Poniższy tekst pochodzi z „Przedmowy” pani Kawaguchi, współautorki poniższej książki.
Ocena pani Kawaguchi na temat Masayuki Takayamy jest dokładnie taka sama, jak wielu innych osób, w tym mnie.
To lektura obowiązkowa nie tylko dla mieszkańców Japonii, ale dla ludzi na całym świecie.
„Pani Kawaguchi była kiedyś bardziej proniemiecka” – zauważył niedawno pan Masayuki Takayama.
Rzeczywiście, moje podejrzenia co do ich wiarygodności rosną, odkąd od dziesięciu lat uważnie śledzę niemieckie doniesienia.
W Niemczech zawsze istnieje wyraźna różnica między zasadami a rzeczywistymi intencjami, czy to publicznymi, czy prywatnymi.
Co więcej, zasady są tak wspaniałe, że łatwo zwieść uczciwych Japończyków.
Sama byłam osobą uczciwą, więc to rozumiem.
Gdy się nad tym zastanowić, incydent z oprogramowaniem Volkswagena oszukującym emisję spalin jest przykładem niezamierzonego ujawnienia prawdziwych zamiarów Niemców.
Gdyby nie zostało to ujawnione, uznano by je za „doskonałą niemiecką technologię, która udoskonaliła czysty silnik wysokoprężny, kładąc nacisk na ochronę środowiska”.
Nawet Niemcy popełniają od czasu do czasu błędy.
Najbardziej zszokowało mnie ostatnio to, że japońskie media z radością spędzały cały swój czas na relacjonowaniu Igrzysk Olimpijskich w Rio, mimo że w rejon wokół wysp Senkaku napływały setki chińskich statków.
Olimpiada była także wielką historią w Niemczech, ale to nie znaczyło, że inne wiadomości zepchnięto na dalszy plan.
Obrona narodowa jest ważniejsza niż złote medale olimpijskie.
A w Senkaku bezpieczeństwo narodowe jest poważnie zagrożone.
A jednak z jakiegoś powodu nie jest to najwyższy priorytet wśród Japończyków.
Czy jest jakieś lekarstwo na tego „pokojowego idiotę”?
Nie wolno nam zapominać, że nie tylko Chiny, ale także Niemcy i inne kraje „zaniepokojone” militaryzacją Japonii to potęgi militarne.
Długopis pana Takayamy w Shukan Shincho „Henken Jizai” jest jednym z moich ulubionych felietonów.
Jego umiejętność ujęcia wydarzeń w różnych częściach świata, zachodzących w różnych momentach w czasie i pozornie niepowiązanych ze sobą, a także jego zdolność analityczna do odkrywania podobieństw między nimi są niesamowite.
Potrafi także odkryć historię, której zwykli ludzie nie znają.
Wyśmiewa główne mocarstwa i dorosłych, ale ma w sobie poczucie humoru, które nie pozostawia kwaśnego posmaku.
Poza tym nie ma tu mowy o moralizowaniu.
Tego poczucia humoru nikt nie jest w stanie naśladować.
To dlatego, gdy pan Takayama napisał kiedyś anonimowy felieton w czasopiśmie, jego twarz natychmiast pojawiła się w umyśle czytelnika, gdy tylko go przeczytał, i ostatecznie nie pozostał anonimowy.
To wielka przyjemność mieć okazję do dyskusji z panem Takayamą.
W 1982 roku przeprowadziłem się do Niemiec.
W strukturze zimnej wojny, w której Stany Zjednoczone i Związek Radziecki ścierały się ze sobą, Japonia była krytykowana jako „supermocarstwo gospodarcze”, które osiągnęło zbyt duże rozmiary, a Chiny były po prostu „zubożałym supermocarstwem” w Azji.
Jak bardzo to się zmieniło przez ostatnie 30 lat?
Świat znajduje się obecnie w epoce wstrząsów.
Unia Europejska, stworzona z myślą o ideałach, jest na skraju rozpadu, a w każdej chwili może wybuchnąć wojna na Bliskim Wschodzie, a nawet wokół wschodniego muru UE.
W tle Stany Zjednoczone i Rosja pociągają za sznurki, choć nieco chwiejnie.
W Azji też oczywiście panuje zamieszanie.
Pośród całego tego „zamieszania” jedynie Japończycy z samozadowoleniem oglądają igrzyska olimpijskie.
Głównym tematem tej książki było: „Japonia, Stany Zjednoczone i Niemcy: Który kraj przetrwa za dziesięć lat?
Wróżenie nie zawsze się sprawdza, ale aby móc ćwiczyć z partnerem o większych umiejętnościach, panem Takayamą, chciałbym w pełni wykorzystać swoją wyobraźnię.
W każdym razie potajemnie wierzę, że pan Takayama nieświadomie wpłynął na moją obecną postawę kwestionowania wszystkiego.
Wrzesień 2008
W Stuttgarcie, w pogodny jesienny dzień
Emi Kawaguchi-Mahn
2024/6/13 in Kanazawa
