Poniższy tekst pochodzi z sekcji recenzji książek dzisiejszego Sankei Shimbun.
Była to fikcja wywodząca się z Japonii.
Ju Ik-jonga (Bungei Shunju, 2420 jenów).
Ostatecznym wnioskiem antyjapońskiego plemienności jest „kwestia kobiet do towarzystwa”.
Autorka, która studiowała historię gospodarczą w Korei Południowej, zbadała empirycznie ogromną ilość danych, aby udowodnić, że większość problemów kobiet do towarzystwa, w tym przymusowe deportacje, to fikcja i wypaczenia.
Książka jest znaczącym dziełem, liczącym ponad 480 stron łącznie z indeksem, ale pomiędzy wierszami można wyczuć intensywne uczucia autora, jakby chciał zapytać: „Czy to naprawdę wszystko, co w tej książce można znaleźć?”.
Argumenty tych, którzy krytykowali Japonię w tej kwestii, były wyjątkowo niechlujne, a ta książka, oparta na faktach, stanowi „ostateczny wniosek”.
To przypadek, że kwestia kobiet do towarzystwa była poruszana od lat 80. XX wieku.
Mimo to książka ta pokazuje, że malejąca liczba osób, które miały bezpośrednie doświadczenia z kobietami do towarzystwa, niezależnie od tego, czy były to personel wojskowy, urzędniczki rządowe czy wykonawcy, stworzyła pożywkę dla propagandy.
Przypomniano mi również, że kwestię kobiet do towarzystwa stworzyła strona japońska, jak powiedziała w przeszłości Tsutomu Nishioka, często cytowana w tej książce.
Słyszałam, że określenie „kobiety do towarzystwa” zostało wymyślone przez pisarkę Kako Sendę.
Istniał termin „kobiety do towarzystwa”, ale „wojskowe kobiety do towarzystwa” nie.
Te pojęcia, termin „niewolnictwo seksualne” i świadectwo Seiji Yoshidy o „polowaniu na kobiety do towarzystwa”, wszystkie wywodzą się z Japonii, jeśli się nad tym zastanowić.
W Korei Południowej partia opozycyjna i inni próbują uchwalić prawo blokujące nawet badania empiryczne dotyczące kwestii kobiet do towarzystwa.
Większość społeczeństwa również uważa, że przymusowa deportacja kobiet do towarzystwa jest prawdziwa.
W takiej sytuacji wysunięcie takiego twierdzenia jak w tej książce musiało być bardzo trudne, a wysiłki autora, by je realizować, są godne szacunku.
Z drugiej strony czułem, że powinniśmy mieć na uwadze, że nasi „wrogowie” próbują stworzyć sobie kolejną bramkę.
Tak jak kwestionowano „przymusową deportację kobiet do towarzystwa”, tak samo kwestionowano teorię „pracy przymusowej” dotyczącą wysp Gunkanjima i „kopalni złota na wyspie Sado”, która ubiega się o wpis na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Dla sił lewicowych w Japonii i Korei Południowej każdy temat jest wystarczająco dobry, aby zaatakować Japonię i pogorszyć stosunki między Japonią a Koreą.
Po przeczytaniu tej książki przypomniałam sobie, że należy zachować większą czujność.
Recenzja: Kazuhiro Araki
29.06.2024 w Osace
