Poniższy tekst pochodzi z felietonu Masayuki Takayamy w drugiej części dzisiejszego Shukan Shincho.
Artykuł ten udowadnia także, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu Japonię odwiedziła starsza profesor Królewskiej Szkoły Baletowej w Monako, niezwykle szanowana przez primabaleriny na całym świecie.
Mówiła wówczas o znaczeniu istnienia artysty.
Powiedziała: „Artyści są ważni, ponieważ tylko oni mogą rzucić światło na ukryte prawdy i wyrazić je”.
Nikt nie kwestionował jej słów.
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Masayuki Takayama jest nie tylko jedynym dziennikarzem powojennego świata, ale także jedynym artystą w powojennym świecie.
Z drugiej strony, Ōe, nie chcę źle mówić o zmarłym, ale (idąc za przykładem Masayuki Takayamy poniżej), Murakami i wielu innych, którzy nazywają siebie pisarzami lub uważają się za artystów, nie są nawet godni tego miana artystów.
Wyrazili jedynie kłamstwa stworzone przez Asahi Shimbun i innych, zamiast rzucać światło na ukryte prawdy i je opowiadać.
Ich istnienie nie ogranicza się do Japonii, ale jest takie samo w innych krajach na całym świecie.
Innymi słowy, prawdziwych artystów jest tylko kilku.
Niniejsza praca jest kolejnym znakomitym dowodem na to, że mam rację, gdy mówię, że nikt w dzisiejszym świecie nie zasługuje na literacką Nagrodę Nobla bardziej niż Masayuki Takayama.
To lektura obowiązkowa nie tylko dla mieszkańców Japonii, ale dla ludzi na całym świecie.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Zagraniczne wysyłki knują spisek.
Któregoś dnia byłem zaskoczony sposobem zorganizowania gazety Asahi Shimbun.
Od góry pierwszej strony po sekcję ogólną, społeczną, a nawet Tenseijingo, Johnny Kitagawa przekazywał tę wiadomość tak, jakby była to „śmierć Stalina.
Jak można było się spodziewać, nie było historii tak dobrej jak historia Stalina.
W części ogólnej „Chłopcy, których jest co najmniej kilkuset”, Johnny został opisany jako „głaskający ich ciała i genitalia od tyłu”, „seks oralny”, „wytrysk”, „wymuszony stosunek analny” i wiele innych okropnych rzeczy.
Tenseijingo ujawnia przyczynę sprośnych zbrodni, które wyszły na jaw.
Historia zaczęła się w marcu tego roku, kiedy „odważny oskarżyciel zeznawał” w programie dokumentalnym BBC.
Spowodowało to pojawienie się nowych świadków, a zbrodnie „władzy absolutnej” (nagłówek Asahi), które miały miejsce „od początku lat 70. do połowy 2010 r.”, zostały ujawnione w świetle dziennym, podsumowuje Asahi.
To nawet nie przypomina homoseksualnego skandalu z udziałem nagrodzonego Oscarem aktora Kevina Spacey’ego.
Asahi próbuje wmówić, że jest taki sam jak Stalin, ponieważ jest to wielki skandal stulecia.
Dobrze jest być tak nadętym, ale czy ta historia, podobnie jak ta o kobietach do towarzystwa, nie jest zbyt pełna kłamstw?
Na przykład incydent został odkryty przez „program BBC”.
Jest to oczywiście kłamstwo i już w okresie Showa (1926–1989) Koji Kita z Forleaves napisał: „Uczono mnie o mężczyznach, zanim dowiedziałem się o kobietach”.
Dziesięć lat później Weekly Bunshun opublikował serię artykułów oskarżających Johnny'ego o prześladowanie wielu chłopców.
Wszystkie makabryczne sceny seksu wprowadzone przez Asahi były w tym serialu.
Natomiast Johnny pozwał Bunshuna za zniesławienie, ale przegrał, a jego apelacja została oddalona w 2004 roku.
Wszystkie występki Johnny'ego zostały ujawnione 20 lat wcześniej.
Jednak wynik procesu został zignorowany zarówno przez gazety, jak i telewizję.
Talenty Johnny'ego nadal pojawiały się w telewizji, stacje telewizyjne nadal odwiedzały biuro Johnny'ego, a sam Johnny nadal był ofiarą dzieci, które chciały zostać gwiazdami, pozwalając im mieszkać w jego domu.
Innymi słowy, BBC nie było pierwsze.
Wręcz przeciwnie, program BBC przedstawia „Predatora Johnny’ego” poprzez wywiady z reporterami biorącymi udział w procesie 20 lat temu, chłopca, który doznał przemocy na tle seksualnym, oraz prawnika, który skonfrontował się z Johnnym w sądzie.
Historia, którą japońskie media zaniedbywały przez 20 lat, z czasem została opisana w depeszach zagranicznych.
Potem japońskie media zaczęły robić wielkie zamieszanie.
Nie są w stanie samodzielnie ocenić historii.
A może brakuje im niezależności.
Ale nie ma nad tym żadnej refleksji.
W artykule wstępnym Asahi zbeształ: „Dlaczego biuro Johnny'ego pozostawiło bez opieki starszego mężczyznę z nałogiem nawet po wydaniu werdyktu?”
Asahi również jest winny tego samego przestępstwa, ale nie można tego powiedzieć.
Cała ta sytuacja wywołuje we mnie poczucie déjà vu.
To była zbrodnia pieniężna Kakuei.
Kiedy na scenie pojawił się Kakuei, a Japonia nieco się ożywiła, magazyn Bungeishunju doniósł o „finansowym wsparciu Tanaki”.
Gazety i stacje telewizyjne pominęły tę historię, podobnie jak ocena Johnny'ego, ale sytuacja się zmieniła, gdy Japoński Klub Korespondentów Zagranicznych zadzwonił do Kakuei.
Powiesili Kakuei, o czym poinformowały zagraniczne depesze z Tokio.
Japońskie gazety odwróciły się i zaczęły robić z tego wielką aferę, a miesiąc później Kakuei złożył rezygnację.
FoPanowanie Korespondenta Japońskiego Klubu ma inną twarz: była agencją Departamentu Stanu USA.
Zanim Hatoyama Ichiro, który potępił bombardowania atomowe, objął urząd premiera, Japoński Klub Korespondentów Zagranicznych wezwał go i powiesił jako „sympatyka nazizmu”.
Hatoyamę wyrzucono z polityki pod pretekstem donoszących o tym depesz zagranicznych.
Mark Gain napisał w swoim „Nippon Nikki (Dziennik Nippon)”, że „był to rozkaz od generała GHQ” i był w tym bardzo dobry.
Kakuei postanowił ożywić Koło Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej.
To rozgniewało Departament Stanu USA.
Zatem Departament Stanu USA wykorzystał Japoński Klub Korespondentów Zagranicznych do umiejętnego wykorzystania „japońskich mediów, które są słabe wobec wiadomości z zagranicy” i skutecznie obalił Kakuei.
Czy coś kryje się za plotkami o Johnnym, które tym razem pojawiły się w zagranicznej depeszy?
Rada Praw Człowieka ONZ przejęła inicjatywę w tym zamieszaniu.
Tymczasem ambasador Emanuel został ostro skrytykowany za ingerencję w sprawy wewnętrzne, a ustawa LGBT została wykastrowana.
Asahi nie będą o tym rozmawiać, ale to prawdopodobnie wskazówka.
