Poniższy tekst pochodzi z felietonu Takayamy Masayukiego w ostatnim numerze Weekly Shincho, który ukazał się wczoraj.
Artykuł ten dowodzi również, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu, starsza pani profesor z Monaco Royal Ballet School, którą primabalerina na całym świecie wysoko cenią, odwiedziła Japonię.
Oto słowa, które wypowiedziała na temat znaczenia istnienia artystów.
„Artyści są ważni, ponieważ są jedynymi, którzy mogą rzucić światło na ukryte prawdy i je wyrazić”.
Nikt nie zaprzeczy jej słowom.
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Takayama Masayuki jest nie tylko jedynym dziennikarzem w powojennym świecie, ale także jedynym artystą w powojennym świecie.
Artykuł ten doskonale dowodzi również prawdziwości mojego stwierdzenia, że Takayama Masayuki bardziej niż ktokolwiek inny zasługuje na Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Brak wykończenia
Wszystko zaczęło się od artykułu w New York Times w lipcu 1981 r. zatytułowanego „Dziwny rak atakuje 41 homoseksualistów”.
Czterech z nich zmarło w ciągu kilku dni.
Niedługo potem odkryto wirusa (HIV) i zrozumiano, że jest to straszna choroba, która niszczy układ odpornościowy i nieuchronnie prowadzi do śmierci.
Początkowo była to choroba tropikalna w Kongo, która rozprzestrzeniała się wybuchowo wśród homoseksualnych mężczyzn.
Rock Hudson i Anthony Hopkins zmarli jeden po drugim.
Nawet jeśli wiadomo było, że jest to choroba dotykająca mężczyzn homoseksualnych i biseksualnych, kobiety również mogły zarazić się od mężczyzn biseksualnych.
Pierwszą osobą, która zaraziła się tą chorobą w Japonii, była obcokrajowiec. Wszyscy byli przerażeni.
Do tego czasu marzyłem o pracy reporterskiej za granicą.
Mogłem cieszyć się piciem w obcym kraju z obcymi ludźmi. W Rio de Janeiro poznałem studentów z Escola de Samba i nawet piłem z nimi w boa ché.
＊Bez względu na to, jak bardzo szukałem, nie mogłem znaleźć niczego na temat boa ché, więc zostawię to angielskie tłumaczenie bez zmian.＊
Strach przed HIV zniszczył wszystkie te marzenia.
W czasie Szczytu Okinawa było 30 milionów ludzi zarażonych HIV, a donoszono, że 80% z nich mieszkało w Afryce Subsaharyjskiej.
Japonia przekazała regionowi 5 miliardów dolarów w ramach ODA i pomogła w szkoleniu lekarzy i pielęgniarek.
Jednak nawet przy takim wsparciu, w ciągu kilku lat „9 na 10 osób zmarło na AIDS”.
Choroba była tak zjadliwa.
Więc ludzie masowo uciekali z kraju, uciekając do byłych mocarstw kolonialnych, takich jak Wielka Brytania i Francja, ponieważ mogli tam otrzymać leczenie, nawet jeśli zachorowali.
Brytyjska minister ds. rozwoju międzynarodowego, Clare Short, która znalazła się w trudnej sytuacji, powiedziała na szczycie:
„Japonia pożera Afrykę Subsaharyjską ze swoją uwikłaną ODA. To jak dinozaur”.
Chociaż oskarżenia są bezpodstawne, pokonany kraj nie jest w stanie ich nawet obalić.
Kiedy Japonia umorzyła dług w wysokości 5 miliardów dolarów, Wielka Brytania wykorzystała pieniądze na budowę szpitala w okolicy i uniemożliwiła pacjentom udanie się do Wielkiej Brytanii.
To się nazywa „dyplomacja wykorzystująca przepaski biodrowe innych ludzi”.
HIV nie jest już śmiertelną chorobą, ale nadal jest straszną chorobą.
W tym czasie Tedros z WHO ogłosił stan wyjątkowy, mówiąc: „Są oznaki poważnego wybuchu jeszcze bardziej przerażającej choroby zakaźnej, ospy prawdziwej (ospa małpia).
W rzeczywistości był to drugi raz, kiedy WHO wydało oświadczenie.
Za pierwszym razem, dwa lata temu, ogłoszono, że choroba się zakończyła, nie rozprzestrzeniając się zbyt daleko, ale tym razem, jak mówi Tedros, została potwierdzona w różnych miejscach, w tym w północnej Europie.
Ta choroba jest bardzo podobna do ospy prawdziwej, która wielokrotnie doprowadziła ludzkość na skraj wyginięcia.
Początek choroby, z wysoką gorączką i silnym bólem stawów, następuje po utworzeniu się krost na wysypce.
Choć śmiertelność nie jest tak wysoka jak w przypadku ospy prawdziwej (50%), sposób jej przenoszenia jest taki sam jak HIV.
Jest również endemiczna w Kongo i rozprzestrzenia się poprzez kontakt seksualny, przypominając nam strach, gdy HIV pojawił się po raz pierwszy.
Jest również endemiczna w Kongo i rozprzestrzenia się poprzez kontakt seksualny, przypominając nam o strachu, gdy HIV pojawił się po raz pierwszy.
To straszne czasy.
Mogę oddać paszport, ale ogłoszenie stanu wyjątkowego przez Tedrosa miało ciąg dalszy.
Powiedział, że aby kontrolować rozprzestrzenianie się infekcji, „kiedy mężczyźni uprawiają ze sobą seks, powinni zmniejszyć liczbę partnerów seksualnych” i „powinni powstrzymać się od uprawiania seksu z nowymi mężczyznami”.
Innymi słowy, osoby chore na ospę prawdziwą były również gejami lub biseksualistami, a ogłoszenie stanu wyjątkowego miało na celu głównie ostrzeżenie ich o sytuacji.
Powodem, dla którego Tedros był tak zdenerwowany, że ogłosił stan wyjątkowy dwa razy, były jego własne problemy.
Następnie, pewnego dnia, Asahi Shimbun poświęcił całostronicowy artykuł ospie M, omawiając horror, jaki wywołała.
Artykuł, napisany przez Johannesa z gazetySzef biura Burg, Imaizumi Susumu, opisuje małą dziewczynkę, która zaraziła się ospą małpią i jest pokryta „od stóp do głów” wysypką przypominającą ospę prawdziwą, skarżąc się na „ból ciała”.
Jednak artykuł mówi tylko, że infekcja jest „przenoszona głównie przez kontakt z płynami ustrojowymi lub krwią”.
Jak powiedział Tedros, nie mówi, że jest to choroba przenoszona drogą płciową, która jest przenoszona przez seks między mężczyznami.
Więc dlaczego ta mała dziewczynka się zaraziła?
To nie jest napisane.
Ponadto, dlaczego nie piszą kluczowego terminu „choroby przenoszone drogą płciową”?
Czy takie pisanie wywoła protesty ze strony osób homoseksualnych i biseksualnych?
Nie sądzę, żeby błędnie sądził, że wszyscy Japończycy są obecnie homoseksualni lub biseksualni.
Chciałbym zrozumieć, że ten raport to po prostu przypadek narysowania smoka i zapomnienia o narysowaniu oczu.
2020/11/15 in Kyoto
Artykuł ten dowodzi również, że jest on jedynym dziennikarzem w powojennym świecie.
Dawno temu, starsza pani profesor z Monaco Royal Ballet School, którą primabalerina na całym świecie wysoko cenią, odwiedziła Japonię.
Oto słowa, które wypowiedziała na temat znaczenia istnienia artystów.
„Artyści są ważni, ponieważ są jedynymi, którzy mogą rzucić światło na ukryte prawdy i je wyrazić”.
Nikt nie zaprzeczy jej słowom.
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Takayama Masayuki jest nie tylko jedynym dziennikarzem w powojennym świecie, ale także jedynym artystą w powojennym świecie.
Artykuł ten doskonale dowodzi również prawdziwości mojego stwierdzenia, że Takayama Masayuki bardziej niż ktokolwiek inny zasługuje na Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
Jest to lektura obowiązkowa nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Brak wykończenia
Wszystko zaczęło się od artykułu w New York Times w lipcu 1981 r. zatytułowanego „Dziwny rak atakuje 41 homoseksualistów”.
Czterech z nich zmarło w ciągu kilku dni.
Niedługo potem odkryto wirusa (HIV) i zrozumiano, że jest to straszna choroba, która niszczy układ odpornościowy i nieuchronnie prowadzi do śmierci.
Początkowo była to choroba tropikalna w Kongo, która rozprzestrzeniała się wybuchowo wśród homoseksualnych mężczyzn.
Rock Hudson i Anthony Hopkins zmarli jeden po drugim.
Nawet jeśli wiadomo było, że jest to choroba dotykająca mężczyzn homoseksualnych i biseksualnych, kobiety również mogły zarazić się od mężczyzn biseksualnych.
Pierwszą osobą, która zaraziła się tą chorobą w Japonii, była obcokrajowiec. Wszyscy byli przerażeni.
Do tego czasu marzyłem o pracy reporterskiej za granicą.
Mogłem cieszyć się piciem w obcym kraju z obcymi ludźmi. W Rio de Janeiro poznałem studentów z Escola de Samba i nawet piłem z nimi w boa ché.
＊Bez względu na to, jak bardzo szukałem, nie mogłem znaleźć niczego na temat boa ché, więc zostawię to angielskie tłumaczenie bez zmian.＊
Strach przed HIV zniszczył wszystkie te marzenia.
W czasie Szczytu Okinawa było 30 milionów ludzi zarażonych HIV, a donoszono, że 80% z nich mieszkało w Afryce Subsaharyjskiej.
Japonia przekazała regionowi 5 miliardów dolarów w ramach ODA i pomogła w szkoleniu lekarzy i pielęgniarek.
Jednak nawet przy takim wsparciu, w ciągu kilku lat „9 na 10 osób zmarło na AIDS”.
Choroba była tak zjadliwa.
Więc ludzie masowo uciekali z kraju, uciekając do byłych mocarstw kolonialnych, takich jak Wielka Brytania i Francja, ponieważ mogli tam otrzymać leczenie, nawet jeśli zachorowali.
Brytyjska minister ds. rozwoju międzynarodowego, Clare Short, która znalazła się w trudnej sytuacji, powiedziała na szczycie:
„Japonia pożera Afrykę Subsaharyjską ze swoją uwikłaną ODA. To jak dinozaur”.
Chociaż oskarżenia są bezpodstawne, pokonany kraj nie jest w stanie ich nawet obalić.
Kiedy Japonia umorzyła dług w wysokości 5 miliardów dolarów, Wielka Brytania wykorzystała pieniądze na budowę szpitala w okolicy i uniemożliwiła pacjentom udanie się do Wielkiej Brytanii.
To się nazywa „dyplomacja wykorzystująca przepaski biodrowe innych ludzi”.
HIV nie jest już śmiertelną chorobą, ale nadal jest straszną chorobą.
W tym czasie Tedros z WHO ogłosił stan wyjątkowy, mówiąc: „Są oznaki poważnego wybuchu jeszcze bardziej przerażającej choroby zakaźnej, ospy prawdziwej (ospa małpia).
W rzeczywistości był to drugi raz, kiedy WHO wydało oświadczenie.
Za pierwszym razem, dwa lata temu, ogłoszono, że choroba się zakończyła, nie rozprzestrzeniając się zbyt daleko, ale tym razem, jak mówi Tedros, została potwierdzona w różnych miejscach, w tym w północnej Europie.
Ta choroba jest bardzo podobna do ospy prawdziwej, która wielokrotnie doprowadziła ludzkość na skraj wyginięcia.
Początek choroby, z wysoką gorączką i silnym bólem stawów, następuje po utworzeniu się krost na wysypce.
Choć śmiertelność nie jest tak wysoka jak w przypadku ospy prawdziwej (50%), sposób jej przenoszenia jest taki sam jak HIV.
Jest również endemiczna w Kongo i rozprzestrzenia się poprzez kontakt seksualny, przypominając nam strach, gdy HIV pojawił się po raz pierwszy.
Jest również endemiczna w Kongo i rozprzestrzenia się poprzez kontakt seksualny, przypominając nam o strachu, gdy HIV pojawił się po raz pierwszy.
To straszne czasy.
Mogę oddać paszport, ale ogłoszenie stanu wyjątkowego przez Tedrosa miało ciąg dalszy.
Powiedział, że aby kontrolować rozprzestrzenianie się infekcji, „kiedy mężczyźni uprawiają ze sobą seks, powinni zmniejszyć liczbę partnerów seksualnych” i „powinni powstrzymać się od uprawiania seksu z nowymi mężczyznami”.
Innymi słowy, osoby chore na ospę prawdziwą były również gejami lub biseksualistami, a ogłoszenie stanu wyjątkowego miało na celu głównie ostrzeżenie ich o sytuacji.
Powodem, dla którego Tedros był tak zdenerwowany, że ogłosił stan wyjątkowy dwa razy, były jego własne problemy.
Następnie, pewnego dnia, Asahi Shimbun poświęcił całostronicowy artykuł ospie M, omawiając horror, jaki wywołała.
Artykuł, napisany przez Johannesa z gazetySzef biura Burg, Imaizumi Susumu, opisuje małą dziewczynkę, która zaraziła się ospą małpią i jest pokryta „od stóp do głów” wysypką przypominającą ospę prawdziwą, skarżąc się na „ból ciała”.
Jednak artykuł mówi tylko, że infekcja jest „przenoszona głównie przez kontakt z płynami ustrojowymi lub krwią”.
Jak powiedział Tedros, nie mówi, że jest to choroba przenoszona drogą płciową, która jest przenoszona przez seks między mężczyznami.
Więc dlaczego ta mała dziewczynka się zaraziła?
To nie jest napisane.
Ponadto, dlaczego nie piszą kluczowego terminu „choroby przenoszone drogą płciową”?
Czy takie pisanie wywoła protesty ze strony osób homoseksualnych i biseksualnych?
Nie sądzę, żeby błędnie sądził, że wszyscy Japończycy są obecnie homoseksualni lub biseksualni.
Chciałbym zrozumieć, że ten raport to po prostu przypadek narysowania smoka i zapomnienia o narysowaniu oczu.
2020/11/15 in Kyoto
