Poniższy tekst pochodzi z książki Masayuki Takayamy „America and China Lie Selfimportantly”, opublikowanej 28.2.2015.
Artykuł ten udowadnia także, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu Japonię odwiedziła starsza profesor Królewskiej Szkoły Baletowej w Monako, niezwykle szanowana przez primabaleriny na całym świecie.
Mówiła wówczas o znaczeniu istnienia artysty.
Powiedziała: „Artyści są ważni, ponieważ tylko oni mogą rzucić światło na ukryte prawdy i wyrazić je”.
Nikt nie kwestionował jej słów.
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Masayuki Takayama jest nie tylko jedynym dziennikarzem, ale także jedynym artystą w powojennym świecie.
Z drugiej strony, Ōe, nie chcę źle mówić o zmarłym, ale Murakami i wielu innych, którzy nazywają siebie pisarzami lub uważają się za artystów, nie są nawet godni miana artystów.
Wyrazili jedynie kłamstwa stworzone przez Asahi Shimbun i innych, zamiast rzucać światło na ukryte prawdy i je opowiadać.
Ich istnienie nie ogranicza się do Japonii, ale jest takie samo w innych krajach na całym świecie.
Innymi słowy, prawdziwych artystów jest tylko kilku.
Niniejsza praca jest kolejnym znakomitym dowodem na to, że mam rację, gdy mówię, że nikt w dzisiejszym świecie nie zasługuje na literacką Nagrodę Nobla bardziej niż Masayuki Takayama.
To lektura obowiązkowa nie tylko dla mieszkańców Japonii, ale dla ludzi na całym świecie.
Kłamstwo, że Japończycy praktykowali podtapianie
W średniowieczu muzułmanom i katolikom zakazano pobierania odsetek.
Oznaczało to zakaz wymiany walut i weksli, a handel z zagranicą był niemożliwy.
Żydzi, którzy nie podlegali ograniczeniom odsetkowym, rekompensowali tę niedogodność.
Muzułmanie z Kordoby prosperowali dzięki współistnieniu z Żydami.
Następnie rekonkwista sprowadziła katolików.
Wypędziwszy muzułmanów, chcieli bogactwa bogatych Żydów, którzy pozostali.
Wymyślili procesy czarownic.
Podejrzewali Żydów o bycie czarownicami i torturowali ich.
Najpierw torturowali ich wodą.
Każą im wypić 9 litrów wody.
Jeśli nie przyznały się do bycia czarownicami, kazano im wypić kolejne 9 litrów.
Jeśli to nie zadziałało, byliby torturowani poprzez zmiażdżenie kciuków i noszenie butów wykonanych z spalonego żelaza.
Kiedy w końcu przyznali się do winy, spalono ich na stosie, a ich majątek skonfiskowano.
Wojsko amerykańskie zastosowało tę formę podtapiania podczas inwazji na Filipiny na przełomie XIX i XX wieku.
„The New York Evening Post” donosił: „Tubylca kazano położyć się na biodrach, włożono mu do ust bambusową rurkę i wlano do niego brudną wodę. Kiedy żołnierz nabrzmiewał w żołądku, żołnierz nadepnął mu na brzuch, z którego trysnęła woda na sześć stóp w powietrze i zabił go” (8 kwietnia 1902), według oświadczenia amerykańskiego żołnierza.
Wiedząc, że podtapianie było niezwykle skuteczną torturą podczas tej filipińskiej operacji, FBI stosowało je również do przesłuchiwania członków gangu.
Dziś służy także do przesłuchiwania islamskich terrorystów w bazie Guantanamo.
Metody tortur ewoluowały, od zmuszania ludzi do picia wody po zakrywanie twarzy szmatką i bezustanne polewanie wodą.
Inną opracowaną metodą było położenie pacjenta na twarzy pod przezroczystą szklaną płytą i polewanie wodą z góry, przy otwartych oczach.
Kiedy stosowana jest ta metoda, spadająca woda zatyka drogi oddechowe, w wyniku czego osoba się dusi.
Kiedy Obama dowiedział się o torturach wodnych w Guantanamo, był tak wściekły, że kazał to przerwać.
Policja prefektury Kumamoto aresztowała niejakiego Kinoshitę, mnicha buddyjskiego, pod zarzutem nieumyślnego spowodowania śmierci po tym, jak zmusił uczennicę drugiej klasy gimnazjum do utonięcia w wodospadzie w ramach tak zwanego rytuału wodnego.
Kinoshita przywiązała drugą klasistkę do krzesła w celu „egzorcyzmu” i przez 10 minut spryskała jej twarz wodą z wysokości 2,5 metra, w wyniku czego udusiła się.
Kinoshita i jej ojciec, który był jej opiekunem, oświadczyli, że „nigdy nie myśleli, że ona umrze”, ale ta metoda jest taka sama, jak tortury stosowane przez armię amerykańską w Guantanamo.
A nawet w Guantanamo nie trwało to dłużej niż 10 minut.
Był to wypadek, którego można było uniknąć, gdyby Japończycy choć trochę wiedzieli o torturach wodnych podczas polowania na czarownice lub gdyby uważnie przeczytali o incydencie z torturami w Guantanamo.
Przypomina mi Lestera Tenneya, byłego żołnierza USA, który padł ofiarą Marszu Śmierci w Bataanie.
Marsz Śmierci w Bataanie był 120-kilometrowym marszem w palącym słońcu „bez picia wody” (zeznania Tenneya), ale w rzeczywistości połowę dystansu przebyto pociągiem, a resztę pokonano w ciągu trzech dni.
„Paint and War” Ikuo Mizoguchiego przedstawia fotograficzne zdjęcia amerykańskich żołnierzy odpoczywających w morzu pomiędzy marszami oraz amerykańskich oficerów, którym japońscy oficerowie częstują herbatą.
W swojej książce „Mój Hswędzi mnie w piekle” Tenney opisuje, jak japoński oficer „odciął głowę amerykańskiemu żołnierzowi z konia japońskim mieczem” i jak poddano go torturom polegającym na podtapianiu.
W „My Hitch in hell” napisał, że poddano go podtapianiu, podczas którego japońscy żołnierze „związali mu ręce i nogi, położyli go na desce na plecach i obniżyli mu głowę o 10 cali” na sposób czarownicy. próby.
Incydent w Kumamoto pokazuje, że Japończycy nie wiedzieli, że podtapianie jest formą tortur, a tym bardziej, że można nim udusić człowieka.
Zarzuca także, że oświadczenia Tenneya są rzeczywiście wątpliwe.
Jednak głupia administracja DPJ założyła, jak twierdził, że miał miejsce marsz śmierci Bataana, i nawet zaprosiła go do Japonii we wrześniu 2010 roku, gdzie Okada przeprosił.
PiS nie ma mózgu.
Głupota może zajść tylko tak daleko i jest śmieszna.
