Poniższy tekst pochodzi z seryjnej kolumny Takayamy Masayukiego opublikowanej w wydaniu Weekly Shincho z 13 marca.
Artykuł ten dowodzi również, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu Japonię odwiedziła starsza pani profesor z Królewskiej Szkoły Baletowej w Monako, bardzo szanowana przez primabaleriny na całym świecie.
Oto słowa, które wypowiedziała na temat sensu istnienia artystów.
„Artyści są ważni, ponieważ są jedynymi, którzy mogą rzucić światło na ukryte prawdy i wyrazić je”.
Nikt nie zaprzeczy jej słowom.
Nie jest przesadą stwierdzenie, że Takayama Masayuki jest nie tylko jedynym dziennikarzem i artystą w powojennym świecie, ale także jedynym.
Ten artykuł doskonale udowadnia również prawdziwość mojego stwierdzenia, że Takayama Masayuki bardziej niż ktokolwiek inny zasługuje dziś na literacką Nagrodę Nobla.
To lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Dobre intencje Ishiby
W listopadzie 1945 r. Kijuro Shidehara powołał „Komitet Śledczy Wojny”, aby zbadać wszystko, od „dlaczego Japonia zdecydowała się na wojnę” po „dlaczego Japonia przegrała”.
Nie wiem, dlaczego Shidehara, słabeusz, który podążał za Zachodem, rozpoczął tę wojnę ani jakie było jego postanowienie, ale gdyby był w stanie ją przeprowadzić, mógłby zostać nazwany wielkim premierem.
Ponieważ podczas tej wojny było tak wiele nieuczciwych działań.
Było tak wiele kłamstw.
Jest powód, dla którego dochodzenie jest niezbędne.
Podczas I wojny światowej amerykańskie gazety dużo pisały o brutalnym zachowaniu niemieckiej armii.
Atakowali szpitale położnicze w okupowanej Belgii, wyrzucając dzieci w powietrze i dźgając je bagnetami.
Gwałcili pielęgniarki.
Obcinali dzieciom nadgarstki, aby w przyszłości nigdy nie mogły chwycić za broń.
Woodrow Wilson zdecydował się przystąpić do I wojny światowej, częściowo dlatego, że zamożni Amerykanie chcieli przygarnąć dzieci, które straciły nadgarstki. Jednak po wojnie zamożny Amerykanin udał się na poszukiwanie dzieci bez nadgarstków, ale żadne nie zostało znalezione.
Brytyjski polityk Ponsonby zbadał serię artykułów i stwierdził, że nie ma podstaw do opowieści o gwałcie na pielęgniarce położniczej oraz o podrzuceniu i zadźganiu dziecka.
Jego książka „Wojenne kłamstwa” (opublikowana w 1928 r.) wskazywała, że raporty zostały celowo zniekształcone, aby uczynić Niemcy celem międzynarodowej krytyki i sugerowała, że prezydent USA, który chciał przystąpić do wojny, mógł zmówić się z branżą prasową, aby to zaaranżować.
Takie stare historie nie są czymś, co zdarza się tylko innym ludziom, ponieważ zaraz po wojnie Japonia została zmuszona do opublikowania historii okrucieństw wydanej przez GHQ, która mówiła: „Japońska armia zgwałciła i zmasakrowała 100 000 cywilów podczas nalotów na Manilę”.
Inne historie, takie jak Marsz Śmierci na Bataan i Masakra w Nankinie, pojawiały się z USA i Chin jedna po drugiej.
Kiedy Asahi Shimbun jeszcze się trzymał, apelował na swoich łamach, mówiąc: „Są w to zamieszani ludzie. Zbadajmy to”.
Nagle GHQ zarządziło dwudniowy zakaz publikacji.
Wojenny Komitet Śledczy Shidehary był wysoko ceniony, ale wkrótce po jego utworzeniu MacArthur nakazał jego zamknięcie.
Procesy w Tokio już się rozpoczęły.
„Ostatnia wojna zostanie zbadana w sądzie, a zbrodnie wojenne zostaną ujawnione”.
Jednak podczas procesu w Tokio okazało się, że doszło do masakry w Nankinie, o czym nie wiedzieli nawet żołnierze na miejscu zdarzenia, a Matsui Iwane został stracony.
Stwierdzono również, że Marsz Śmierci na Bataan był prawdziwy, a Homma Masaharu został rozstrzelany.
Masakra w Manili, w której podczas nalotów zginęło 100 000 cywilów, również okazała się prawdą, a koreański generał porucznik Hong Sa-ik został stracony.
W ten sposób ostatnia wojna została uznana za zakończoną.
John Dower wykorzystał to, przywołując historię opowiedzianą przez Chińczyka, że „japońskie wojsko wyrzucało dzieci do góry i dźgało je bagnetami” i napisał, że „jest to wystarczająco prawdziwe bez potrzeby badania” i zdobył nagrodę Pulitzera.
Asahi Shimbun, obecnie piesek USA, sfabrykował kłamstwo o kobietach do towarzystwa, mówiąc, że „japońskie wojsko robiło jeszcze gorsze rzeczy”, a Kobunsha również sprzedała kłamstwo o Jednostce 731, którą stworzyli Chińczycy. Następnie, 60 lat po wojnie, Sasa Yukie poinformowała o wynikach swojego dochodzenia na miejscu w magazynie Bungeishunju, mówiąc: „Chodziłam po Bataan, chociaż byłam trochę przeziębiona”.
Wyniki śledztwa brzmiały: „Jak śmieli nazywać to marszem śmierci”, ale Departament Stanu USA był zaskoczony, że kłamstwo zostało zdemaskowane w ten sposób.
Fikcja procesu tokijskiego upadła.
Sytuację uratowało Centrum Szymona Wiesenthala, które znane jest z uciszania płaczących dzieci, jeśli chodzi o kwestie żydowskie.
Dzięki ich wsparciu, jeden z byłych jeńców wojennych, znany jako kłamca, obalił Bunshun.
Bunshun zachwiał się i opublikował oświadczenie, które pogrzebało pierwsze śledztwo Sasy Yukiego od czasów wojny.
Japonia po raz kolejny powróciła do ery porzucania dochodzeń, ale teraz, ku zaskoczeniu wszystkich, Ishiba powiedział: „Teraz jest czas na zbadanie ostatniej wojny”.
Ta osoba jest tak głupia, że nie podoba mi się fakt, że szczerze wierzy, podobnie jak Murayama Tomiichi, że „Japonia popełniła wszelkie możliwe okrucieństwa w Chinach i Korei”.
Prawdopodobnie złożył to oświadczenie, myśląc, że gdyby zbadał sprawę dalej, mógłby wymyślić bardziej szokujące oświadczenie w rocznicę 1980 roku, ale to jest jak pionek z powietrza.
Skorzystajmy z okazji, aby poważnie zbadać tę sprawę i ujawnić prawdę.
Ниже приводится серийная колонка Такаямы Масаюки, опубликованная в номере Weekly Shincho от 13 марта.
Эта статья также доказывает, что он - единственный журналист в послевоенном мире.
Давным-давно Японию посетила пожилая женщина-профессор из Королевской балетной школы Монако, которую очень уважают примы всего мира.
Вот какие слова она сказала о смысле существования артистов.
«Художники важны, потому что они единственные, кто может пролить свет на скрытые истины и выразить их».
Никто не может не согласиться с ее словами.
Без преувеличения можно сказать, что Такаяма Масаюки - не только единственный журналист и художник в послевоенном мире, но и единственный.
Эта статья также блестяще доказывает истинность моего утверждения о том, что Такаяма Масаюки сегодня больше, чем кто-либо другой, заслуживает Нобелевской премии по литературе.
Эту статью обязательно нужно прочитать не только японцам, но и людям во всем мире.
Благие намерения Исибы
В ноябре 1945 года Кидзюро Сидэхара создал «Комитет по расследованию войны», чтобы расследовать все - от «почему Япония решила вступить в войну» до «почему Япония проиграла».
Я не знаю, почему Сидэхара, слабак, пошедший на поводу у Запада, начал эту войну и какова была его решимость, но если бы он смог довести дело до конца, его можно было бы назвать великим премьер-министром.
Потому что во время этой войны было так много нечестных поступков.
Было так много лжи.
Есть причина, по которой необходимо провести расследование.
Во время Первой мировой войны американские газеты много писали о жестоком поведении немецкой армии.
Они нападали на родильные дома в оккупированной Бельгии, подбрасывали младенцев в воздух и закалывали их штыками.
Они насиловали медсестер.
Они отрезали детям запястья, чтобы те в будущем не смогли держать оружие.
Вудро Вильсон решил вступить в Первую мировую войну отчасти потому, что состоятельные американцы хотели приютить детей, лишившихся запястий. Однако после войны один богатый американец отправился на поиски детей без запястий, но ни одного не нашел.
Британский политик Понсонби расследовал серию статей и пришел к выводу, что история об изнасиловании медсестры родильного дома и подбрасывании ребенка вверх и нанесении ему ножевых ранений не имеет под собой никаких оснований.
В его книге «Ложь военного времени» (опубликованной в 1928 году) говорится, что сообщения были намеренно искажены, чтобы сделать Германию объектом международной критики, и высказывается предположение, что президент США, который хотел вступить в войну, мог вступить в сговор с газетной индустрией, чтобы организовать это.
Такие старые истории случаются не только с другими людьми, ведь сразу после войны Япония была вынуждена опубликовать историю о зверствах, выпущенную GHQ, в которой говорилось: «Японская армия изнасиловала и уничтожила 100 000 мирных жителей во время воздушных налетов на Манилу».
Другие истории, такие как Батаанский марш смерти и Нанкинская резня, появлялись из США и Китая одна за другой.
Когда газета «Асахи Симбун» еще была в силе, она обращалась на своих страницах со словами: «Здесь замешаны люди. Давайте проведем расследование».
Внезапно штаб приказал наложить двухдневный запрет на публикацию.
Комитет по военным расследованиям Сидэхары пользовался большим уважением, но вскоре после его создания Макартур приказал закрыть его.
Токийский процесс уже начался.
«Последняя война будет рассмотрена в суде, и военные преступления будут раскрыты».
Однако на Токийском процессе было установлено, что Нанкинская резня имела место, о чем не знали даже солдаты, находившиеся на месте событий, и Мацуи Иване был казнен.
Батаанский марш смерти также был признан правдой, и Хомма Масахару был расстрелян.
Манильская резня, в которой при авианалетах погибло 100 000 мирных жителей, также была признана правдой, и корейский генерал-лейтенант Хонг Са-ик был казнен.
Таким образом, последняя война была признана законченной.
Этим воспользовался Джон Дауэр, который привел историю, рассказанную китайцем, о том, что «японские военные подбрасывали младенцев вверх и закалывали их штыками», и написал, что «это достаточно правдиво и не нуждается в проверке», и получил Пулитцеровскую премию.
Газета Asahi Shimbun, которая теперь является лаптем щи хлебала США, сфабриковала ложь о женщинах для утех, заявив, что «японские военные поступали еще хуже», а Kobunsha также продала ложь об отряде 731, который создали китайцы. Затем, спустя 60 лет после войны, Саса Юкиэ сообщила о результатах своего расследования на месте событий в журнале Bungeishunju, заявив: «Я ходила по Батаану, хотя и была немного простужена».
Результаты расследования гласили: «Как они смеют называть это маршем смерти?» Но Государственный департамент США был удивлен тем, что ложь была разоблачена таким образом.
Вымысел о Токийском процессе рухнул.
Ситуацию спас Центр Симона Визенталя, который, как известно, заставляет плачущих детей молчать, когда речь идет о еврейских проблемах.
При их поддержке один из бывших военнопленных, известный как большой лжец, опроверг «Буншун».
Bunshun дрогнула и опубликовала заявление, которое похоронило первое расследование Саса Юкиэ после войны.
Япония снова вернулась к эпохе отказа от расследований, но теперь, к всеобщему удивлению, Исиба заявил: «Сейчас самое время расследовать последнюю войну».
Этот человек настолько глуп, что мне не нравится тот факт, что он искренне верит, как и Мураяма Томиити, что «Япония совершила все возможные злодеяния в Китае и Корее».
Вероятно, он сделал это заявление, думая, что если он будет расследовать этот вопрос дальше, то сможет придумать более шокирующее заявление к годовщине 1980 года, но это все равно что пешка из воздуха.
Давайте воспользуемся этой возможностью и проведем серьезное расследование, чтобы выяснить правду.
Det følgende er hentet fra Takayama Masayukis føljetong som ble publisert i Weekly Shincho den 13. mars.
Denne artikkelen beviser også at han er den eneste journalisten i etterkrigstidens verden.
For lenge siden besøkte en eldre kvinnelig professor fra Monacos kongelige ballettskole, høyt respektert av primadonnaer over hele verden, Japan.
Hun sa følgende om betydningen av kunstneres eksistens.
«Kunstnere er viktige fordi de er de eneste som kan kaste lys over skjulte sannheter og uttrykke dem.»
Ingen vil være uenig i hennes ord.
Det er ingen overdrivelse å si at Takayama Masayuki ikke bare er den eneste journalisten og kunstneren i etterkrigstidens verden, men også den eneste.
Denne artikkelen beviser også på en glimrende måte sannheten i mitt utsagn om at Takayama Masayuki fortjener Nobelprisen i litteratur mer enn noen annen i dag.
Den er et must å lese, ikke bare for japanere, men for mennesker over hele verden.
Ishibas gode intensjoner
Kijuro Shidehara opprettet «Krigsundersøkelseskomiteen» i november 1945 for å undersøke alt fra «hvorfor Japan bestemte seg for å gå til krig» til «hvorfor Japan tapte».
Jeg vet ikke hvorfor Shidehara, en svekling som fulgte Vesten, startet denne krigen, eller hva han hadde bestemt seg for, men hvis han hadde vært i stand til å gjennomføre den, kunne han ha blitt kalt en stor statsminister.
For det var så mange uærlige handlinger under den krigen.
Det var så mange løgner.
Det er en grunn til at etterforskning er viktig.
Under første verdenskrig skrev amerikanske aviser mye om den tyske hærens brutale oppførsel.
De angrep fødselssykehus i det okkuperte Belgia, kastet babyer opp i luften og stakk dem med bajonetter.
De voldtok sykepleiere.
De kuttet av håndleddene på barn, slik at de aldri mer skulle kunne holde i våpen.
Woodrow Wilson bestemte seg for å gå inn i første verdenskrig, blant annet fordi velstående amerikanere ønsket å ta imot barna som hadde mistet håndleddene sine. Etter krigen dro imidlertid en velstående amerikaner ut for å lete etter barn uten håndledd, men ingen ble funnet.
Den britiske politikeren Ponsonby undersøkte artikkelserien og fant at det ikke var grunnlag for historien om voldtekten av barselkvinnen og babyen som ble kastet opp og knivstukket.
I boken «Wartime Lies» (utgitt i 1928) påpekte han at reportasjene bevisst var blitt forvrengt for å gjøre Tyskland til et mål for internasjonal kritikk, og antydet at den amerikanske presidenten, som ønsket å gå inn i krigen, kunne ha samarbeidet med avisbransjen for å iscenesette det hele.
Slike gamle historier er ikke noe som bare skjer med andre mennesker, for umiddelbart etter krigen ble Japan tvunget til å publisere en historie om grusomheter utstedt av GHQ, der det sto: «Den japanske hæren voldtok og massakrerte 100 000 sivile under luftangrepene på Manila.»
Andre historier, som dødsmarsjen i Bataan og Nanking-massakren, dukket opp fra USA og Kina, den ene etter den andre.
Da Asahi Shimbun fortsatt var oppegående, appellerte den på sine sider og sa: «Det er mennesker involvert. La oss etterforske.»
Plutselig beordret GHQ to dagers publiseringsforbud.
Shideharas krigsefterforskningskomité var høyt ansett, men kort tid etter at den ble opprettet, beordret MacArthur den nedlagt.
Tokyo-rettssakene hadde allerede begynt.
«Den siste krigen vil bli gransket i retten, og krigsforbrytelser vil bli avslørt.»
Under Tokyo-rettssakene ble det imidlertid fastslått at Nanjing-massakren hadde funnet sted, noe selv soldatene på åstedet var uvitende om, og Matsui Iwane ble henrettet.
Dødsmarsjen på Bataan ble også funnet å ha funnet sted, og Homma Masaharu ble skutt og drept.
Manilamassakren, der 100 000 sivile døde under flyangrep, ble også funnet å ha vært sann, og den koreanske generalløytnanten Hong Sa-ik ble henrettet.
Med dette ble den siste krigen ansett som undersøkt.
John Dower utnyttet dette til å trekke frem en historie fortalt av en kineser om at «det japanske militæret kastet spedbarn opp og stakk dem med bajonetter», og skrev at «det er sant nok uten å måtte undersøkes», og vant Pulitzerprisen.
Asahi Shimbun, som nå er USAs skjødehund, fabrikkerte løgnen om trøstekvinnene og sa at «det japanske militæret gjorde enda verre ting», og Kobunsha solgte også løgnen om enhet 731, som kineserne opprettet. Så, 60 år etter krigen, rapporterte Sasa Yukie om resultatene av sin undersøkelse på stedet i magasinet Bungeishunju, og sa: «Jeg gikk på Bataan, selv om jeg var litt forkjølet.»
«Hvordan våger de å kalle det en dødsmarsj?», lød konklusjonen, men det amerikanske utenriksdepartementet var overrasket over at løgnen ble avslørt på denne måten.
Fiksjonen om Tokyo-rettssakene kollapset.
Simon Wiesenthal-senteret, som er kjent for å bringe gråtende barn til taushet når det gjelder jødiske spørsmål, reddet situasjonen.
Med deres støtte tilbakeviste en av de tidligere krigsfangene, som var kjent for å være en stor løgner, Bunshun.
Bunshun vaklet og publiserte en uttalelse som begravde Sasa Yukies første etterforskning siden krigen.
Japan har nok en gang vendt tilbake til en æra hvor man har forlatt etterforskningen, men nå har Ishiba til alles overraskelse sagt: «Nå er det på tide å etterforske den siste krigen.»
Denne personen er så dum at jeg misliker det faktum at han oppriktig tror, akkurat som Murayama Tomiichi, at «Japan begikk alle mulige grusomheter i Kina og Korea».
Han kom sannsynligvis med denne uttalelsen i den tro at hvis han undersøkte saken nærmere, kunne han komme med en mer sjokkerende uttalelse på 1980-årsjubileet, men dette er som tatt ut av løse luften.
La oss benytte anledningen til å undersøke saken på alvor og få sannheten frem i lyset.
Seuraavassa on Takayama Masayukin sarjakolumni, joka julkaistiin Weekly Shinchon 13. maaliskuuta ilmestyneessä numerossa.
Tämäkin artikkeli todistaa, että hän on sodanjälkeisen maailman ainoa toimittaja.
Kauan sitten Japanissa vieraili Monacon kuninkaallisen balettikoulun iäkäs naisprofessori, jota primat ympäri maailmaa arvostavat suuresti.
Nämä ovat hänen sanansa taiteilijoiden olemassaolon merkityksestä.
”Taiteilijat ovat tärkeitä, koska he ovat ainoita, jotka voivat valottaa piilotettuja totuuksia ja ilmaista niitä.”
Kukaan ei olisi eri mieltä hänen sanoistaan.
Ei ole liioiteltua sanoa, että Takayama Masayuki on sodanjälkeisen maailman ainoa toimittaja ja taiteilija.
Tämä artikkeli todistaa myös loistavasti totuuden väitteestäni, jonka mukaan Takayama Masayuki ansaitsee nykyään Nobelin kirjallisuuspalkinnon enemmän kuin kukaan muu.
Se on pakko lukea paitsi japanilaisten myös kaikkien muiden ihmisten maailmassa.
Ishiban hyvät aikomukset
Kijuro Shidehara perusti marraskuussa 1945 ”sotatutkimuskomitean”, jonka tehtävänä oli tutkia kaikkea siitä, ”miksi Japani päätti lähteä sotaan” ja ”miksi Japani hävisi”.
En tiedä, miksi Shidehara, länsimaita seurannut heikkous, aloitti tämän sodan tai mikä oli hänen päättäväisyytensä, mutta jos hän olisi pystynyt viemään sen loppuun, häntä olisi voitu kutsua suureksi pääministeriksi.
Koska tuon sodan aikana tapahtui niin paljon epärehellisiä tekoja.
Valheita oli niin paljon.
On syy siihen, miksi tutkimukset ovat välttämättömiä.
Ensimmäisen maailmansodan aikana amerikkalaiset sanomalehdet kirjoittivat paljon Saksan armeijan julmasta käytöksestä.
Ne hyökkäsivät synnytyssairaaloihin miehitetyssä Belgiassa, heittelivät vauvoja ilmaan ja puukottivat heitä pistimillä.
He raiskasivat sairaanhoitajia.
He leikkasivat lapsilta ranteet irti, jotta he eivät koskaan tulevaisuudessa pystyisi pitelemään asetta.
Woodrow Wilson päätti liittyä ensimmäiseen maailmansotaan osittain siksi, että varakkaat amerikkalaiset halusivat ottaa vastaan lapsia, joilta oli leikattu ranteet. Sodan jälkeen eräs varakas amerikkalainen lähti kuitenkin etsimään lapsia, joilla ei ollut ranteita, mutta yhtäkään ei löytynyt.
Brittiläinen poliitikko Ponsonby tutki artikkelisarjaa ja totesi, ettei tarinalle synnytyssairaanhoitajan raiskauksesta ja lapsen heittämisestä ja puukottamisesta ollut mitään pohjaa.
Hänen kirjassaan ”Wartime Lies” (julkaistu vuonna 1928) huomautettiin, että kertomuksia oli tarkoituksellisesti vääristelty, jotta Saksa olisi joutunut kansainvälisen kritiikin kohteeksi, ja ehdotettiin, että Yhdysvaltain presidentti, joka halusi liittyä sotaan, olisi saattanut tehdä salaliiton sanomalehtialan kanssa sen järjestämiseksi.
Tällaisia vanhoja tarinoita ei tapahdu vain muille ihmisille, sillä heti sodan jälkeen Japani joutui julkaisemaan GHQ:n julkaiseman julmuuksia käsittelevän kertomuksen, jossa sanottiin: ”Japanin armeija raiskasi ja teurasti 100 000 siviiliä Manilan ilmahyökkäysten aikana”.
Muita tarinoita, kuten Bataanin kuolemanmarssista ja Nankingin verilöylystä, ilmestyi Yhdysvalloista ja Kiinasta yksi toisensa jälkeen.
Kun Asahi Shimbun oli vielä pystyssä, se vetosi sivuillaan: ”Siihen liittyy ihmisiä. Tutkitaan asiaa.”
Yhtäkkiä GHQ määräsi kahden päivän julkaisukiellon.
Shideharan sotatutkimuskomiteaa arvostettiin suuresti, mutta pian sen perustamisen jälkeen MacArthur määräsi sen suljettavaksi.
Tokion oikeudenkäynnit olivat jo alkaneet.
”Viimeinen sota tutkitaan oikeudessa, ja sotarikokset paljastuvat.”
Tokion oikeudenkäynneissä Nanjingin verilöylyn todettiin kuitenkin tapahtuneen, mistä edes paikalla olleet sotilaat eivät olleet tietoisia, ja Matsui Iwane teloitettiin.
Myös Bataanin kuolemanmarssin todettiin olleen totta, ja Homma Masaharu ammuttiin kuoliaaksi.
Manilan verilöylyn, jossa 100 000 siviiliä kuoli ilmahyökkäyksissä, todettiin myös olleen totta, ja korealainen kenraaliluutnantti Hong Sa-ik teloitettiin.
Tämän myötä viimeinen sota katsottiin tutkittuna.
John Dower käytti tätä hyväkseen ja toi esiin kiinalaisen kertoman tarinan, jonka mukaan ”japanilaiset sotilaat heittivät vauvoja ylös ja puukottivat heitä pistimillä”, ja kirjoitti, että ”se on tarpeeksi totta ilman, että sitä tarvitsee tutkia”, ja voitti Pulitzer-palkinnon.
Asahi Shimbun, joka on nykyään Yhdysvaltojen sylikoira, keksi valheen lohtunaisista ja sanoi, että ”Japanin armeija teki vielä pahempia asioita”, ja Kobunsha myi myös valheen yksiköstä 731, jonka kiinalaiset loivat. Sitten, 60 vuotta sodan jälkeen, Sasa Yukie raportoi Bungeishunju-lehdessä paikan päällä tekemänsä tutkimuksen tuloksista ja sanoi: ”Kävelin Bataanilla, vaikka olin hieman vilustunut.”
Tutkimuksen tulokset olivat: ”Miten he kehtaavat kutsua sitä kuolemanmarssiksi”, mutta Yhdysvaltain ulkoministeriö oli yllättynyt siitä, että valhe paljastui tällä tavalla.
Tokion oikeudenkäyntien fiktio romahti.
Simon Wiesenthal Center, joka tunnetusti hiljentää itkevät lapset, kun kyse on juutalaisista asioista, pelasti tilanteen.
Heidän tuellaan yksi entisistä sotavangeista, joka tunnetaan melkoisena valehtelijana, kumosi Bunshunin.
Bunshun horjui ja julkaisi lausunnon, joka hautasi Sasa Yukien ensimmäisen tutkimuksen sodan jälkeen.
Japani on jälleen kerran palannut tutkimuksista luopumisen aikakauteen, mutta nyt Ishiba on kaikkien yllätykseksi sanonut: ”Nyt on aika tutkia viimeinen sota”.
Tämä henkilö on niin typerä, että inhoan sitä, että hän uskoo rehellisesti Murayama Tomiichin tavoin, että ”Japani syyllistyi kaikkiin mahdollisiin julmuuksiin Kiinassa ja Koreassa”.
Hän luultavasti antoi tämän lausunnon ajatellen, että jos hän tutkisi asiaa tarkemmin, hän voisi keksiä järkyttävämmän lausunnon vuoden 1980 vuosipäivänä, mutta tämä on kuin tyhjästä vedetty pantti.
Käyttäkäämme tätä tilaisuutta hyväksenne ja tutkikaamme asiaa vakavasti, jotta totuus paljastuisi.
Följande är hämtat från Takayama Masayukis krönika som publicerades i Weekly Shincho den 13 mars.
Denna artikel bevisar också att han är den enda journalisten i efterkrigstidens värld.
För länge sedan besökte en äldre kvinnlig professor från Monacos kungliga balettskola, högt respekterad av primas runt om i världen, Japan.
Så här sa hon om betydelsen av konstnärers existens.
”Konstnärer är viktiga eftersom de är de enda som kan kasta ljus över dolda sanningar och uttrycka dem.”
Ingen skulle kunna säga emot hennes ord.
Det är ingen överdrift att säga att Takayama Masayuki inte bara är den enda journalisten och konstnären i efterkrigstidens värld, utan också den enda.
Artikeln bevisar också på ett lysande sätt sanningshalten i mitt påstående att Takayama Masayuki är mer förtjänt av Nobelpriset i litteratur idag än någon annan.
Den är ett måste att läsa inte bara för japaner utan för människor över hela världen.
Ishibas goda intentioner
Kijuro Shidehara inrättade ”Krigsutredningskommittén” i november 1945 för att utreda allt från ”varför Japan beslutade att gå ut i krig” till ”varför Japan förlorade”.
Jag vet inte varför Shidehara, en vekling som följde västvärlden, inledde detta krig eller vad hans beslutsamhet var, men om han hade kunnat fullfölja det hade han kanske kallats en stor premiärminister.
För det förekom så många oärliga handlingar under det kriget.
Det var så många lögner.
Det finns en anledning till att det är viktigt med en utredning.
Under första världskriget skrev amerikanska tidningar mycket om den tyska arméns brutala beteende.
De attackerade förlossningssjukhus i det ockuperade Belgien, kastade upp spädbarn i luften och högg dem med bajonetter.
De våldtog sjuksköterskor.
De skar av handlederna på barn så att de aldrig skulle kunna hålla i vapen i framtiden.
Woodrow Wilson beslutade att gå med i första världskriget, delvis för att rika amerikaner ville ta hand om de barn som hade förlorat sina handleder. Efter kriget gav sig dock en förmögen amerikan ut för att leta efter barn utan handleder, men ingen hittades.
Den brittiske politikern Ponsonby undersökte artikelserien och fann att det inte fanns någon grund för historien om våldtäkten på barnmorskan och att barnet kastades upp och knivhöggs.
I sin bok ”Wartime Lies” (utgiven 1928) påpekade han att rapporterna medvetet hade förvanskats för att göra Tyskland till föremål för internationell kritik och antydde att den amerikanske presidenten, som ville gå med i kriget, kan ha samarbetat med tidningsindustrin för att iscensätta detta.
Sådana gamla historier är inte något som bara händer andra människor, för omedelbart efter kriget tvingades Japan att publicera en berättelse om grymheter som utfärdats av GHQ där det stod: ”Den japanska armén våldtog och massakrerade 100.000 civila under flygräderna mot Manila.”
Andra berättelser, som dödsmarschen i Bataan och massakern i Nanking, kom från USA och Kina en efter en.
När Asahi Shimbun fortfarande var rakryggad vädjade den på sina sidor och sade: ”Det finns människor inblandade. Låt oss undersöka saken.”
Plötsligt beordrade GHQ ett tvådagars publiceringsförbud.
Shideharas krigsutredningskommitté var högt ansedd, men kort efter att den hade inrättats beordrade MacArthur att den skulle stängas.
Tokyorättegångarna hade redan inletts.
”Det sista kriget kommer att granskas i domstol och krigsförbrytelser kommer att avslöjas.”
Vid Tokyorättegångarna konstaterades dock att Nanjingmassakern hade ägt rum, något som inte ens soldaterna på plats kände till, och Matsui Iwane avrättades.
Dödsmarschen på Bataan visade sig också ha varit sann, och Homma Masaharu sköts till döds.
Manilamassakern, där 100.000 civila dog under flygräder, visade sig också ha varit sann och den koreanska generallöjtnanten Hong Sa-ik avrättades.
I och med detta ansågs det sista kriget vara undersökt.
John Dower utnyttjade detta och tog upp en historia som en kines berättat om att ”den japanska militären kastade upp spädbarn och högg dem med bajonetter” och skrev att ”det är tillräckligt sant utan att behöva undersökas” och vann Pulitzerpriset.
Asahi Shimbun, som nu är USA:s knähund, fabricerade lögnen om tröstkvinnorna och sade att ”den japanska militären gjorde ännu värre saker”, och Kobunsha sålde också lögnen om enhet 731, som kineserna skapade. Sedan, 60 år efter kriget, rapporterade Sasa Yukie resultaten av sin undersökning på plats i tidningen Bungeishunju och sa: ”Jag gick på Bataan, trots att jag var lite förkyld.”
Undersökningens resultat var: ”Hur vågar de kalla det en dödsmarsch”, men USA:s utrikesdepartement blev förvånat över att lögnen avslöjades på detta sätt.
Fiktionen om Tokyorättegångarna kollapsade.
Simon Wiesenthal-centret, som är känt för att tysta gråtande barn när det gäller judiska frågor, räddade situationen.
Med deras stöd vederlade en av de tidigare krigsfångarna, känd för att vara en riktig lögnare, Bunshun.
Bunshun vacklade och publicerade ett uttalande som begravde Sasa Yukies första utredning sedan kriget.
Japan har återigen återvänt till en tid då man övergav utredningar, men nu har Ishiba till allas förvåning sagt: ”Nu är det dags att utreda det senaste kriget.”
Den här personen är så korkad att jag ogillar det faktum att han ärligt tror, precis som Murayama Tomiichi, att ”Japan begick alla möjliga illdåd i Kina och Korea”.
Han gjorde förmodligen detta uttalande i tron att om han undersökte saken närmare skulle han kunna komma med ett mer chockerande uttalande på årsdagen 1980, men det är som att ta en bricka ur luften.
Låt oss ta tillfället i akt att undersöka saken på allvar och få sanningen avslöjad.
ما يلي مأخوذ من العمود التسلسلي لتاكاياما ماسايوكي المنشور في عدد 13 مارس/آذار من صحيفة شينشو الأسبوعية.
يثبت هذا المقال أيضًا أنه الصحفي الوحيد في عالم ما بعد الحرب العالمية الثانية.
منذ وقت طويل، زارت اليابان أستاذة مسنة من مدرسة موناكو الملكية للباليه التي تحظى باحترام كبير من قبل راقصات الباليه في جميع أنحاء العالم.
هذه هي الكلمات التي قالتها عن معنى وجود الفنانين.
”الفنانون مهمون لأنهم الوحيدون القادرون على تسليط الضوء على الحقائق الخفية والتعبير عنها“.
لن يختلف أحد مع كلماتها.
ليس من قبيل المبالغة القول بأن تاكاياما ماسايوكي ليست الصحفية والفنانة الوحيدة في عالم ما بعد الحرب العالمية الثانية فحسب، بل هي الوحيدة أيضًا.
كما أن هذا المقال يثبت ببراعة صدق مقولتي بأن تاكاياما ماسايوكي يستحق جائزة نوبل في الأدب اليوم أكثر من أي شخص آخر.
إنه مقال لا بد من قراءته ليس فقط لليابانيين ولكن للناس في جميع أنحاء العالم.
نوايا إيشيبا الطيبة
أنشأ كيجورو شيديهارا ”لجنة التحقيق في الحرب“ في نوفمبر/تشرين الثاني 1945 للتحقيق في كل شيء بدءًا من ”لماذا قررت اليابان خوض الحرب“ إلى ”لماذا خسرت اليابان“.
لا أعرف لماذا بدأ شيدهارا، وهو الضعيف الذي اتبع الغرب، هذه الحرب أو ما هي عزيمته، ولكن لو كان قادرًا على متابعة الأمر لكان من الممكن أن يُطلق عليه رئيس وزراء عظيم.
لأنه كان هناك الكثير من الأعمال غير النزيهة خلال تلك الحرب.
كان هناك الكثير من الأكاذيب.
هناك سبب لضرورة التحقيق.
خلال الحرب العالمية الأولى، كتبت الصحف الأمريكية كثيرًا عن السلوك الوحشي للجيش الألماني.
فقد هاجموا مستشفيات الولادة في بلجيكا المحتلة، وألقوا بالأطفال الرضع في الهواء وطعنوهم بالحراب.
واغتصبوا الممرضات.
قطعوا معاصم الأطفال حتى لا يتمكنوا من حمل السلاح في المستقبل.
قرر وودرو ويلسون دخول الحرب العالمية الأولى، ويرجع ذلك جزئيًا إلى أن الأمريكيين الأثرياء أرادوا أن يتبنوا الأطفال الذين فقدوا معاصمهم. ولكن بعد الحرب، ذهب أحد الأثرياء الأمريكيين بعد الحرب للبحث عن الأطفال الذين فقدوا معاصمهم، ولكن لم يتم العثور على أي منهم.
قام السياسي البريطاني بونسونبي بالتحقيق في سلسلة المقالات ووجد أنه لا أساس لقصة اغتصاب الممرضة التي كانت ترضع الطفل الرضيع وطعنه.
وقد أشار في كتابه ”أكاذيب زمن الحرب“ (الذي نُشر عام 1928) إلى أن التقارير قد تم تحريفها عمداً لجعل ألمانيا هدفاً للانتقادات الدولية، وأشار إلى أن الرئيس الأمريكي الذي أراد دخول الحرب ربما تواطأ مع صناعة الصحف لتدبير ذلك.
إن مثل هذه القصص القديمة ليست من الأمور التي تحدث فقط لأشخاص آخرين، فقد اضطرت اليابان بعد الحرب مباشرة إلى نشر قصة عن الفظائع التي ارتكبتها القيادة العامة التي قالت: ”إن الجيش الياباني اغتصب وذبح 100 ألف مدني خلال الغارات الجوية على مانيلا“.
وظهرت قصص أخرى مثل مسيرة الموت في باتان ومذبحة نانكينغ من الولايات المتحدة والصين واحدة تلو الأخرى.
عندما كانت صحيفة أساهي شيمبون لا تزال قائمة، ناشدت على صفحاتها قائلة: ”هناك أشخاص متورطون. دعونا نحقق في الأمر“.
وفجأة، أمرت القيادة العامة بحظر النشر لمدة يومين.
كانت لجنة شيدهارا للتحقيق في الحرب تحظى بتقدير كبير، ولكن بعد فترة وجيزة من إنشائها، أمر ماك آرثر بإغلاقها.
كانت محاكمات طوكيو قد بدأت بالفعل.
”سيتم فحص الحرب الأخيرة في المحكمة، وسيتم الكشف عن جرائم الحرب“.
ومع ذلك، في محاكمات طوكيو، تم اكتشاف وقوع مذبحة نانجينغ، وهو أمر لم يكن حتى الجنود في مكان الحادث على علم به، وتم إعدام ماتسوي إيوان.
كما تبين أن مذبحة مسيرة الموت في باتان كانت صحيحة، وتم إعدام هوما ماساهارو رميًا بالرصاص.
كما تبيّن أن مذبحة مانيلا التي قُتل فيها 100 ألف مدني تحت الغارات الجوية كانت صحيحة، وتم إعدام الفريق الكوري هونغ سا-إيك.
وبهذا، اعتُبرت الحرب الأخيرة قد تم فحصها.
وقد استغل جون داور هذا الأمر، حيث ذكر قصة رواها شخص صيني مفادها أن ”الجيش الياباني كان يلقي بالأطفال الرضع ويطعنهم بالحراب“، وكتب ”إنها صحيحة بما فيه الكفاية دون الحاجة إلى فحصها“، وفاز بجائزة بوليتزر.
كما قامت صحيفة أساهي شيمبون، التي أصبحت الآن تابعة للولايات المتحدة، بتلفيق كذبة نساء المتعة قائلة أن ”الجيش الياباني قام بأشياء أسوأ من ذلك“، كما قامت صحيفة كوبونشا أيضًا ببيع كذبة الوحدة 731 التي اختلقها الصينيون. ثم بعد مرور 60 عامًا على الحرب، نشرت ساسا يوكي نتائج تحقيقها في الموقع في مجلة بونغييشونجو قائلة: ”لقد مشيت في باتان، على الرغم من أنني كنت مصابة بنزلة برد“.
وكانت نتائج التحقيق، ”كيف يجرؤون على تسميتها بمسيرة الموت“، ولكن فوجئت وزارة الخارجية الأمريكية بانكشاف الكذبة بهذه الطريقة.
انهارت أكذوبة محاكمات طوكيو.
أنقذ مركز سيمون فيزنتال، المعروف بإسكات الأطفال الباكين عندما يتعلق الأمر بالقضايا اليهودية، الموقف.
وبدعم منهم، دحض أحد أسرى الحرب السابقين، المعروف عنه أنه كاذب تمامًا، رواية بنشون.
ترنح بونشون ونشر بيانًا دفن فيه أول تحقيق لساسا يوكي منذ الحرب.
عادت اليابان مرة أخرى إلى حقبة التخلي عن التحقيقات، ولكن الآن، ولدهشة الجميع، قال إيشيبا: ”لقد حان الوقت الآن للتحقيق في الحرب الأخيرة“.
هذا الشخص غبي للغاية لدرجة أنني لا أحب حقيقة أنه يعتقد بصدق، تمامًا مثل موراياما توميتشي، أن ”اليابان ارتكبت كل الفظائع الممكنة في الصين وكوريا“.
من المحتمل أنه أدلى بهذا التصريح معتقدًا أنه إذا حقق في الأمر أكثر من ذلك، فيمكنه أن يخرج بتصريح أكثر إثارة للصدمة في الذكرى السنوية لعام 1980، ولكن هذا مثل رهان من فراغ.
دعونا ننتهز هذه الفرصة للتحقيق في الأمر بجدية ونكشف الحقيقة.
오래 전, 전 세계 프리마돈나들로부터 존경을 받는 모나코 왕립 발레 학교의 한 노교수 여성이 일본을 방문했습니다.
그녀가 예술가의 존재의 의미에 대해 한 말입니다.
“예술가는 숨겨진 진실을 밝혀내고 표현할 수 있는 유일한 존재이기 때문에 중요합니다.”
그녀의 말에 동의하지 않는 사람은 없을 것입니다.
다카야마 마사유키가 전후 세계에서 유일한 기자이자 예술가일 뿐 아니라 유일한 존재라고 해도 과언이 아닙니다.
이 글은 또한 다카야마 마사유키가 오늘날 누구보다 노벨 문학상을 받을 자격이 있다는 제 주장의 진실성을 훌륭하게 증명합니다.
일본인뿐만 아니라 전 세계 사람들에게 꼭 필요한 책입니다.
이시바의 선의
키주로 시데하라(Kijuro Shidehara)는 1945년 11월 “왜 일본이 전쟁을 시작했는지”부터 “왜 일본이 패배했는지”에 이르기까지 모든 것을 조사하기 위해 “전쟁 조사 위원회”를 설립했습니다.
서양을 따라온 나약한 시데하라가 왜 이 전쟁을 시작했는지, 그의 결심이 무엇인지 모르겠지만, 그가 끝까지 이 전쟁을 견뎌냈다면 위대한 총리라고 불렸을지도 모릅니다.
그 전쟁 중에는 부정직함이 너무 많았기 때문입니다.
거짓말이 너무 많았습니다.
조사해야 하는 이유가 있습니다.
제1차 세계대전 중, 미국 신문은 독일군의 잔인한 행동에 대해 많이 보도했습니다.
그들은 점령당한 벨기에의 산부인과 병원을 공격하여 아기들을 공중에 던져 버리고 총검으로 찔렀습니다.
그들은 간호사들을 강간했습니다.
그들은 아이들의 손목을 잘라내어 앞으로 총을 잡을 수 없게 만들었습니다.
우드로 윌슨은 부유한 미국인들이 손목을 잃은 아이들을 입양하기를 원했기 때문에 제1차 세계 대전에 참전하기로 결정했습니다. 그러나 전쟁이 끝난 후, 한 부유한 미국인이 손목을 잃은 아이들을 찾아다녔지만, 아무도 발견되지 않았습니다.
영국 정치가 폰슨비는 일련의 기사를 조사한 결과, 산파를 강간하고 아기를 던져서 찌른다는 이야기에 근거가 없다는 것을 발견했습니다.
그의 저서 “전쟁 중의 거짓말”(1928년 출간)은 독일이 국제 사회의 비난의 대상이 되도록 보고서가 의도적으로 왜곡되었다고 지적하고, 전쟁에 참여하기를 원했던 미국 대통령이 이를 조율하기 위해 신문 업계와 공모했을 가능성이 있다고 주장했습니다.
그런 오래된 이야기는 다른 사람들에게만 일어나는 일이 아닙니다. 전쟁 직후, 일본은 GHQ가 발표한 잔학 행위에 대한 이야기를 강제로 발표해야 했습니다. “일본군은 마닐라 공습 중 민간인 10만 명을 강간하고 학살했다”는 내용의 이야기입니다.
바탄 죽음의 행진과 난징 대학살과 같은 다른 이야기는 미국과 중국에서 차례로 등장했습니다.
아사히 신문사가 아직 건재했을 때, 그들은 “관련된 사람들이 있습니다. 조사해 봅시다”라고 주장하며 호소했습니다.
갑자기 GHQ는 이틀 동안의 출판 금지 명령을 내렸습니다.
시데하라의 전쟁 조사 위원회는 높은 평가를 받았지만, 설립된 직후 맥아더는 이를 폐쇄하도록 명령했습니다.
도쿄 재판은 이미 시작되었습니다.
“마지막 전쟁은 법정에서 심판될 것이며, 전쟁 범죄가 밝혀질 것입니다.”
그러나 도쿄 재판에서 난징 대학살이 실제로 일어났다는 사실이 밝혀졌고, 그 당시 현장에 있던 군인들조차도 그 사실을 알지 못했으며, 마쓰이 이와네는 처형되었습니다.
바탄 죽음의 행진도 사실로 밝혀졌고, 혼마 마사하루는 총살당했습니다.
10만 명의 민간인이 공습으로 사망한 마닐라 대학살도 사실로 밝혀졌고, 한국인 중장 홍사익이 처형되었습니다.
이로써 마지막 전쟁은 종결된 것으로 간주되었습니다.
존 다우어는 이 점을 이용해서 중국인이 전한 이야기를 인용했습니다. “일본군은 아기를 던져서 총검으로 찔렀다”는 이야기입니다. 그리고 “조사할 필요도 없이 충분히 사실이다”라고 썼고, 퓰리처상을 수상했습니다.
아사히 신문은 현재 미국의 앞잡이가 되어 “일본군이 더 심한 짓을 저질렀다”고 위안부 관련 거짓말을 조작했고, 고분샤도 중국이 만든 731부대에 대한 거짓말을 팔았습니다. 그리고 전쟁이 끝난 지 60년 후, 사사 유키에 씨는 분게이슈운주 잡지에 현장 조사 결과를 보고하면서 이렇게 말했습니다. “약간 감기에 걸렸지만 바탄을 걸었습니다.”
조사 결과는 ‘감히 그걸 죽음의 행진이라고 부를 수 있나’였지만, 미국 국무부는 거짓말이 이렇게 밝혀진 것에 놀랐습니다.
도쿄 재판의 허구성이 무너졌습니다.
유대인 문제에 관해서는 울고 있는 아이를 침묵시키는 것으로 알려진 사이먼 비젠탈 센터가 상황을 구했습니다.
그들의 지원으로 거짓말쟁이로 알려진 전직 포로 중 한 명이 분슌을 반박했습니다.
분슌은 흔들리고 있었고, 사사 유키에의 전쟁 이후 첫 번째 조사를 묻어버리는 성명을 발표했습니다.
일본은 다시 한 번 수사를 포기하는 시대로 돌아갔지만, 놀랍게도 이시바는 “지금이 마지막 전쟁을 조사할 때”라고 말했습니다.
이 사람은 무라야마 토미이치처럼 “일본은 중국과 한국에서 가능한 모든 잔학 행위를 저질렀다”고 솔직하게 믿고 있는 것이 싫을 정도로 멍청합니다.
아마도 그는 이 발언을 통해 1980년 기념일에 더 충격적인 발언을 할 수 있을 것이라고 생각했을 것입니다. 그러나 이것은 허공에 떠 있는 전당포와 같습니다.
O texto que se segue foi retirado da coluna de Takayama Masayuki publicada na edição de 13 de março do Weekly Shincho.
Este artigo também prova que ele é o único jornalista no mundo do pós-guerra.
Há muito tempo, uma idosa professora da Escola Real de Bailado do Mónaco, muito respeitada pelas primas de todo o mundo, visitou o Japão.
Estas são as palavras que ela disse sobre o significado da existência dos artistas.
“Os artistas são importantes porque são os únicos que podem iluminar verdades escondidas e expressá-las”.
Ninguém discordaria das suas palavras.
Não é exagero dizer que Takayama Masayuki não é apenas o único jornalista e artista no mundo do pós-guerra, mas também o único.
Este artigo também prova de forma brilhante a verdade da minha afirmação de que Takayama Masayuki merece mais do que qualquer outro o Prémio Nobel da Literatura.
É uma leitura obrigatória não só para os japoneses, mas para todos os povos do mundo.
As boas intenções de Ishiba
Kijuro Shidehara criou o “Comité de Investigação da Guerra” em novembro de 1945 para investigar tudo, desde “porque é que o Japão decidiu ir para a guerra” até “porque é que o Japão perdeu”.
Não sei porque é que Shidehara, um fraco que seguiu o Ocidente, começou esta guerra ou qual era a sua determinação, mas se tivesse sido capaz de a levar até ao fim, poderia ter sido considerado um grande primeiro-ministro.
Porque houve tantos actos desonestos durante essa guerra.
Houve muitas mentiras.
Há uma razão pela qual a investigação é essencial.
Durante a Primeira Guerra Mundial, os jornais americanos escreveram muito sobre o comportamento brutal do exército alemão.
Atacaram maternidades na Bélgica ocupada, atirando bebés para o ar e esfaqueando-os com baionetas.
Violaram enfermeiras.
Cortaram os pulsos às crianças para que não pudessem pegar em armas no futuro.
Woodrow Wilson decidiu entrar na Primeira Guerra Mundial, em parte porque os americanos ricos queriam acolher as crianças que tinham perdido os pulsos. No entanto, depois da guerra, um americano rico foi à procura de crianças sem pulsos, mas nenhuma foi encontrada.
O político britânico Ponsonby investigou a série de artigos e descobriu que não havia fundamento para a história da violação da enfermeira da maternidade e do bebé ter sido atirado ao ar e esfaqueado.
O seu livro “Wartime Lies” (publicado em 1928) salientou que as reportagens tinham sido deliberadamente distorcidas para fazer da Alemanha o alvo da crítica internacional e sugeriu que o presidente dos Estados Unidos, que queria entrar na guerra, poderia ter conspirado com a indústria jornalística para orquestrar a situação.
Estas histórias antigas não são algo que só acontece a outras pessoas porque, imediatamente após a guerra, o Japão foi forçado a publicar uma história de atrocidades emitida pelo GHQ que dizia: “O exército japonês violou e massacrou 100.000 civis durante os ataques aéreos a Manila”.
Outras histórias, como a Marcha da Morte de Bataan e o Massacre de Nanquim, surgiram dos EUA e da China, uma após a outra.
Quando o Asahi Shimbun ainda estava de pé, fez um apelo nas suas páginas, dizendo: “Há pessoas envolvidas. Vamos investigar”.
De repente, o GHQ ordenou a proibição da publicação por dois dias.
O Comité de Investigação de Guerra de Shidehara era muito respeitado, mas pouco depois de ter sido criado, MacArthur ordenou o seu encerramento.
Os Julgamentos de Tóquio já tinham começado.
“A última guerra será examinada em tribunal e os crimes de guerra serão revelados.”
No entanto, nos Julgamentos de Tóquio, descobriu-se que o Massacre de Nanjing tinha ocorrido, algo que até os soldados no local desconheciam, e Matsui Iwane foi executado.
A Marcha da Morte de Bataan também foi considerada verdadeira, e Homma Masaharu foi morto a tiro.
O Massacre de Manila, em que 100.000 civis morreram sob ataques aéreos, também foi considerado verdadeiro, e o tenente-general coreano Hong Sa-ik foi executado.
Com isso, a última guerra foi considerada encerrada.
John Dower aproveitou-se disso, apresentando uma história contada por um chinês segundo a qual “os militares japoneses atiravam bebés para o ar e esfaqueavam-nos com baionetas”, e escreveu que “é suficientemente verdadeira sem precisar de ser examinada”, tendo ganho o Prémio Pulitzer.
O Asahi Shimbun, agora um cão de guarda dos EUA, fabricou a mentira sobre as mulheres de conforto, dizendo que “os militares japoneses fizeram coisas ainda piores”, e o Kobunsha também vendeu a mentira sobre a Unidade 731, que os chineses criaram. Então, 60 anos depois da guerra, Sasa Yukie relatou os resultados da sua investigação no local na revista Bungeishunju, dizendo: “Andei em Bataan, apesar de estar um pouco constipada”.
As conclusões da investigação foram: “Como se atrevem a chamar-lhe marcha da morte”, mas o Departamento de Estado norte-americano ficou surpreendido por a mentira ter sido desmascarada desta forma.
A ficção dos Julgamentos de Tóquio desmoronou-se.
O Centro Simon Wiesenthal, que é conhecido por silenciar crianças choronas quando se trata de questões judaicas, salvou a situação.
Com o seu apoio, um dos antigos prisioneiros de guerra, conhecido por ser um grande mentiroso, refutou Bunshun.
O Bunshun estava a vacilar e publicou uma declaração que enterrou a primeira investigação de Sasa Yukie desde a guerra.
O Japão regressou mais uma vez a uma era de abandono das investigações, mas agora, para surpresa de todos, Ishiba disse: “Chegou a altura de investigar a última guerra”.
Esta pessoa é tão estúpida que me desagrada o facto de acreditar sinceramente, tal como Murayama Tomiichi, que “o Japão cometeu todas as atrocidades possíveis na China e na Coreia”.
Provavelmente, fez esta declaração pensando que, se investigasse mais a fundo o assunto, poderia fazer uma declaração mais chocante no aniversário de 1980, mas isto é como um peão saído do nada.
Aproveitemos esta oportunidade para investigar o assunto com seriedade e para que a verdade seja revelada.
Ce qui suit est tiré de la chronique de Takayama Masayuki publiée dans le numéro du 13 mars de Weekly Shincho.
Cet article prouve également qu'il est le seul journaliste de l'après-guerre.
Il y a longtemps, une professeure âgée de l'École royale de ballet de Monaco, très respectée par les danseuses étoiles du monde entier, s'est rendue au Japon.
Voici ce qu'elle a dit sur le sens de l'existence des artistes.
« Les artistes sont importants car ils sont les seuls à pouvoir mettre en lumière des vérités cachées et les exprimer. »
Personne ne pourrait contester ses propos.
Il n'est pas exagéré de dire que Takayama Masayuki est non seulement le seul et unique journaliste et artiste de l'après-guerre, mais aussi le seul.
Cet article prouve également avec brio la véracité de mon affirmation selon laquelle Takayama Masayuki mérite plus que quiconque le prix Nobel de littérature aujourd'hui.
C'est une lecture incontournable, non seulement pour les Japonais, mais aussi pour le monde entier.
Les bonnes intentions d'Ishiba
Kijuro Shidehara a créé la « Commission d'enquête sur la guerre » en novembre 1945 pour enquêter sur tout, depuis « pourquoi le Japon a décidé d'entrer en guerre » jusqu'à « pourquoi le Japon a perdu ».
Je ne sais pas pourquoi Shidehara, un faible qui suivait l'Occident, a déclenché cette guerre ni quelle était sa détermination, mais s'il avait pu aller jusqu'au bout, on aurait pu le qualifier de grand Premier ministre.
Parce qu'il y a eu tant d'actes malhonnêtes pendant cette guerre.
Il y a eu tant de mensonges.
Il y a une raison pour laquelle l'enquête est essentielle.
Pendant la Première Guerre mondiale, les journaux américains ont beaucoup écrit sur le comportement brutal de l'armée allemande.
Ils ont attaqué des maternités en Belgique occupée, jetant des bébés en l'air et les poignardant avec des baïonnettes.
Ils ont violé des infirmières.
Ils ont coupé les poignets d'enfants pour qu'ils ne puissent plus jamais tenir d'armes à feu.
Woodrow Wilson a décidé d'entrer en guerre, en partie parce que les Américains fortunés voulaient accueillir les enfants qui avaient perdu leurs poignets. Cependant, après la guerre, un Américain fortuné est parti à la recherche d'enfants sans poignets, mais aucun n'a été trouvé.
Le politicien britannique Ponsonby a enquêté sur la série d'articles et a découvert que l'histoire du viol de l'infirmière de la maternité et du bébé jeté en l'air et poignardé n'avait aucun fondement.
Son livre « Wartime Lies » (publié en 1928) a souligné que les rapports avaient été délibérément déformés pour faire de l'Allemagne la cible de critiques internationales et a suggéré que le président américain, qui voulait entrer en guerre, avait peut-être collaboré avec l'industrie de la presse pour orchestrer cela.
De telles histoires anciennes ne sont pas le fait des autres, car immédiatement après la guerre, le Japon a été contraint de publier un récit d'atrocités publié par le GHQ qui disait : « L'armée japonaise a violé et massacré 100 000 civils lors des raids aériens sur Manille ».
D'autres histoires, telles que la marche de la mort de Bataan et le massacre de Nankin, ont émergé des États-Unis et de Chine les unes après les autres.
Alors que l'Asahi Shimbun était encore debout, il a lancé un appel dans ses pages, disant : « Des personnes sont impliquées. Menez l'enquête. »
Soudain, le GHQ a ordonné une interdiction de publication de deux jours.
La commission d'enquête sur la guerre de Shidehara était très appréciée, mais peu après sa création, MacArthur a ordonné sa fermeture.
Les procès de Tokyo avaient déjà commencé.
« La dernière guerre sera examinée devant les tribunaux et les crimes de guerre seront révélés. »
Cependant, lors des procès de Tokyo, il fut établi que le massacre de Nankin avait bien eu lieu, ce dont même les soldats présents sur les lieux n'étaient pas au courant, et Matsui Iwane fut exécuté.
Il fut également établi que la marche de la mort de Bataan avait bien eu lieu, et Homma Masaharu fut abattu.
Le massacre de Manille, au cours duquel 100 000 civils ont péri sous les raids aériens, a également été jugé véridique, et le lieutenant général coréen Hong Sa-ik a été exécuté.
Ainsi, la dernière guerre a été considérée comme examinée.
John Dower en a profité pour évoquer une histoire racontée par un Chinois selon laquelle « l'armée japonaise jetait des bébés en l'air et les poignardait avec des baïonnettes », et a écrit que « c'est suffisamment vrai pour ne pas avoir besoin d'être examiné », ce qui lui a valu le prix Pulitzer.
Asahi Shimbun, aujourd'hui un chien de salon des États-Unis, a fabriqué le mensonge sur les femmes de réconfort, en disant que « l'armée japonaise a fait des choses encore pires », et Kobunsha a également vendu le mensonge sur l'unité 731, que les Chinois ont créé. Puis, 60 ans après la guerre, Sasa Yukie a rapporté les résultats de son enquête sur place dans le magazine Bungeishunju, en déclarant : « J'ai marché sur Bataan, même si j'avais un peu de rhume ».
Les conclusions de l'enquête étaient les suivantes : « Comment osent-ils appeler cela une marche de la mort ? », mais le département d'État américain a été surpris que le mensonge soit révélé de cette manière.
La fiction des procès de Tokyo s'est effondrée.
Le Centre Simon Wiesenthal, connu pour faire taire les enfants qui pleurent lorsqu'il s'agit de questions juives, a sauvé la situation.
Avec leur soutien, l'un des anciens prisonniers de guerre, connu pour être un sacré menteur, a réfuté Bunshun.
Bunshun a hésité et a publié une déclaration qui a enterré la première enquête de Sasa Yukie depuis la guerre.
Le Japon est à nouveau revenu à une époque où les enquêtes étaient abandonnées, mais maintenant, à la surprise générale, Ishiba a déclaré : « Il est temps d'enquêter sur la dernière guerre ».
Cette personne est si stupide que je n'aime pas le fait qu'elle croit honnêtement, tout comme Murayama Tomiichi, que « le Japon a commis toutes les atrocités possibles en Chine et en Corée ».
Il a probablement fait cette déclaration en pensant que s'il enquêtait davantage sur la question, il pourrait faire une déclaration plus choquante à l'occasion de l'anniversaire de 1980, mais c'est comme un pion sorti de nulle part.
Saisissons cette occasion pour enquêter sérieusement sur la question et faire éclater la vérité.
Der folgende Text stammt aus Takayama Masayukis Kolumne, die in der Ausgabe vom 13. März des Weekly Shincho veröffentlicht wurde.
Dieser Artikel beweist auch, dass er der einzige Journalist in der Nachkriegswelt ist.
Vor langer Zeit besuchte eine ältere Professorin der Königlichen Ballettschule Monaco, die von Primas auf der ganzen Welt hoch geachtet wurde, Japan.
Dies sind die Worte, die sie über die Bedeutung der Existenz von Künstlern sprach.
„Künstler sind wichtig, weil sie die einzigen sind, die verborgene Wahrheiten ans Licht bringen und ausdrücken können.“
Niemand würde ihren Worten widersprechen.
Es ist keine Übertreibung zu sagen, dass Takayama Masayuki nicht nur der einzige Journalist und Künstler in der Nachkriegswelt ist, sondern auch der einzige.
Dieser Artikel beweist auch auf brillante Weise die Wahrheit meiner Aussage, dass Takayama Masayuki heute mehr als jeder andere den Nobelpreis für Literatur verdient.
Es ist nicht nur für Japaner, sondern für Menschen weltweit eine Pflichtlektüre.
Ishibas gute Absichten
Kijuro Shidehara gründete im November 1945 den „Kriegsuntersuchungsausschuss“, um alles zu untersuchen, von der Frage, „warum Japan sich für den Kriegseintritt entschieden hat“, bis hin zu der Frage, „warum Japan verloren hat“.
Ich weiß nicht, warum Shidehara, ein Schwächling, der dem Westen folgte, diesen Krieg begann oder was seine Absicht war, aber wenn er ihn durchgezogen hätte, hätte man ihn vielleicht einen großen Premierminister genannt.
Denn es gab so viele unehrliche Handlungen während dieses Krieges.
Es gab so viele Lügen.
Es gibt einen Grund, warum Untersuchungen unerlässlich sind.
Während des Ersten Weltkriegs schrieben amerikanische Zeitungen viel über das brutale Verhalten der deutschen Armee.
Sie griffen Entbindungskliniken im besetzten Belgien an, warfen Babys in die Luft und stachen mit Bajonetten auf sie ein.
Sie vergewaltigten Krankenschwestern.
Sie schnitten Kindern die Handgelenke ab, damit sie in Zukunft keine Waffen mehr halten konnten.
Woodrow Wilson beschloss, in den Ersten Weltkrieg einzutreten, auch weil wohlhabende Amerikaner die Kinder, die ihre Handgelenke verloren hatten, bei sich aufnehmen wollten. Nach dem Krieg suchte ein wohlhabender Amerikaner nach Kindern ohne Handgelenke, fand aber keines.
Der britische Politiker Ponsonby untersuchte die Artikelserie und stellte fest, dass es keine Grundlage für die Geschichte von der Vergewaltigung der Hebamme und dem Baby, das in die Luft geworfen und erstochen wurde, gab.
In seinem 1928 veröffentlichten Buch „Wartime Lies“ (Lügen im Krieg) wies er darauf hin, dass die Berichte absichtlich verzerrt worden waren, um Deutschland zum Ziel internationaler Kritik zu machen, und er vermutete, dass der US-Präsident, der in den Krieg eintreten wollte, möglicherweise mit der Zeitungsindustrie zusammengearbeitet hatte, um dies zu inszenieren.
Solche alten Geschichten passieren nicht nur anderen, denn unmittelbar nach dem Krieg wurde Japan gezwungen, eine vom GHQ herausgegebene Geschichte über Gräueltaten zu veröffentlichen, in der es hieß: „Die japanische Armee vergewaltigte und massakrierte 100.000 Zivilisten während der Luftangriffe auf Manila.“
Andere Geschichten, wie der Bataan-Todesmarsch und das Nanking-Massaker, kamen nacheinander aus den USA und China ans Licht.
Als die Asahi Shimbun noch standhaft war, appellierte sie auf ihren Seiten: „Es sind Menschen involviert. Lasst uns nachforschen.“
Plötzlich ordnete das GHQ ein zweitägiges Veröffentlichungsverbot an.
Shideharas Kriegsuntersuchungsausschuss genoss hohes Ansehen, doch kurz nach seiner Gründung ordnete MacArthur seine Schließung an.
Die Tokioter Prozesse hatten bereits begonnen.
„Der letzte Krieg wird vor Gericht untersucht und Kriegsverbrechen werden aufgedeckt werden.“
Bei den Tokioter Prozessen wurde jedoch festgestellt, dass das Massaker von Nanjing stattgefunden hatte, was selbst die Soldaten vor Ort nicht wussten, und Matsui Iwane wurde hingerichtet.
Auch der Bataan-Todesmarsch wurde als wahr befunden und Homma Masaharu wurde erschossen.
Das Massaker von Manila, bei dem 100.000 Zivilisten bei Luftangriffen starben, wurde ebenfalls als wahr befunden und der koreanische Generalleutnant Hong Sa-ik hingerichtet.
Damit galt der letzte Krieg als untersucht.
John Dower nutzte dies aus, indem er eine Geschichte aufgriff, die von einem Chinesen erzählt wurde, dass „das japanische Militär Babys in die Luft warf und sie mit Bajonetten erstach“, und schrieb, dass „es wahr genug ist, ohne dass es untersucht werden muss“, und gewann den Pulitzer-Preis.
Asahi Shimbun, heute ein Schoßhündchen der USA, erfand die Lüge über die Trostfrauen und behauptete, dass „das japanische Militär noch schlimmere Dinge getan hat“, und Kobunsha verkaufte auch die Lüge über Einheit 731, die von den Chinesen erfunden wurde. Dann, 60 Jahre nach dem Krieg, berichtete Sasa Yukie in der Zeitschrift Bungeishunju über die Ergebnisse ihrer Untersuchung vor Ort und sagte: „Ich bin auf Bataan gelaufen, obwohl ich ein bisschen erkältet war.“
Die Ergebnisse der Untersuchung lauteten: ‚Wie können sie es wagen, das einen Todesmarsch zu nennen?‘ Das US-Außenministerium war jedoch überrascht, dass die Lüge auf diese Weise aufgedeckt wurde.
Die Fiktion der Tokioter Prozesse brach zusammen.
Das Simon Wiesenthal Center, das dafür bekannt ist, weinende Kinder zum Schweigen zu bringen, wenn es um jüdische Angelegenheiten geht, rettete die Situation.
Mit ihrer Unterstützung widerlegte einer der ehemaligen Kriegsgefangenen, der als ziemlicher Lügner bekannt ist, Bunshun.
Bunshun geriet ins Wanken und veröffentlichte eine Erklärung, die Sasa Yukies erste Untersuchung seit dem Krieg begrub.
Japan ist wieder in eine Ära zurückgekehrt, in der Untersuchungen eingestellt werden, aber jetzt hat Ishiba zur Überraschung aller gesagt: „Jetzt ist es an der Zeit, den letzten Krieg zu untersuchen.“
Diese Person ist so dumm, dass ich es nicht mag, dass sie ehrlich glaubt, genau wie Murayama Tomiichi, dass ‚Japan jede mögliche Gräueltat in China und Korea begangen hat‘.
Er hat diese Aussage wahrscheinlich in der Annahme gemacht, dass er bei einer weiteren Untersuchung der Angelegenheit zum Jahrestag 1980 eine noch schockierendere Aussage treffen könnte, aber das ist wie ein Bauer, der aus dem Nichts kommt.
Lassen Sie uns diese Gelegenheit nutzen, um die Angelegenheit ernsthaft zu untersuchen und die Wahrheit ans Licht zu bringen.
Lo siguiente es de la columna serial de Takayama Masayuki publicada en la edición del 13 de marzo de Weekly Shincho.
Este artículo también demuestra que es el único periodista en el mundo de la posguerra.
Hace mucho tiempo, una anciana profesora de la Escuela Real de Ballet de Mónaco, muy respetada por las primas de todo el mundo, visitó Japón.
Estas son las palabras que pronunció sobre el significado de la existencia de los artistas.
«Los artistas son importantes porque son los únicos que pueden arrojar luz sobre verdades ocultas y expresarlas».
Nadie discreparía de sus palabras.
No es exagerado decir que Takayama Masayuki no solo es el único periodista y artista en el mundo de la posguerra, sino también el único.
Este artículo también demuestra brillantemente la veracidad de mi afirmación de que Takayama Masayuki merece más que nadie el Premio Nobel de Literatura en la actualidad.
Es una lectura obligada no solo para los japoneses, sino para personas de todo el mundo.
Las buenas intenciones de Ishiba
Kijuro Shidehara estableció el «Comité de Investigación de la Guerra» en noviembre de 1945 para investigar todo, desde «por qué Japón decidió ir a la guerra» hasta «por qué Japón perdió».
No sé por qué Shidehara, un debilucho que siguió a Occidente, comenzó esta guerra ni cuál era su determinación, pero si hubiera sido capaz de llevarla a cabo, podría haber sido llamado un gran primer ministro.
Porque hubo tantos actos deshonestos durante esa guerra.
Hubo tantas mentiras.
Hay una razón por la que la investigación es esencial.
Durante la Primera Guerra Mundial, los periódicos estadounidenses escribieron mucho sobre el comportamiento brutal del ejército alemán.
Atacaron maternidades en la Bélgica ocupada, lanzando bebés al aire y apuñalándolos con bayonetas.
Violaron a enfermeras.
Cortaron las muñecas de los niños para que nunca pudieran empuñar armas en el futuro.
Woodrow Wilson decidió entrar en la Primera Guerra Mundial, en parte porque los estadounidenses ricos querían acoger a los niños que habían perdido sus muñecas. Sin embargo, después de la guerra, un estadounidense rico fue a buscar niños sin muñecas, pero no se encontró ninguno.
El político británico Ponsonby investigó la serie de artículos y descubrió que no había fundamento para la historia de la violación de la enfermera de maternidad y el bebé que fue arrojado al aire y apuñalado.
Su libro «Wartime Lies» (publicado en 1928) señalaba que los informes habían sido deliberadamente distorsionados para convertir a Alemania en el blanco de las críticas internacionales y sugería que el presidente de Estados Unidos, que quería entrar en la guerra, pudo haber conspirado con la industria periodística para orquestarlo.
Esas viejas historias no son algo que solo le pasa a otras personas porque, inmediatamente después de la guerra, Japón se vio obligado a publicar una historia de atrocidades emitida por el GHQ que decía: «El ejército japonés violó y masacró a 100 000 civiles durante los ataques aéreos sobre Manila».
Otras historias, como la Marcha de la Muerte de Bataan y la Masacre de Nankín, surgieron de Estados Unidos y China una tras otra.
Cuando el Asahi Shimbun todavía estaba en pie, apeló en sus páginas diciendo: «Hay personas involucradas. Investiguemos».
De repente, el Cuartel General ordenó la prohibición de la publicación durante dos días.
El Comité de Investigación de la Guerra de Shidehara gozaba de gran prestigio, pero poco después de su creación, MacArthur ordenó su cierre.
Los Juicios de Tokio ya habían comenzado.
«La última guerra será examinada en los tribunales y los crímenes de guerra serán revelados».
Sin embargo, en los juicios de Tokio se descubrió que la masacre de Nankín había ocurrido, algo que ni siquiera los soldados que estaban en el lugar sabían, y Matsui Iwane fue ejecutado.
También se descubrió que la Marcha de la Muerte de Bataan había sido real, y Homma Masaharu fue asesinado a tiros.
También se comprobó que la Masacre de Manila, en la que murieron 100 000 civiles en ataques aéreos, fue real, y el teniente general coreano Hong Sa-ik fue ejecutado.
Con esto, se consideró examinada la última guerra.
John Dower se aprovechó de esto, sacando a relucir una historia contada por un chino de que «el ejército japonés arrojaba bebés al aire y los apuñalaba con bayonetas», y escribió que «es bastante cierto sin necesidad de ser examinado», y ganó el Premio Pulitzer.
Asahi Shimbun, ahora un perro faldero de EE. UU., fabricó la mentira sobre las mujeres de solaz, diciendo que «el ejército japonés hizo cosas aún peores», y Kobunsha también vendió la mentira sobre la Unidad 731, que crearon los chinos. Luego, 60 años después de la guerra, Sasa Yukie informó de los resultados de su investigación in situ en la revista Bungeishunju, diciendo: «Caminé por Bataan, aunque tenía un poco de resfriado».
Las conclusiones de la investigación fueron: «Cómo se atreven a llamarla marcha de la muerte», pero el Departamento de Estado de EE. UU. se sorprendió de que la mentira se expusiera de esta manera.
La ficción de los Juicios de Tokio se derrumbó.
El Centro Simon Wiesenthal, conocido por silenciar a los niños que lloran cuando se trata de cuestiones judías, salvó la situación.
Con su apoyo, uno de los antiguos prisioneros de guerra, conocido por ser un gran mentiroso, refutó a Bunshun.
Bunshun estaba vacilante y publicó una declaración que enterró la primera investigación de Sasa Yukie desde la guerra.
Japón ha vuelto de nuevo a una época de abandono de las investigaciones, pero ahora, para sorpresa de todos, Ishiba ha dicho: «Ahora es el momento de investigar la última guerra».
Esta persona es tan estúpida que me disgusta el hecho de que crea honestamente, al igual que Murayama Tomiichi, que «Japón cometió todas las atrocidades posibles en China y Corea».
Probablemente hizo esta declaración pensando que si investigaba más a fondo el asunto, podría llegar a una declaración más impactante en el aniversario de 1980, pero esto es como un peón salido de la nada.
Aprovechemos esta oportunidad para investigar el asunto en serio y que se revele la verdad.
Quanto segue è tratto dalla rubrica di Takayama Masayuki pubblicata nel numero del 13 marzo del Weekly Shincho.
Questo articolo dimostra anche che è l'unico giornalista nel mondo del dopoguerra.
Molto tempo fa, un'anziana professoressa della Scuola Reale di Balletto di Monaco, molto rispettata dalle prime ballerine di tutto il mondo, visitò il Giappone.
Queste sono le parole che pronunciò sul significato dell'esistenza degli artisti.
“Gli artisti sono importanti perché sono gli unici che possono far luce su verità nascoste ed esprimerle”.
Nessuno potrebbe non essere d'accordo con le sue parole.
Non è esagerato dire che Takayama Masayuki non è solo l'unico giornalista e artista nel mondo del dopoguerra, ma anche l'unico.
Questo articolo dimostra anche brillantemente la verità della mia affermazione che Takayama Masayuki merita oggi il Premio Nobel per la letteratura più di chiunque altro.
È una lettura obbligata non solo per i giapponesi, ma per tutti.
Le buone intenzioni di Ishiba
Kijuro Shidehara istituì il “Comitato di indagine sulla guerra” nel novembre 1945 per indagare su tutto, dal “perché il Giappone decise di entrare in guerra” al “perché il Giappone perse”.
Non so perché Shidehara, un debole che seguiva l'Occidente, abbia iniziato questa guerra o quale fosse la sua determinazione, ma se fosse stato in grado di portarla a termine, avrebbe potuto essere definito un grande primo ministro.
Perché ci sono stati così tanti atti disonesti durante quella guerra.
Ci sono state così tante bugie.
C'è un motivo per cui l'indagine è essenziale.
Durante la prima guerra mondiale, i giornali americani scrissero molto sul comportamento brutale dell'esercito tedesco.
Attaccarono gli ospedali per la maternità nella Belgio occupata, lanciando in aria i bambini e pugnalandoli con le baionette.
Stuprarono le infermiere.
Tagliarono i polsi ai bambini in modo che non potessero mai più impugnare armi in futuro.
Woodrow Wilson decise di entrare nella prima guerra mondiale, in parte perché i ricchi americani volevano accogliere i bambini che avevano perso i polsi. Tuttavia, dopo la guerra, un ricco americano andò alla ricerca di bambini senza polsi, ma non ne trovò nessuno.
Il politico britannico Ponsonby indagò sulla serie di articoli e scoprì che non c'era alcun fondamento per la storia dello stupro dell'infermiera di maternità e del bambino che veniva lanciato in aria e pugnalato.
Il suo libro “Wartime Lies” (pubblicato nel 1928) sottolineava che i resoconti erano stati deliberatamente distorti per rendere la Germania il bersaglio delle critiche internazionali e suggeriva che il presidente degli Stati Uniti, che voleva entrare in guerra, potesse aver colluso con l'industria dei giornali per orchestrare il tutto.
Queste vecchie storie non sono qualcosa che succede solo agli altri perché subito dopo la guerra, il Giappone fu costretto a pubblicare una storia di atrocità emessa dal GHQ che diceva: “L'esercito giapponese ha violentato e massacrato 100.000 civili durante i raid aerei su Manila”.
Altre storie, come la Marcia della Morte di Bataan e il Massacro di Nanchino, emersero dagli Stati Uniti e dalla Cina una dopo l'altra.
Quando l'Asahi Shimbun era ancora in piedi, fece appello nelle sue pagine, dicendo: “Ci sono persone coinvolte. Indaghiamo”.
Improvvisamente, il GHQ ordinò un divieto di pubblicazione di due giorni.
Il Comitato di indagine sulla guerra di Shidehara era molto apprezzato, ma poco dopo la sua istituzione, MacArthur ne ordinò la chiusura.
I processi di Tokyo erano già iniziati.
“L'ultima guerra sarà esaminata in tribunale e i crimini di guerra saranno rivelati”.
Tuttavia, durante i processi di Tokyo, si scoprì che il massacro di Nanchino era avvenuto, cosa di cui nemmeno i soldati presenti erano a conoscenza, e Matsui Iwane fu giustiziato.
Si scoprì anche che la marcia della morte di Bataan era vera e Homma Masaharu fu ucciso.
Anche il massacro di Manila, in cui morirono 100.000 civili sotto i bombardamenti aerei, fu ritenuto vero e il tenente generale coreano Hong Sa-ik fu giustiziato.
Con questo, l'ultima guerra fu considerata esaminata.
John Dower ne approfittò, riportando una storia raccontata da un cinese secondo cui “i militari giapponesi lanciavano i bambini in aria e li trafiggevano con le baionette”, e scrisse che “è abbastanza vero da non aver bisogno di essere esaminato”, vincendo il Premio Pulitzer.
L'Asahi Shimbun, ora un cagnolino da salotto degli Stati Uniti, ha fabbricato la menzogna sulle donne di conforto, dicendo che “l'esercito giapponese ha fatto cose ancora peggiori”, e anche la Kobunsha ha venduto la menzogna sull'Unità 731, creata dai cinesi. Poi, 60 anni dopo la guerra, Sasa Yukie riportò i risultati della sua indagine sul posto sulla rivista Bungeishunju, dicendo: “Ho camminato su Bataan, anche se avevo un po' di raffreddore”.
I risultati dell'indagine furono: “Come osano chiamarla marcia della morte”, ma il Dipartimento di Stato americano fu sorpreso che la menzogna fosse stata smascherata in questo modo.
La finzione dei processi di Tokyo crollò.
Il Centro Simon Wiesenthal, noto per mettere a tacere i bambini che piangono quando si tratta di questioni ebraiche, ha salvato la situazione.
Con il loro sostegno, uno degli ex prigionieri di guerra, noto per essere un gran bugiardo, ha confutato Bunshun.
Bunshun ha esitato e ha pubblicato una dichiarazione che ha seppellito la prima indagine di Sasa Yukie dopo la guerra.
Il Giappone è tornato ancora una volta a un'era di abbandono delle indagini, ma ora, con sorpresa di tutti, Ishiba ha detto: “Ora è il momento di indagare sull'ultima guerra”.
Questa persona è così stupida che non mi piace il fatto che creda onestamente, proprio come Murayama Tomiichi, che “il Giappone abbia commesso ogni possibile atrocità in Cina e Corea”.
Probabilmente ha fatto questa dichiarazione pensando che se avesse approfondito la questione, avrebbe potuto fare una dichiarazione più scioccante nell'anniversario del 1980, ma questo è come un pedone uscito dal nulla.
Cogliamo l'occasione per indagare seriamente sulla questione e far rivelare la verità.
