U zegt al 70 jaar in hoity-toity-stijl dat Japan moet voldoen aan artikel 9

Het volgende komt uit de seriële column van Masayuki Takayama, die het vandaag uitgebrachte wekelijkse Shincho tot een goed einde brengt.
Dit artikel bewijst ook dat hij de enige echte journalist in de naoorlogse wereld is.
We willen ons eigen leger.
Geen enkel land, laat staan ​​de Japanners, ziet graag dat zijn buren stabiel en welvarend worden.
In de 19e eeuw benoemde de Verenigde Staten Joel Poinsett als ambassadeur in Mexico.
Zijn missie was om rebellie aan te wakkeren en een burgeroorlog te beginnen.
Maar net toen hij op het punt stond dat te doen, onthulde het de plot.
Iedereen die Poinsett hielp werd geëxecuteerd en hij ontsnapte op een hoop.
Het souvenir was een wilde bloem waarvan de bladeren rond de kerst rood kleuren.
Het werd zo populair in de VS dat het de kerstster naar hem werd genoemd.
Zijn opvolger als ambassadeur probeerde ook burgerlijke onrust te veroorzaken.
Een paar generaties na hem slaagde ambassadeur Henry Wilson er uiteindelijk in om generaal Huerta ertoe aan te zetten een staatsgreep te plegen.
De president, Madero, werd vermoord en stuurde zijn vrouw en kinderen naar de executie.
Mevrouw Madero wendde zich tot de Japanse minister, Kumaichi Horiguchi, die haar en haar mannen beschermde.
Toen de troepen het gezantschap omsingelden, spreidde Horiguchi een Japanse vlag uit op de ingangsvloer en schreeuwde.
"Bereid je voor op oorlog met Japan, versla me, stap op de vlag en breek in!"
Geschrokken door zijn onmiskenbare vastberadenheid trokken de troepen zich terug.
Horiguchi ontmoette Huerta en kreeg zijn goedkeuring om zijn vrouw en anderen naar het asiel te sturen.
In die tijd stond Japan bekend als een machtig land dat het sterkste Russische leger had verpletterd en alle 12 gepantserde slagschepen van Rusland, die als onzinkbaar werden beschouwd, tot zinken had gebracht.
Er wordt gezegd dat oorlog een vorm van politiek is die met andere middelen wordt gevoerd.
Diplomatie is niets minder dan een politieke daad op het scherpst van de snede.
Huerta werd voldoende onder druk gezet door de geest van Kumanichi en het 'sterke Japan' dat hij achter zich kon zien.
'Senor, waar kan ik over klagen?'
Het keizerlijke Japanse leger en de marine, die de steun van diplomaten waren geworden, werden echter na de oorlog in de steek gelaten door de MacArthur-grondwet.
Het enige wat diplomaten nog moesten doen, was levenslustig zijn. Toch nam Kijuro Shidehara, die premier werd door het GHQ, een nieuwe manier van denken aan: "Diplomacy moet zacht zijn."
Toen de VS hem vroegen om de Anglo-Japanse alliantie te verbreken tijdens de Conferentie van Washington, antwoordde hij door te zeggen dat internationale samenwerking belangrijker was dan het nationale belang.
'Diplomatie is zoals de blanke zegt. Vecht niet, geef toe.' Het was zijn motto.
De naoorlogse diplomatie vereiste dus geen geest meer.
Zichtbaar werd de aanval op Singapore door het Japanse Rode Leger en de Palestijnse guerrilla PFLP na het Mishima Seppuku-incident.
Ambassadeur Tokichiro Uomoto probeerde de gijzelaars vrij te laten voor de crimineel die een bom gooide en vijf lokale bewoners gijzelde.
Hij kreeg te horen: "Dan moet u hun plaats innemen."
Er was eerder het Yodo-go-incident.
Yamamura Shinjiro, vice-minister van Transport, onderhandelde met het Japanse Rode Leger, dat een vliegtuig van Japan Airlines had gekaapt, en bood aan de plaats van de passagiers in te nemen.
Hij vloog naar Noord-Korea en vervulde zijn grote verantwoordelijkheid, en maakte een man van zichzelf.
Het Japanse Rode Leger bood aan hem die kans te geven.
Maar Uomoto weigerde. "Het zou een schending zijn van zachte diplomatie."
Een detachement van de PFLP, die de patstelling beu was, viel de Japanse ambassade in Koeweit aan.
Ambassadeur Yoshitaka Ishikawa verstopte zich in de kleedkamer van een vrouwelijk personeelslid.
Toen hij werd gevonden, belde hij in tranen zijn ministerie van Binnenlandse Zaken en smeekte om hulp.
De Japanse ambassade verhuisde naar een veilige zone voordat de oorlog in Irak zelfs maar begon te roken.
Er was zelfs een tijd dat minister van Buitenlandse Zaken Yoriko Kawaguchi hen terugbracht met de woorden: "Het was te vroeg."
De diplomaten hadden hun geest en vastberadenheid allang opgegeven.
Onlangs schreef Tenseijingo dat nadat de Japanse ambassade in Kabul zich vroeg had teruggetrokken, "de Britse ambassadeur alleen bleef en doorging met het ondertekenen van uitreisvisa voor Afghaanse collaborateurs" en "op het laatste moment keerde hij terug naar huis met een Brits militair vliegtuig."
Hij vervolgt: "Het is onbegrijpelijk" dat Japan, zonder eigen troepen, is gevlucht zonder de lokale staf achter te laten.
Zeg je dat? Je haat oorlog en het geluid van militaire laarzen.
U zegt al 70 jaar in hoity-toity-stijl dat Japan zich moet houden aan artikel 9.
Je hebt gezegd dat zachte diplomatie oké is, en je hebt in de krant geschreven dat we vriendelijk moeten zijn tegen China, Korea, waar niets kan zijn.
Is het niet onbegrijpelijker om kritiek te leveren op diplomaten die nu precies dat hebben gedaan?
Het tijdperk van GHQ is voorbij.
Waarom vertel je ze niet ronduit dat je je eigen leger wilt en dat diplomaten wat moed moeten hebben?