Matapos Matanggap ang Pagliligtas ng Diyos sa mga Huling Araw, Natamo Namin ang Isang Bagong Buhay

Ni Zhui Qiu, Malaysia

Ako’y isang beautician at ang asawa ko ay isang magsasaka; nagkakilala kami sa Malaysia sa isang okasyon ng pagbabatuhan ng orange o kahel, isang tradisyunal na gawain para sa kababaihan na naghahanap ng pag-ibig. Ang aming kasal, na sinaksihan ng isang pastor, ay ginanap sa isang iglesia makalipas ang isang taon. Labis akong naantig ng panalangin ng pastor para sa pagsasama naming mag-asawa at kahit hindi ako relihiyoso, tahimik akong sumamo sa Diyos: “Sana ay mahalin ako nang tapat ng lalaking ito at alagaan ako, at maging kasama ko habang ako’y nabubuhay.”

Matapos simulan ang buhay may-asawa, ang mga di-pagkakasundo sa pagitan naming mag-asawa ay isa-isang lumitaw. Aalis siya sa bahay nang alas 4:00 ng umaga para magbenta ng mga gulay at babalik makalipas ang alas 7 ng gabi, nguni’t lampas alas 10 ng gabi na ako nakakalabas sa trabaho. Kakaunti lamang ang oras na magkasama kami. Sa tuwina ay hinihila ko ang pagod kong katawan pauwi, labis akong umaasa na makaranas ng paglingap, pangangalaga, at pag-unawa ng aking asawa; gusto ko sanang kumustahin niya ang naging trabaho ko sa maghapon, kung naging masaya ba ako o hindi. Nguni’t sa pagkadismaya ko, halos sa tuwing uuwi ako mula sa trabaho, kung hindi siya nanonood ng TV ay abala siya sa kanyang telepono, at kung minsan ni hindi man lamang niya ako batiin. Iyon bang parang wala ako roon. Dahil dito ay naging malayo ang loob ko at unti-unti akong nawalan ng gana sa aking asawa.

Minsan ay nagkaroon ako ng pakikipagtalo sa isang kostumer at talagang nainis ako at mali ang ginawa nito. Nang makauwi ako sa bahay sinabi ko sa asawa ko ang sama-ng-loob ko tungkol dito na umaasang aaluin niya ako, pero nagulat ako na habang naglalaro siya sa kanyang telepono ay halos hindi man niya ako tiningnan, halos hindi ako pinansin. Pagkatapos ay tumúngó na siya at binalikan ang kanyang telepono. Ang kanyang lubusang kawalan ng malasakit sa akin ay talagang nakakagalit, kaya’t lumapit ako sa kanya at sumigaw, “Bato ka ba? Ni hindi ka makausap kahit saglit? May malasakit ka ba sa kahit kanino?” Nakikitang galit na galit ako, hindi siya sumagot. Mas lalo siyang tumatahimik, lalong nadaragdagan ang galit ko. Lalo ko pa siyang binungangaan, talagang determinadong papagsalitain siya ng kahit ano. Hindi inaasahan, bigla niya rin akong sinigawan, “Hindi pa ba sapat ang sinabi mo?” Lalo akong nakadama ng galit dahil dito, at lalo pang nasalíng, kaya’t nagpatuloy ako sa pangangatwiran sa kanya. Sa huli, hindi na lamang siya nagsalita ng anuman, kaya’t natapos na ang aming pagtatalo. May isa pang pagkakataon na nagreklamo ako sa asawa ko tungkol sa isang bagay na ikinagalit ko sa trabaho, iniisip na sisikapin niyang umayos ang pakiramdam ko, pero sa halip ay pabáláng siyang sumagot, malamig na parang yelo, “Kailangan ng dalawang tao para makapagsayaw ng tango. Ang nakikita mo lang ay ang mga problema ng ibang tao—bakit hindi mo tingnan ang sarili mo?” Biglang sumiklab ang galit ko at hindi ko mapigilang sabihin sa kanya ang nasa isip ko. Puno ng galit, naisip ko, “Anong klaseng tao siya? Bakit ako nagpakasal sa isang taong katulad niya? Talagang wala siyang konsiderasyon sa damdamin ko—wala siyang masabi ni isang salita para panatagin ang kalooban ko!” Mula noon halos lubusan na akong tumigil sa pagsasabi sa kanya ng nangyari sa akin sa trabaho. Dumating ang punto na sinubukan niyang tanungin ako tungkol sa aking trabaho, pero hindi ko nadama na dapat ko siyang pansinin. Unti-unti siyang tumigil sa pagtatanong sa akin tungkol sa kahit anong bagay. Umunti nang umunti ang mga karaniwang paksang mapag-uusapan namin at sa tuwing may nangyayaring nakakadismaya naghahanap na lang ako ng isang kaibigan na makikinig sa akin. Kung minsan nagpapagabi ako sa labas na nakikipag-usap kahit kanino at hindi uuwi hanggang makalipas ang hatinggabi. Kahit kapag gabing-gabi na akong nakauwi, parang wala pa rin siyang pakialam at sinasabi lamang na ginagawa kong parang hotel ang aming tahanan. Pakiramdam ko’y talagang balewala ako, at nawalan na ako nang nawalan ng gana sa aking asawa, na nauwi sa madalas naming pagtatalo kahit sa maliliit na bagay. Kapwa kami nagdurusa. Hindi ko na gustong magpatuloy nang gayon ang mga bagay-bagay, kaya nagpasiya akong maghanap ng pagkakataon na makausap siya nang masinsinan.

Isang araw pagkatapos maghapunan, tinanong ko siya, “Talagang hindi mo ako matagalan, ano? Bakit hindi mo ako pinapansin man lang? Kung may problema ka sa akin, diretsahin mo lang ako.” Nang hindi siya sumagot, lalo ko siyang kinulit. Nakakagulat na sinigawan niya ako na inis-na-inis, “Tumigil ka nga sa katatanong sa akin! Lahat na lang problema sa iyo—sawang-sawa na ako!” Ang gayong uri ng tugon mula sa kanya ay lalo kong ikinagalit, at nagsimula na naman kaming magtalo, na tinutuligsa ang isa’t isa. Medyo nagtagal ito hanggang sa tumayo siya at itinulak ako; nawalan ako ng panimbang at bumagsak sa sopa. Ang makitang pagbuhatan ako ng kamay ng asawa ko ay talagang napakasakit. Naisip ko, “Ito ba ang asawang buong-ingat na pinili ko? Ito ba ang pag-aasawa na pinakaasam ko? Paano niya nagawang tratuhin ako sa ganitong paraan?” Mula nang sandaling iyon hindi na ako umasa pa sa kanya.

Noong Abril 2016, sa hindi inaasahang pagkakataon, ibinahagi sa akin ng isang kapatid-na-babae ang ebanghelyo ng Panginoong Jesus. Sinabi niya na mahal kami ng Panginoon at ipinako Siya sa krus para iligtas kami. Talagang naantig ako ng Kanyang pagmamahal, at dahil dito ay tinanggap ko ang ebanghelyo ng Panginoon. Nang kausapin ko kalaunan ang aking pastor tungkol sa mga problema naming mag-asawa, sinabi niya sa akin, “Hindi natin mababago ang sinuman maliban na baguhin muna natin ang ating sarili. Dapat nating sundan ang halimbawa ng Panginoong Jesus at magpakita ng pagpaparaya at pasensya sa ibang tao.” Kaya’t sinimulan kong sikaping baguhin ang aking sarili. Agad akong umuuwi pagkalabas ko sa trabaho at naglilinis ng bahay, at kung minsan kapag hindi ako pinansin ng asawa ko at halos magagalit na ako, magdarasal ako sa Panginoon, hinihiling sa Kanya na pagkalooban ako ng pagpaparaya at pasensya. Sa mga panahon na hindi ko makontrol ang sarili ko at nakikipagtalo sa asawa ko, pagkatapos niyon ay sinisikap kong unang magkusa na ayusin ang lahat. Nakikita ang mga pagbabago sa sarili ko, ang asawa ko ay nagsimula ring maniwala sa Panginoon. Nang kapwa na kami mananampalataya, mas madalang na kaming magtalo at mas nag-uusap na. Napuspos ako ng pasasalamat sa Panginoon matapos makita ang Kanyang personal na pagliligtas sa amin.

Nguni’t lumipas pa ang panahon, at nanatiling hindi pa rin namin makontrol ang aming kani-kanyang mood. Kung minsan ay bigla na lang magkakaroon ng mga pagtatalo sa tahanan, at lalo na kapag hindi maganda ang mood ng isa sa amin, wala ni isa sa amin ang nakakapagparaya at nakakapagpasensya, kaya bilang bunga lalong tumindi ang aming mga pag-aaway. Nabibigatan sa pasakit ang puso ko pagkakatapos ng bawa’t argumento, at magdarasal ako sa Panginoon, “Panginoon, tinuturuan Mo kaming maging mapagparaya at mapagpasensya, pero parang hindi ko kayang gawin iyon. Kapag nakikita kong ginagawa ng asawa ko ang isang bagay na hindi ko gusto talagang naiinis ako sa kanya. Panginoon, ano po ang dapat kong gawin?” Kalaunan nagsimula akong dumalo sa bawa’t klase na inorganisa ng iglesia umaasang makakakita ng isang landas ng pagsasagawa, nguni’t hindi ko nakuha ang inaasahan ko mula rito. Humingi ako ng tulong mula sa lider ng aming grupo, na ang sinabi lang ay, “Madalas din kaming magtalo ng asawa ko. Kahit si Pablo ay nagsabing, ‘Sapagka’t nalalaman ko na sa akin, sa makatuwid ay sa aking laman, ay hindi tumitira ang anomang bagay na mabuti: sapagka’t ang pagnanasa ay nasa akin, datapuwa’t ang paggawa ng mabuti ay wala’ (Roma 7:18). Wala ni isang may solusyon sa problemang kinakaharap natin na paulit-ulit na palagiang pagkakasala at pagkukumpisal. Ang magagawa lang natin ay magdasal sa Panginoon at hingin ang Kanyang awa.” Pagkarinig ko sa kanyang sinasabi ay parang hindi ko alam ang gagawin: Maaari kayang habambuhay na kaming palaging nagtatalo?

——————————————————————————B

Karagdagang informasiyon: Bakit mahalaga ang kaligtasan

——————————————————————————

Noong Marso 2017, ang asawa ko, na noon pa ma’y hindi na masalita, ay biglang naging mahusay sa pakikipag-usap. Dagdag pa malimit siyang nagbabahagi sa akin tungkol sa kanyang pagkaunawa sa mga banal na kasulatan, at ang lalong ikinamangha ko pa ay talagang puno ng liwanag ang sinasabi niya sa pagbabahagi. Naging palaisipan ito sa akin; para bang bigla siyang naging ibang tao, at ang mga bagay na sinasabi niya ay talagang puno ng pagkakita. Gusto ko talagang malaman kung ano ang nangyayari. Isang araw hindi-sinasadyang natuklasan ko na miyembro siya ng isang grupo sa isang social media app, at kaagad ko siyang tinanong kung tungkol saan ang pinag-uusapan nila. Taglay ang seryosong tingin sa kanyang mukha, sinabi niya sa akin na kinokonsidera niya ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw, na ang Panginoong Jesus ay nagbalik na at ang Kanyang pangalan ay Makapangyarihang Diyos. Sinabi niya na milyun-milyon na ang mga salitang nabigkas ng Makapangyarihang Diyos at ginagawa ang gawain ng paghatol at paglilinis ng sangkatauhan sa mga huling araw. Sinabi rin niya na iyon ang katuparan ng propesiyang ito sa Biblia: “Sapagka’t dumating na ang panahon ng pasimula ng paghuhukom sa bahay ng Dios” (1 Pedro 4:17). Sinabi sa akin ng asawa ko na kapag hinahanap natin ang pagpapakita at gawain ng Diyos, kailangan tayong magtuon sa pakikinig sa tinig ng Diyos sa halip na parang-bulag na nakakapit sa ating mga paniwala at imahinasyon. Kung hindi natin hinahanap ang katotohanan bagkus ay hinihintay na lamang ang pagbubunyag ng Diyos, hindi natin magagawang salubungin ang pagbabalik ng Panginoon. Nagulat ako nang marinig ko ito at tila hindi ito kapani-paniwala. Naisip ko kalaunan na minsan ay narinig kong nagsabi ang isang Indianong pastor na kung may maririnig tayong anuman tungkol sa pagbabalik ng Panginoon, dapat tayong maghanap nang may bukas na puso at siyasatin ito nang buong sigasig; hindi tayo maaring umasa sa ating mga paniwala at imahinasyon at basta na lamang humatol. Kaya’t umusal ako ng panalangin sa Panginoon: “Panginoon, kung tunay po na ang Makapangyarihang Diyos ang Iyong pagbabalik, nawa po’y akayin at gabayan Mo ako nang sa gayon ay mahahanap ko ang katotohanan at masiyasat ito nang may bukas na puso. Kung hindi, nawa’y protektahan Mo ang aking puso upang hindi ako mapalayo sa Iyo. Amen!”

Binuksan ko ang Biblia pagkatapos ng panalanging ito at nakita ko ito sa Pahayag 3:20: “Narito ako’y nakatayo sa pintuan at tumutuktok: kung ang sinoman ay duminig ng aking tinig at magbukas ng pinto, ako’y papasok sa kaniya, at hahapong kasalo niya, at siya’y kasalo ko.” Bigla akong nagkaroon ng saglit na inspirasyon at nadama na iyon ang Panginoon na nangungusap sa akin, nagsasabi sa akin na kapag nagbalik Siya, Siya ay tutuktok sa aking pintuan; nadama ko na Siya iyon na nag-uutos sa akin na pakinggan ang Kanyang tinig at buksan ang pintuan. Iyon ay parang katulad lamang ng matatalinong dalaga sa Biblia na nagmadali para salubungin ang kasintahang lalaki nang narinig nila ang kanyang tinig. At naisip ko ang Juan 16:12–13: “Mayroon pa akong maraming bagay na sa inyo ay sasabihin, nguni’t ngayon ay hindi ninyo mangatitiis. Gayon ma’y kung siya, ang Espiritu ng katotohanan ay dumating, ay papatnubayan niya kayo sa buong katotohanan: sapagka’t hindi siya magsasalita ng mula sa kaniyang sarili; kundi ang anomang bagay na kaniyang marinig, ang mga ito ang kaniyang sasalitain: at kaniyang ipahahayag sa inyo ang mga bagay na magsisidating.” Habang pinagbubulayan ko ang mga talatang ito ng Banal na Kasulatan, isang damdamin ng pananabik ang nag-umapaw sa aking kalooban. Natanto ko na matagal nang nasabi sa atin ng Panginoon na sa Kanyang pagbabalik ay bibigkas Siya ng mas marami pang mga salita at ipagkakaloob sa atin ang katotohanan. At ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw ay ang gawain ng pagpapahayag ng mga salita upang hatulan at linisin ang sangkatauhan—maaari kaya na ang Makapangyarihang Diyos ay ang Panginoong Jesus na nagbalik? Kung ang Panginoon ay tunay na nagbalik na at nagpapahayag ng mga katotohanan upang lutasin ang lahat ng mga paghihirap ng sangkatauhan, kung gayon may pag-asa tayong makatakas mula sa mga gapos ng kasalanan. Kung gayon hindi kaya malulutas ang mga problema sa pagitan ko at ng aking asawa? Hindi ako nagsayang ng oras sa paghiling sa asawa ko na ipakilala ako sa mga kapatid ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos; ninais ko ring siyasatin ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw.

Habang nasa isang pagtitipon, ang ilan sa mga kapatid mula sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay pumili ng ilang mga talata sa Biblia para magbahagi sa akin tungkol sa iba’t ibang aspeto ng katotohanan gaya ng paraan ng pagbalik ng Panginoon, ang bagong pangalan ng Panginoon, at anong gawain ang gagawin Niya. Ang kanilang pagbabahagi ay talagang nakakakumbinsi at lubusang bago para sa akin. Gusto ko talagang malaman pa ang tungkol sa gawain ng Panginoon ng mga huling araw, kaya’t paulit-ulit akong nagdasal sa Diyos, hinihiling sa Kanya na liwanagan ako upang maunawaan ko ang mga salita ng Diyos. Sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pakikinig sa pagbabahagi ng mga kapatid unti-unti akong nagkaroon ng pagkaunawa sa pakay ng Diyos sa Kanyang pamamahala sa sangkatauhan, ang tatlong yugto ng Kanyang gawain upang iligtas ang sangkatauhan, at ang kahihinatnan at patutunguhan ng mga tao. Habang tinitingnan ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw, hindi ko pa rin maiwasang makipagtalo sa aking asawa tungkol sa ilang maliliit na bagay na hindi naman mahalaga. Pagkatapos ng pangyayari, talagang makokonsensya ako at magagalit, at itinatanong ko sa sarili ko, “Bakit nga ba hindi ko kailanman naisasagawa ang mga salita ng Diyos?” Iniwan ako nitong naguguluhan. Minsan sa isang pagtitipon, tinanong ko ang isang kapatid-na-babae, “Bakit kaya palagi kaming nagtatalo ng asawa ko? Bakit kaya hindi kami nakakapagsama nang payapa?” Nakakita siya ng dalawang talata ng mga salita ng Diyos para sa akin. “Bago tinubos ang tao, marami sa mga lason ni Satanas ang naitanim na sa kalooban niya at, pagkatapos ng libu-libong taon na nagawang tiwali ni Satanas, nasa kanyang kalooban ang matatag at likas na pagkataong lumalaban sa Diyos. Samakatuwid, kapag natubos na ang tao, ito ay walang iba kundi pagtubos kung saan ang tao ay binili sa mataas na halaga, ngunit ang likas na lason sa kanyang kalooban ay hindi pa naaalis. Ang tao na lubhang nadungisan ay kailangang sumailalim sa isang pagbabago bago maging karapat-dapat na maglingkod sa Diyos. Sa pamamagitan ng gawaing ito ng paghatol at pagkastigo, lubusang malalaman ng tao ang marumi at tiwaling diwa sa kanyang sariling kalooban, at magagawa niyang lubos na magbago at maging malinis. Sa ganitong paraan lamang maaaring maging karapat-dapat na bumalik ang tao sa harap ng luklukan ng Diyos” (“Ang Hiwaga ng Pagkakatawang-tao (4)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Bagaman maraming ginawa si Jesus kapiling ang tao, kinumpleto lamang Niya ang pagtubos sa buong sangkatauhan at naging handog para sa kasalanan ng tao, at hindi inalis sa tao ang lahat ng kanyang tiwaling disposisyon. Ang ganap na pagliligtas sa tao mula sa impluwensya ni Satanas ay hindi lamang nangailangan kay Jesus na akuin ang mga kasalanan ng tao bilang handog para sa kasalanan, kundi nangailangan din sa Diyos na gumawa ng mas malaking gawain upang ganap na tanggalin sa tao ang kanyang disposisyon, na nagawang tiwali ni Satanas. At sa gayon, matapos mapatawad ang tao sa kanyang mga kasalanan, ang Diyos ay bumalik na sa katawang-tao upang pangunahan ang tao tungo sa bagong kapanahunan, at sinimulan ang gawain ng pagkastigo at paghatol, at ang gawaing ito ay nagdala sa tao sa isang mas mataas na lupain. Ang lahat ng nagpapasailalim sa Kanyang kapamahalaan ay magtatamasa ng mas mataas na katotohanan at makakatanggap ng mas malalaking pagpapala. Sila’y tunay na mamumuhay sa liwanag, at makakamtan ang katotohanan, ang daan, at ang buhay” (Paunang Salita sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).

————————————————————

Buong Teksto： Matapos Matanggap ang Pagliligtas ng Diyos sa mga Huling Araw, Natamo Namin ang Isang Bagong Buhay