Poniższy tekst pochodzi z kolumny Masayuki Takayamy w drugiej części Shukan Shincho, opublikowanej dzisiaj.
Artykuł ten dowodzi również, że jest dziennikarzem wyjątkowym w powojennym świecie.
Dawno temu, starsza pani profesor Royal Ballet School of Monaco, bardzo szanowana przez primabaleriny na całym świecie, odwiedziła Japonię.
Mówiła wówczas o znaczeniu istnienia artysty.
Powiedziała: „Artyści są ważni, ponieważ jako jedyni mogą rzucić światło na ukryte i ukryte prawdy i wyrazić je”.
Nikt nie kwestionowałby jej słów.
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Masayuki Takayama jest nie tylko jedynym dziennikarzem w powojennym świecie, ale także jedynym artystą w powojennym świecie.
Z drugiej strony, Oe, nie chcę mówić źle o zmarłym, ale (podążając za przykładem Masayuki Takayamy poniżej), Murakami i wielu innych, którzy nazywają siebie pisarzami lub uważają się za artystów, nie są nawet godni tego miana artystów.
Wyrazili tylko kłamstwa Asahi Shimbun i innych, które stworzyli, zamiast rzucić światło na ukryte prawdy i powiedzieć je.
Ich istnienie nie ogranicza się do Japonii, ale jest takie samo w innych krajach na całym świecie.
Innymi słowy, jest tylko kilku prawdziwych artystów.
Artykuł ten jest kolejnym znakomitym dowodem na to, że mam rację mówiąc, że nikt na świecie nie zasługuje dziś na literacką Nagrodę Nobla bardziej niż Masayuki Takayama.
To obowiązkowa lektura nie tylko dla Japończyków, ale dla ludzi na całym świecie.
Mądrość naszych przodków
Pewnego dnia, folklorysta Yanagida Kunio został poproszony przez Shinobu Orikuchi o radę.
Orikuchi był również ekspertem w poezji waka i miał tytuł Chōkū Shaku.
Orikuchi i Harumi Fujii, uczennica poezji Orikuchi, od jakiegoś czasu byli w sobie zakochani i mieszkali razem.
Jednak po tym, jak Harumi otrzymał pobór i dołączył do Pułku Kanazawa, pewnego dnia został wysłany na Iwo Jimę.
Jeśli Harumi zginie w bitwie, Orikuchi jest prawnie tylko współlokatorem.
Innymi słowy, jeśli nie może pozbierać szczątków, nie może ich złożyć w grobie.
– Czy jest coś, co mogę z tym zrobić?
Yanagida odpowiedział: „W takim razie powinieneś adoptować Harumi i uczynić go swoim”.
Rzeczywiście, jego ojciec może przejąć szczątki, jeśli jest adoptowanym synem.
Jeśli Harumi wróci żywy, będą mogli żyć jak ojciec i syn bez strachu przed kimkolwiek, pozostawiając mu imię i majątek rodziny Orikuchiego.
Orikuchi przeprosił Yanagidę i natychmiast zgłosił adopcję.
Zawiadomienie zostało przyjęte 21 lipca 1944 roku, wkrótce po przybyciu Harumi na Iwo Jimę.
Sześć miesięcy później siły amerykańskie zaczęły lądować na Iwo Jimie, a góra Suribachi, do której przydzielono Harumi, została zbombardowana tak poważnie, że jej kształt zmienił się, a do Orikuchi dotarła wiadomość, że wszyscy żołnierze zostali zmiażdżeni.
Nie ma wzmianki o ostatnich dniach Harumi, a jego szczątki nigdy nie zostały odzyskane. Mimo to jego duch spoczywa z Shinobu Orikuchi na cmentarzu w jego rodzinnym mieście Hakui w prefekturze Ishikawa.
Nagrobek głosi: „Grób porucznika armii Harumi Orikuchi i jego ojca Shinobu, którzy zginęli boleśnie w najbardziej bolesnej bitwie.
Teraz niektórzy chcą, aby małżeństwa osób tej samej płci były uznawane przez prawo.
Są sprawy majątkowe i spadkowe, ale są też tacy, którzy jak Orikuchi opowiadają o swoich zmartwieniach po śmierci.
Kunio Yanagida rozwiązał takie problemy 80 lat temu w bardzo legalny sposób.
Z prawnego punktu widzenia są rodzicami i dziećmi, ale nie ma nic złego w mówieniu sąsiadom, że są mężem i żoną.
O ile twoim celem nie jest wymachiwanie słomianą matą przed Sądem Najwyższym i robienie zamieszania wokół niesprawiedliwego orzeczenia, powinieneś podążać za mądrością swoich przodków.
Zgodnie ze słowami Koranu: „Zaprawdę, nauki naszych przodków w społeczeństwie japońskim są ogromne”.
To samo dotyczy kwestii LGBT.
Kiedy świat chrześcijański palił homoseksualistów, w Edo kwitło 57 herbaciarni Kagema, a Hiraga Gennai opublikował listę rankingową Okamy.
Xavier i koreańscy wysłannicy byli zdumieni japońską kulturą Shudō, ale zostali upomnieni: „Kobiety nie są lepsze od męskich prostytutek”.
Zrozumienie tego zajęło im kolejne 400 lat, a teraz błogosławią LGB.
Czy to jest obciążające?
Emanuel, ambasador USA w Japonii, oskarżył nas o to, że „Japonia nie ułaskawiła jeszcze T (osób transpłciowych)”.
Czy ten człowiek nigdy nie był w Kansai?
Rzuć okiem na przykład na przerwę w sali widowiskowej w Osace.
Podczas gdy w damskiej toalecie jest długa kolejka, „duża” męska toaleta pozostaje pusta.
Wkrótce panie wchodzą do męskiej toalety, mówią: „Właśnie jestem mężczyzną” i padają do dużego prywatnego pokoju.
Mężczyźni uśmiechają się i akceptują transpłciowe kobiety.
Jednocześnie jednak obowiązuje niepisana zasada, że tego rodzaju perwersja seksualności jest dozwolona tylko dla kobiet.
Umiar jest typowy dla Japonii, kraju zaawansowanego seksualnie, ale Emmanuelle tego nie rozumie.
Mówi z góry: „Zarówno mężczyźni, jak i kobiety powinni mieć dostęp” do toalet i łazienek.
Jest bezwstydnym ambasadorem.
Nawiasem mówiąc, ta Osaka-sttranspłciowość dotarła także do Nagoi.
W Nagoi toczy się obecnie spór o to, czy podczas odbudowy zamku Nagoya należy zainstalować windę dla osób niepełnosprawnych.
Osoby niepełnosprawne domagają się „administracji zorientowanej na słabych.
Strona niepełnosprawnych domaga się „administracji, która jest bardziej skłonna do słabych”, podczas gdy opinia publiczna protestuje, że „nie rozumie znaczenia przywrócenia” i „myli równość z egoizmem.
Od dawna apelują ludzie, którzy mówią: „Moje nogi i plecy są chore, ale chcę iść na wyżyny.
Weźmy na przykład Sanktuarium Konpira w Sanuki.
Nawet jeśli zadacie sobie trud złożenia wizyty w sanktuarium, do głównej bramy prowadzi 365 kamiennych stopni i dwa razy więcej do głównego sanktuarium.
W takim przypadku nasi poprzednicy wymyślili kamienne schody Kago.
Zamek Nagoya powinien pójść w jego ślady, gdy zostanie odrestaurowany.
Beneficjenci powinni zapłacić.
Opłata Kago powinna być jak najwyższa.
