるわよ、暖炉の前に座って女性が答えた。彼女はしかし振り返りもせずじっとして動かなかった。彼は彼女の方に飛んで行った。彼の頬が明るく紅潮した。

--- Mi povus esti! --- li ekkriis, --- ŝi ne forŝiris do de mi ĉiun esperon!  Ho, bela ĉarma, ora, brilianta sinjorino Karonjo, kompatu min! mi estas efektive furioze enamiĝinta! mi povus esti tiu feliĉulo se... diru, sinjorino, mi petegas, mi ĵurigas vin... se mi farus kion?... 

　僕がなれる！　彼は叫んだ。じゃあ彼女は僕の希望を全て無しにしたんじゃないんだ！実際僕は気が狂うほど愛しているんだ！　僕がその幸せな男になれる、もし…　言ってくれ、あなた、お願いだから、誓ってくれ、僕が何をすれば…？

La virino nun la unuan fojon levis la okulojn al li.  Sur la fundo de ŝiaj pupiloj, sur la iom levitaj brovoj, sur la moviĝantaj anguloj de la delikataj lipoj kuŝis nepriskribebla esprimo de moko.  --- Se vi, --- ŝi diris malrapide, --- se vi aspirus ŝian manon kaj volus edziĝi kun ŝi. 

　女性は今初めて彼に目をあげた。彼女の瞳の底や、少し上げた眉毛の上や、その上品な唇の震えている端にはなんとも言えない嘲りの表情があった。もしあなたが、彼女は言った。彼女の愛を熱望し、結婚することを望むのなら。

Ĉi tiuj vortoj faris sur Aleĉjo impreson surdigan kaj rigidigan.  Dum momento li staris senmova, kvazaŭ ŝtoniĝinta, kun iom malfermita buŝo kaj kun okuloj fiksitaj al la vizaĝo de la atente lin rigardanta virino. 

　この言葉はアレーチョを黙らせ強ばらせた。少しの間彼は少し口を開けたままで、彼を注意深く見ている女性の顔を見つめながら石になったようにじっと立っていた。

--- Edziĝi! --- li ripetis per obtuza voĉo.  Liaj lipoj ektremis, kvazaŭ li tuj estus ridonta, tamen li ne ridis, li nur svingis la manon, levis la ŝultrojn, duone kolere kaj duone indiferente diris: --- vi ŝercas, sinjorino! --- kaj foriris de la kameneto. 

　結婚！　彼は鈍い声で繰り返した。彼の唇は笑い出すかのように震えたがしかし笑わなかった。彼はただ手を振って肩を上げて半分は怒って半分は無頓着に言った。あなた冗談を言っているんだ！　そして暖炉から遠ざかった。

La virino dum momento akompanis lin per rigardo malvarma kaj moka.  Sur ŝia vizaĝo transkuris dum unu minuto milo da koketaj, mokaj kaj malestimaj ridetoj.  La gaja Aleĉjo denove stariĝis antaŭ ŝi. 

　女性は少しの間冷たく嘲るような視線で彼を追った。彼女の顔には媚びるような、嘲るような、そして軽蔑するような笑いがしばらくの間走った。陽気なアレーチョは再び彼女の前に立った。

--- Vi estas kruela, sinjorino Karolino, --- li ekkriis, --- vi parolas al mi pri edziĝo! ĉu ekzistas io pli sensenca? ligi sin por la tuta vivo kun persono, kiun mi apenaŭ konas, kun vidvino, kiu amas ankoraŭ sian mortintan edzon? fariĝi per unu fojo patro de ia infanaĉo, bari al si la mondon, preni sur la ŝultrojn tiom da respondeco, tiom da klopodoj? kaj en mia aĝo? kun mia feliĉa situacio?  Ĝi estas ideo, kiu efektive konvenus al bonkora burĝo, avidanta bongustan hejman kuiraĵon kaj dekduon da pufvangaj infanaĉoj.  Mi supozas, ke vi ne diris tion serioze; mi scias, ke vi amas ŝerci, tio estas unu el viaj ĉefaj ĉarmoj. 

　あなたはひどい人だ、カロリーナさん、彼は叫んだ。結婚について言うなんて！　それ以上無意味なことがありますか？　僕がほとんど知らない女性と、いまだに死んだ夫を愛している未亡人と生涯一緒になるなんて？　一度に子供の父親になり社交界から遮断され、両肩に大きな責任と苦労を背負うなんて？　私のこの歳で、この幸運な状況にいるのに？　それは実際おいしい家庭料理に飢えている、頬の膨らんだ子供を１ダースも作ろうというお人好しにはふさわしい考えですよ。あなたが本気でそう言っているとは思いません、あなたは冗談が好きでそれがあなたの魅力の一つだってことは僕にはわかっています。

Karolino levis la ŝultrojn. 

　カロリーノは肩を上げた。

10. Senhalte al Toono

10. Senhalte al Toono

La insurekcianoj, entute cent dudek mil homoj transpasis la montpasejon Huehuki kaj marŝis al la urbo Toono, tio panikis la publikon kvazaŭ okazus milito. La kastelmastro de Toono, Hatinohe Yarokurou, estis branĉa familiano de la Feŭdmastro de Nanbu-han en la urbo Morioka. Ĉar la kastelmastro forestis, la ĉefvasalo Nitta Kojuurou komandis pri ĉio. Li estis brava kaj fidinda samurajo. Li fortigis defendon de la urbo Toono, kaj sendis soldatojn al la limo de la teritorio por bonorde konduki la insurekcianojn. Li ankaŭ sendis kurieron al Morioka por peti instrukcion.

 En la 1-a de decembro alvenis la ĉefvasalo de Nanbu-han, Nanbu Tosanokami. Estis malvarma Tago en frosta vento. En pli malvalma tago Kojuurou pere de la loĝantaroj donis rizon, sakeon kaj blullignojn al la insurekcianoj.

Kojuurou kunvenigis la insurekcianojn en la ebenaĵon apud la rivero Hayase-gawa. La insurekcianoj faris grupojn laŭ la devenaj vilaĝoj, elektis grupestrojn, kaj ĉiu grupo starigis sian standardon. Ili regule vicis havante spacon inter la grupoj. Se oni vidus ilin de alta loko, li vidus kvazaŭan tabulon por ludi goon.

Vidante ĉi tiun scenon, Kojuurou pensis, ke estas grava afero. Se ni aranĝos erare, okazos grava danĝero.

“S-ro Tosanokami, Kion faru?” Demandis Kojuurou, sed Tosanokami nur ĝemis.

マルタを読む（217）

--- Nu, kio? --- li demandis, starante sur la sojlo de la saloneto kun la ĉapelo en la mano.  --- Ŝi foriris?  Ŝajnas al mi, ke mi rekonis ŝin, irantan sur la kontraŭa trotuaro de la strato.  Kiam do ŝi revenos? 

　どうなったのですか？　彼は手に帽子を持ち部屋の入り口に立って訊きました。彼女は行ってしまったのですか？　通りの向こう側を行く彼女を見たように思うのですが、いつ帰ってきますか？

Li faris ĉi tiujn demandojn per tono mallonga kaj rapide; en liaj nigraj brilantaj okuloj estis esprimita malpacienco de homo sen volo kaj sen pripensado, de homo, kiu plene submetiĝas al ricevita impreso. 

彼はこの質問を短く早口で言った。彼の黒い目には意志も思慮もない人間の、そして与えられた印象に完全に圧倒されてしまう人間の性急さが表れていた。

　　--- Ŝi tute ne revenos, --- respondis la virino, kiu sidis antaŭ la kameneto, sur la sama loko, sur kiu antaŭ kelke da minutoj sidis Marta.  Ŝiaj brakoj estis krucigitaj sur la brusto, la okuloj estis senmove turnitaj al la ardantaj karboj.  Ŝi ne turnis la rigardon al la eniranta juna viro, kaj al liaj malpaciencaj demandoj ŝi respondis per tono mallonga, pli ol indiferenta, per tono malkontenta. 

　彼女はもう戻ってきません。数分前までマルタが座っていた暖炉の前の同じ場所に座っていたその女性は答えた。彼女の腕は胸の上で組まれその目は赤く燃える炭をじっと見ていた。彼女は入ってきた若い男に目もくれず、その性急な質問に短く全く無関心に不満そうに答えたのであった。

--- Ŝi ne revenos? --- ekkriis Aleĉjo, ĵetante sian ĉapelon sur plej proksiman meblon kaj irante pli profunden en la ĉambron  --- Kion vi diras? ŝi ne revenos? ĉu vi ambaŭ ne estas amikinoj de la infaneco? 

　戻ってこない？　アレーチョは帽子を手近な家具の上に投げ、部屋の中に入ってきて叫んだ。何をいうのですか？　彼女は戻ってこない？　あなたたちは子供の頃からの友達ではなかったですか？

La virino silentis.  La juna viro fariĝis ĉiam pli kaj pli malpacienca. 

女性は黙っていた。若い男はだんだん我慢できなくなってきた。

--- Kion do ŝi diris? --- li demandis urĝe. 

彼女は何を言ったのですか？　彼は性急に訊ねた。

--- Ŝi diris, malrapide respondis la virino, ne ŝanĝante la pozon nek la direkton de la rigardo, --- ŝi diris, ke ŝi ĝis nun ankoraŭ amas sian edzon... 

　彼女は言ったわ、女性は姿勢も視線も変えずにゆっくりと答えた。彼女は言ったわ、今までもずっと自分の夫を愛しているって。

Aleĉjo larĝe malfermis la okulojn. 

　アレーチョは大きく目を見開いた。

--- La edzon? --- li diris, kvazaŭ ne kredante al siaj propraj oreloj, --- la mortintan edzon? 

　夫を？　彼は自分の耳を疑うかのように言った。死んだ夫を？

Li eksplodis per rido, li levis la vizaĝon kontraŭ la plafonon kaj ridis laŭte kaj longe.  --- La edzon! --- li ripetis, --- kion do ŝi volas ankoraŭ de tiu kompatindulo, li ja plu ne vivas!  Ho, fidela koro... nekonsolebla vidvino, kiel sentoplena tio estas! 

　彼は大笑いした。天井に顔を向けて大声で長い間笑っていた。夫を！　そう繰り返し、彼女はまだその可哀想な男に何を求めているのだろう、もう生きてはいないのに！　おお、忠実な心、慰めようのない未亡人、　なんて気持ちの溢れたことか！

Li ridis senĉese, sed baldaŭ en lia rido eksonis falsaj notoj, en kiuj tremis io simila al kompato kaj al malagrabla incitiĝo... 

　彼は笑い続けたが、間も無く彼の笑いの中に同情や不快な怒りに似た何かが震えるまやかしの調子が響き始めた。

--- Vorton de honoro! --- li komencis, denove trakurante la saloneton per grandaj paŝoj, --- tio estas virino neordinara; ami mortintan edzon ankoraŭ post paso de kelke da monatoj post lia morto!  Kiaj altaj sentoj!  Kio do estus des pli, se ŝi nun ekamus iun vivanton!  Ho, se mi povus esti tiu feliĉulo! 

　名誉の言葉を！　彼は部屋の中を大股で歩きながら再び話し始めた。普通の女性ではない、死んでから数ヶ月も経っていまなお死んだ夫を愛しているなんて！　なんて高貴な気持ちであろうか！　もし彼女が生きている誰かを今愛し始めたらもっと素晴らしい！　おお、もし私がそんな幸福な人だったら！

9. Transpasante malfacilan lokon

9. Transpasante malfacilan lokon

La intendanto de la vilaĝo Ootuti decidis, ke la insurekcianoj nepre ne eniru al la teritrio de Sendai-han, kaj forte baris la vojon per multaj oficistoj.

“Ej! Eĉ nur unu ne lasu eniri en Sendai-han!” La oficistoj minace ekscitiĝis.

Iu insurekciano permane fari signon, kaj ĉiuj insurekcianoj turnis sin flanken kaj ekgrimpis krutaĵon. Ili reciproke akvokante kaj helpante grimpis la krutaĵon.

“Hej! Revenu!” “Malsupreniru!”

“Stultuloj! Jelpu tie el malsupre” “Jen vi stulta! Frustrite grimpu ĉi tien!”

La insurekcianoj daŭre grimpis celante la malfacilan lokon, la montpasejo Huehuki.

マルタを読む（216）

Ŝi pasis jam kelke da ŝtupoj de la hele lumita ŝtuparo, kiam ŝi aŭdis post si susuradon de atlaso. 

　彼女が明るく照らされた階段を数段降りた時後ろに繻子の衣擦れが聞こえた。

--- Returnu vin! --- kriis al ŝi voĉo de supre, --- vi estos almozulino! 

　戻りなさい！　上から彼女に声が叫んだ。あなた、乞食になるわよ！

La virino en la funebra vesto kuris sur la ŝtuparo, ne respondante. 

　喪服の女性は返事をしないで階段を駆け降りた。

--- Vi ŝtelos ! --- ripetis la voĉo. 

　あなた泥棒になるわよ！　その声が再び叫んだ。

La virino ne returnis la kapon kaj iris plue malsupren. 

　その女性は頭を振り返らせることもせずにさらに降りていった。

--- Vi mortos de malsato kune kun via infano. 

　あなた子供と一緒に餓死するわよ。

Ĉe la sono de la lasta vorto la virino haltis, returnis la morte palan vizaĝon, kaj la okulojn malgaje sed arde flamantajn ŝi direktis kun febra rigardo al la figuro, kiu staris ĉe la supro de la ŝtuparo.  Abunda gasa lumo ĉirkaŭfluis tiun figuron, donante striojn arĝentajn sur ĝia violkolora vesto; la granda kameo lumis ĉe la kolo per koloro blueta, la oraj harpingloj tremis inter la densaj longaj haroj, kiuj iom leviĝadis pro la blovado de la vento, kiu penetris tra la malfermita pordo, kondukanta al la strato.  Ŝi staris kun kapo kaj talio klinitaj antaŭen kun lipoj tremantaj de rido, kun malvarmaj okuloj, ĵetantaj ĉielkolorajn brilojn el sub la velkinta frunto.  Marta rigardis ŝin dum momento per rigardo seka, ardanta, terurita kaj malgaja, poste ŝi subite sin returnis, saltis antaŭen kaj rapidege malaperis en la duonkrepusko de la strato. 

　その最後の言葉を聞いて女性は立ち止まり死のように青ざめた顔をふりむき悲しくしかし熱く燃える目を階段の上に立っている姿に熱っぽい視線を向けた。その姿を豊かなガス灯の光が取り巻きその菫色の衣服に銀色の筋を作っていた。大きなカメオはその首のところで薄青く光り、通りに面する開いたドアから吹き込む風に少し吹き上げられている豊かな長い髪の間で金のヘアピンが揺れていた。彼女は頭と腰をかがめて笑いで唇を震わせ、衰えた額の下の空色の輝きを放つ冷たい目をして立っていた。マルタは少しの間乾いた沈んだ目で彼女を見つめたが突然振り返って飛び降り夕暮れの通りに素早く消えていった。

Pasis apenaŭ kelke da minutoj, kiam tra tiu sama pordo, tra kiu malaperis Marta, enkuris la gaja Aleĉjo, per kelke da saltoj transpasis la ŝtuparon kaj enkuris en la loĝejon de Karolino. 

　数分が過ぎるや否やマルタが出ていったその同じドアから陽気なアレーチョが飛び込んできて数歩で階段を駆け上がりカロリーノの部屋に走り込んできた。

8. Al Miyako

8. Al Miyako

Informiĝinte pri la alpaŝado de la insurekcio la oficistoj de la intendantejo de Miyako surpriziĝis kaj konfuziĝis. Ili iris renkonte al la insurekcianoj, kaj provis mildigi la insurekcion. Sed la insurekcianoj tute ne akceptis la admonon de la oficistoj. Kaj ili diris respektive: ”Kiel ni povas pagi la goyoukin-on, kiun Nanbu-han ĉi-foje altrudis al ni? Ni petas Prokrasti la pagon ĝis la venonta jaro. Ni perlaboros en la urbo Sendai, kaj pagos ĝin.” “Do bonvolu pardoni nin pri plua paŝado.”

Kaj laŭ la signo ili kune piedbruis aŭ trumpetis per konko.

Ili daŭre marŝis al Miyako kun granda energio.

La intendanto de Miyako urĝe sciigis la aferon al Morioka-han. Kaj por malhelpi pluan marŝadon de la insurekcianoj, surbordigis ĉiujn barkojn de la rivero Miyako-gawa.

Sed l insurekcianoj tute ne senkuraĝiĝis. Iuj el ili transiris la riveron ĉe supra parto de la rivero, aliaj trovinte ŝipeton transiris sur la maro, kaj kuniĝis kun lokaj kamparanoj, kiuj starigis sian insurekcion gvidate de MIURA Meisuke. La insurekcio fariĝis grandega je pli ol dek mil homoj.