Het volgende komt uit Masayuki Takayama's seriële column die het einde markeert van Weekly Shincho, dat vandaag is verschenen.
Dit artikel bewijst ook dat hij de enige journalist in de naoorlogse wereld is.
Lang geleden bezocht een oudere vrouwelijke professor van de Koninklijke Balletschool van Monaco, zeer gerespecteerd door prima ballerina's wereldwijd, Japan.
In die tijd sprak ze over het belang van het bestaan van een artiest.
Ze zei: "Kunstenaars zijn belangrijk omdat zij de enigen zijn die licht kunnen werpen op verborgen, verborgen waarheden en deze tot uitdrukking kunnen brengen."
Niemand zal haar woorden betwisten.
Het is niet overdreven om te zeggen dat Masayuki Takayama niet alleen de enige journalist in de naoorlogse wereld is, maar ook de enige kunstenaar in de naoorlogse wereld.
Aan de andere kant, Oe, wil ik geen kwaad spreken van de overledene, maar (om Masayuki Takayama's voorbeeld hieronder te volgen), Murakami en vele anderen die zichzelf schrijvers noemen of zichzelf als kunstenaars beschouwen, zijn de naam kunstenaar niet eens waardig.
Ze hebben alleen de leugens verwoord die de Asahi Shimbun en anderen hebben gecreëerd, in plaats van verborgen waarheden te belichten en te vertellen.
Hun bestaan is niet beperkt tot Japan, maar is hetzelfde in andere landen over de hele wereld.
Met andere woorden, er zijn maar een paar echte kunstenaars.
Dit artikel is nog een uitstekend bewijs dat ik gelijk heb als ik zeg dat niemand in de wereld van vandaag de Nobelprijs voor de Literatuur meer verdient dan Masayuki Takayama.
Het is niet alleen een must voor de mensen in Japan, maar voor mensen over de hele wereld.
Is de atoombom de appel?
Harry Truman werd geboren als zoon van een arme boer in Missouri.
Lincoln en Clinton waren ook zonen van arme boeren, maar beiden hadden moeite om naar de universiteit te gaan en president te worden.
Harry ging niet naar de universiteit, maar sloot zich aan bij de Ku Klux Klan (KKK) en leerde de blanke suprematie voordat hij president werd.
Maar hij vocht niet voor het presidentschap.
Hij was een onbekende en F. Roosevelt (FDR) nam hem aan als vicepresident.
Toen hij hem ging bedanken, was hij al dood en werd de presidentiële inauguratie ter plekke gehouden.
Er werd een nieuwe president geboren, die niemand van de staf van het Witte Huis kende, en hij nam deze en gene topgeheime zaak over waar FDR mee bezig was geweest.
Daaronder was het Manhattan Project.
Ze bouwden een atoombom, een duivels wapen dat een stad in één klap kon vernietigen.
Verrassend genoeg was het uraniumtype al klaar en was het plutoniumtype, dat goedkoper was en in massa geproduceerd kon worden, bijna klaar.
De steden die gedropt zouden worden, waren ook tot vijf bepaald, te beginnen met Kyoto.
Om de vernietigende kracht nauwkeurig te kunnen meten, zei de verantwoordelijke officier: "We zien af van luchtaanvallen door B-29's. Daarom was er geen luchtaanval.
Daarom was er geen luchtaanval op Hiroshima.
KKK Harry lachte en knikte.
'Dat is redelijk. Als je een beest behandelt, moet je het als een beest behandelen."
S. Lindqvist's "Eradicate All Savages" toont blanken die vrolijk wedijveren om het gekleurde ras effectief te doden.
Harry had één van hen moeten zijn.
Hij ging drie maanden later naar de conferentie in Potsdam.
Stalin, een kleine man uit Georgië, onderschatte Harry, een nieuwkomer, maar toen kwam het nieuws over het succesvol testen van een plutonium-type atoombom in Alamogordo.
Harry was zo opgewonden dat hij het bevel gaf om de atoombom op Japan te gooien.
"Ik werd de meest gespierde blanke man die zelfs de Georgiërs het zwijgen kon opleggen.
Voor en na het bombardement kwam er informatie binnen dat "Japan de oorlog wilde beëindigen via de Sovjet-Unie.
Als zo'n verhaal naar buiten zou komen, zou hij de atoombom niet kunnen laten vallen.
Harry deed alsof hij het niet hoorde.
Dus werd de uraniumbom op Hiroshima gedropt in plaats van op Kyoto en zoals gepland 's ochtends 600 meter boven de hoofden van de onschuldige, ongewapende burgers van Hiroshima tot ontploffing gebracht.
Het plutoniumtype werd op Nagasaki gedropt.
Het was bekend dat er veel Amerikaanse krijgsgevangenen in de stad waren, maar Harry trok zich daar niets van aan.
Na de dropping zei Harry: "Als we niets doen, zullen twee miljoen Amerikaanse soldaten sterven. We hadden geen andere keuze dan de oorlog te beëindigen."
Hij liet ook zien dat de Japanners elke dag 200.000 Aziaten vermoordden.
Maar zulke leugens konden de verwoesting die de atoombombardementen veroorzaakten niet verhullen.
Harry begon zich te verontschuldigen.
Hij begon met te zeggen dat hij de inwoners van Hiroshima vooraf had gewaarschuwd.
Rechter Rehlinck, een rechter bij de processen in Tokio, had beelden van de atoombom in een tijdcapsule gezien.
De VS denken dat ze de wereld de komende 500 jaar voor de gek kunnen houden.
GHQ hersenspoelde ook het Japanse volk door leugens te verzinnen, zoals het bloedbad van Nanking, om hen te laten geloven dat de atoombombardementen gerechtvaardigd waren.
Een van deze resultaten was de verklaring "We zullen onze fouten niet herhalen".
Poetin wees er tijdens de Valdai Conferentie ook op dat "Japanse schoolboeken ook worden gecontroleerd om te voorkomen dat ze schrijven dat de VS de atoombommen lieten vallen.
De Japanse media zijn vergelijkbaar met de schoolboeken.
De Tenseijingo van de Asahi Shimbun schreef onlangs: "De atoombommen vielen".
De atoombommen zijn geen appels, dus ze vallen niet vanzelf.
Iemand heeft ze laten vallen.
Maar de krant Asahi volgt de VS en probeert ons ervan te overtuigen dat het hetzelfde is als een appel.
Harry deed nog één ding naast zo'n nauwgezette schoonmaak.
Hij deponeerde de Enola Gay, het vliegtuig dat de atoombom liet vallen, in het geheim in het Smithsonian Instituut.
Op de 50e verjaardag van het bombardement toonde hij de Enola Gay in Washington D.C. om de genocide op Hiroshima te vieren.
Op de 75e verjaardag veranderde hij Alamogordo in een nationaal park.
De atoombom is een feest, zoals het altijd is geweest sinds Harry's tijd.
