Het volgende komt uit een artikel van professor Yoshitaka Fukui van de Aoyama Gakuin Universiteit dat vandaag verscheen in de Sankei Shimbun Opinion-sectie.
Het is een must-read, niet alleen voor de bevolking van Japan, maar ook voor mensen over de hele wereld.
De nadruk in de tekst, behalve de kop, is van mij.
De Troostvrouwenkwestie: de beschuldiging van de heer Ramseyer
Het Westen blijft leugens geloven
De bewering dat Koreaanse troostmeisjes vóór de Tweede Wereldoorlog door het Japanse leger tot seksuele slavernij werden gedwongen, werd in Japan een tijdlang algemeen geloofd nadat de krant Asahi Shimbun werd geleid door het volslagen verzinsel van een man met een zekere reputatie genaamd Seiji Yoshida.
Al snel kwamen de tegenstrijdige leugens echter aan het licht, en in 2014 trok de Asahi Shimbun, die het aas had gegrepen, al zijn artikelen in op basis van Yoshida’s ‘getuigenis’.
In Japan is het nu een bekend feit dat de theorie van de gedwongen deportatie van troostmeisjes en de theorie dat ‘troostvrouwen = seksslaven’ fictie zijn.
Het probleem is echter dat onder Japanse onderzoekers in het Westen de theorie van ‘troostmeisjes = seksslaven’ nog steeds de ‘consensus’ is die niet kan worden bekritiseerd.
De westerse media blijven erin geloven.
Enkele jaren geleden wierp Mark Ramseyer, hoogleraar aan de Harvard Universiteit en een toonaangevende autoriteit op het gebied van ondernemingsrecht in de VS, een steen tegen deze valse consensus.
Nadat hij zijn jonge jaren in Japan had doorgebracht en vloeiend Japans sprak, schreef hij een academisch artikel dat theoretisch en empirisch aantoonde dat het troostvrouwensysteem een verlengstuk was van de binnenlandse prostitutie-industrie, die destijds een legitieme onderneming was en onder regelgeving werd erkend.
Het artikel werd ingediend bij de International Review of Law and Economics en in november 2008 geaccepteerd.
Het werd in december gepubliceerd op de website van het tijdschrift.
Toen de samenvatting echter in januari 2009 op de Sankei Shimbun-website en in druk verscheen, barstte er een koor van veroordeling van Ramseyer los, eerst in Zuid-Korea en daarna in de Verenigde Staten, waar een massale anti-Ramseyer-campagne onder leiding van Japanse onderzoekers de intrekking van het papier.
Uiteindelijk werd de krant niet ingetrokken, maar in Japan moest zelfs de krant Asahi Shimbun toegeven dat het een leugen was.
Waarom wordt het verzonnen verhaal over troostmeisjes nog steeds geaccepteerd in het Westen?
Zelfs in Zuid-Korea hebben moedige onderzoekers op feiten gebaseerde beweringen gedaan om de theorie van gedwongen huwelijken te ontkennen, en deze beweringen winnen geleidelijk aan terrein.
Waarom is dit dan nog steeds het geval in het Westen?
Het is een vraag waar veel Japanners erg nieuwsgierig naar zouden zijn.
Een schokkend boek gepubliceerd in de VS.
The Comfort Women Hoax" (Encounter Hoax), een boek dat deze vraag beantwoordt, zal deze maand in de Verenigde Staten verschijnen.
Het boek is co-auteur van Ramseyer en Jason Morgan, universitair hoofddocent aan de Reitaku Universiteit, die kritiek heeft geuit op de theorie van seksuele slavernij sinds hij een afgestudeerde student was die uit de Amerikaanse geschiedenisgemeenschap werd verdreven.
Het boek is ook een aanklacht tegen beide mannen, die werden onderworpen aan materiële en immateriële druk van de Amerikaanse academische gemeenschap en bijna gedwongen werden hun uitspraken te onderdrukken.
Ik wil de inhoud ervan introduceren en de betekenis van de publicatie ervan bespreken.
Ten eerste is het een essentieel boek voor iedereen die academische vrijheid en vrijheid van meningsuiting nastreeft.
In westerse academische kringen is de kwestie van de troostvrouwen een ondergeschikt probleem dat nog niet breed is bestudeerd. Toch is hierdoor de theorie dat sommige Japanse geleerden geloven dat “troostvrouwen seksslaven zijn” de consensus geworden en als “politiek correct” bestempeld.
In westerse academische kringen is de kwestie van troostvrouwen een ondergeschikte kwestie die nog niet breed is bestudeerd, maar dat is de reden waarom de theorie van 'troostvrouwen = seksslaven' van sommige Japanse onderzoekers de consensus is geworden en is gevestigd als 'politieke correctheid'.
Dat is de reden waarom de poging van de heer Ramseyer om deze theorie omver te werpen hevig werd aangevallen voordat de feiten zelfs maar werden betwist.
In de VS woedt de ‘annuleringscultuur’, die erop gericht is spraak sociaal uit te wissen die niet beperkt is tot de kwestie van troostmeisjes, maar ook ingaat tegen de polycorrectheid, en de aanval op de heer Ramseyer is daar een voorbeeld van.
Soortgelijke voorbeelden zijn te talrijk om op te noemen.
Toen James Sweet, een professor aan de Universiteit van Wisconsin en voorzitter van de American Historical Association, kritiek uitte op de door de New York Times geleide ‘1619 Project’-beweging, die beweert dat de Amerikaanse geschiedenis begon met de komst van slaven in 1619, vanwege haar simplistische visie van de geschiedenis als ‘zwart goed, wit slecht’, werd hij onmiddellijk aan de kaak gesteld en gedwongen zich te verontschuldigen. Ooit een doelwit van de annulering
Zodra een persoon het doelwit wordt van een annulering, wordt hij inderdaad met rust gelaten.
Zelfs degenen die dachten dat ze vrienden waren, wendden zich tot de aanvallers.
De heer Ramseyer gaf echter niet toe en was ervan overtuigd dat hij zich zou terugtrekken.
Aan Amerikaanse universiteiten is sprake van een wijdverbreide trend waarbij zelfs op feiten gebaseerde kritiek op vooraanstaande academische onderzoekers aan de orde is
op onredelijke wijze verder gegaan dan de goede en de verkeerde beweringen.
Wetenschappen die verband houden met de geestes- en sociale wetenschappen mijden steeds meer.
Ramseyer en zijn collega's maken zich hierover grote zorgen.
De schuldige zijn tenslotte de Japanners.
Een ander punt dat Ramseyer en zijn collega's naar voren brengen is dat Japanners zich zorgen moeten maken over het gebrek aan Japanse studies over de troostvrouwenkwestie in het Westen.
De Japanse geleerden in het buitenland die beweren dat ‘troostmeisjes = seksslavinnen’ over het algemeen niet over een hoog niveau van begrijpend lezen of historisch feitenonderzoek in de Japanse taal beschikken, althans niet op het niveau van Ramseyer en zijn collega’s, die ten volle gebruik maken van vooroorlogse Japanse documenten.
De artikelen van onderzoekers over de ‘troostmeisjes = seksuele slavernij’-theorie gaan vaak vergezeld van citaten naar andere Engelstalige documenten die dezelfde mening delen.
Ramseyer en zijn collega's bekritiseren dit als een 'berichtenspel'.
Bovendien zeggen ze dat de enige bronnen die uiteindelijk worden geciteerd de verzonnen boeken van Seiji Yoshida zijn of de ‘getuigenissen’ van enkele troostvrouwen, die vaak zijn veranderd en op fundamenteel niveau niet kloppen.
De westerse onderzoekers zijn Yoon Mee-hyang, voormalig hoofd van de Solidarity for Justice and Memory to Solve the Problem of Japanese Military Sexual Slavery (Justice Federation, voorheen Para-Taiko), die bekritiseerd is vanwege het gebruik van troostvrouwen in Zuid-Korea, en van wie erop werd gewezen dat ze banden had met Noord-Korea, waaronder deelname aan bijeenkomsten van het aan Noord-Korea gelieerde Chongryon, wordt het feit dat zij geld voor troostvrouwen verduisterde (veroordeeld door het Hooggerechtshof) ook helemaal niet genoemd.
Dit komt echter deels doordat Japanse academici en media al jarenlang opzettelijk een vals beeld van troostvrouwen verspreiden.
Helaas gaat deze praktijk tot op de dag van vandaag door.
Toen Ramseyer werd aangevallen vanwege zijn Comfort Women-artikel, vertrouwden de voorstanders van intrekking op een Japanse onderzoeker, Yoshiaki Yoshimi, emeritus hoogleraar aan de Chuo Universiteit, die zelf een artikel bij het tijdschrift indiende waarin werd opgeroepen tot de intrekking van Ramseyers artikel.
In een interview met de Mainichi Shimbun in 2019 (avondeditie van 13 september) zei hij echter over de troostvrouwen: "(1) Een door het leger geselecteerd bedrijf stuurde vrouwen naar trooststations in ruil voor het lenen van geld (voorschotten). aan de familieleden van de vrouwen. 'Mensenhandel', waarbij iemand door een zakenman wordt meegenomen naar zijn werk. 2) 'ontvoering', waarbij een zakenman iemand meeneemt door hem te misleiden om als barbediende of verpleegster te gaan werken, en 3) 'Kidnapping', waarbij een persoon met geweld wordt weggevoerd door de autoriteiten of een zakenman met behulp van bedreigingen of geweld. Hij verklaarde dat er drie soorten zijn, maar "op het Koreaanse schiereiland, dat een kolonie is, komen gevallen ① en ② veel voor."
Met andere woorden, Yoshimi's visie op de realiteit van Koreaanse troostvrouwen overlapt met die van Ramseyer, die het beschouwt als een prostitutiebedrijf (Ramseyer noemt troostvrouwen buiten Japan en Korea niet als buiten de reikwijdte van zijn onderzoek).
Toch riep hij op tot intrekking van het artikel van Ramseyer. (Vreemd genoeg is dit interview niet toegankelijk in de Mainichi Shimbun-database "Maisaku").
Zelfs nu nog weigeren wetenschappers en media die vasthouden aan de theorie van ‘troostvrouwen = seksslaven’ achter hun schijnbare sympathie voor troostvrouwen hun subjectiviteit te erkennen en deze te gebruiken als instrument voor politieke campagnes.
Aan de andere kant is de heer Ramseyer niet op één lijn met de ‘zou moeten-theorie’ of politieke bewegingen, maar bespreekt hij de feiten en analyseert hij het gedrag van troostvrouwen die prostitutie kozen als een manier om te overleven onder de barre omstandigheden van die tijd, en behandelt hij hen als mensen die zelfstandig denken en handelen.
Wie van de twee heeft meer respect voor de troostvrouwen?
We hopen dat het nieuwe boek van Ramseyer en zijn collega's op feiten gebaseerde discussies in Europa en de Verenigde Staten zal stimuleren.
